Με αφορμή το τελευταίο έργο του Banksy στο Μπρίστολ και τις συναντήσεις μας μέσα στο Πάσχα. Το πρώτο σοκ ήρθε απ τον δικηγόρο μου πριν 4 χρόνια. Ζήτησα τον αριθμό του κινητού του και μου απάντησε ότι δεν είχε κινητό. Ο στιγμιαίος εκνευρισμός μου συνόδευε σκέψη "Πως θα σάς βρω, όταν σάς θέλω;" και έγινε ευθεία ερώτηση στον "απεξαρτημένο"...
Ακολούθησαν τσιμπήματα ζήλειας και θαυμασμού.
"Θα μου αφήσετε μήνυμα στο σταθερό και θα σάς καλέσω εγώ" ήταν η απάντηση.
Η συνεργασία ήταν περίφημη. Τηρούσε τον λόγο του. Του άφηνα μήνυμα και με καλούσε χωρίς προβλήματα, ποτέ όμως σε ακατάλληλες ώρες, της κοινής ησυχίας όπως τις λέμε και της κοινής λογικής που έχει χαθεί απ' τους δήθεν πολυάσχολους.
Τα επόμενα σοκ δεν αφορούσαν κι άλλους που απεξαρτήθηκαν αλλά τους "εξαρτημένους".
Η εικόνα είναι γνωστή. Το κινητό σκουλαρίκι παντού και προέκταση χεριού-παλάμης, δεν θα το αναλύσω περισσότερο. Τα βλέπω, τα βλέπετε. Το κάνω, το κάνετε. Το συνειδητοποιούμε άραγε;
Τώρα που λόγω Πάσχα θα γευματίσετε και θα δειπνήσετε πολλές φορές με φίλους, με οικογένεια, με τον άνθρωπό σας προσπαθείστε να δείτε ακριβώς τον λόγο ύπαρξης του.
Δεν είναι αυτός που του έχουμε δώσει. Δεν ανήκει μέσα στα μαχαιροπήρουνα, δεν πάει σετάκι με τραπεζομάντηλα και πετσέτες. Μην τ' αφήνετε ανάμεσα στα πιάτα. Δεν καταλαμβάνει λίγο χώρο πάνω στο τραπέζι. Καταλαμβάνει μεγάλο χώρο απ' την αντίληψη και την επικοινωνία μεταξύ μας.
Τα τραπεζώματα δεν επιτελούν απλά τον σκοπό της ηδονικής ικανοποίησης του ουρανίσκου. Επιτελούν το έργο της άμεσης επικοινωνίας με τους αγαπημένους.
Δεν βρισκόμαστε στις μαζώξεις αυτές για να καταβροχθίσουμε αμίλητοι όσο πιο γρήγορα μπορούμε τα εδέσματα και να φύγουμε. Βρισκόμαστε γιατί η επικοινωνία είναι ανάγκη αλλά σ' αυτή την μορφή, την άμεση και όχι μόνο σε αυτή που υπαγορεύουν οι εταιρίες κινητής.
Τα κινητά φυσικά και μάς έχουν σώσει, φυσικά και είναι απαραίτητα αλλά όχι για να υποκαθιστούν στιγμές της ζωής μας που οφείλουμε να είμαστε παρόντες και σε εγρήγορση.
Φυσικά και θα μπορέσετε να στείλετε γραπτά μηνύματα και θά ναι πιο βολικό γιατί κανείς δεν βλέπει την έκφραση σας, κανείς δεν βλέπει τα μάτια σας, κανείς δεν θα καταλάβει την αληθινή σας διάθεση πίσω απ' τα emoticons.
Βολικό πολύ αλλά όχι αυτό που έχουμε ουσιαστικά ανάγκη.
Και φυσικά μπορείτε να φωτογραφίσετε τα υπέροχα φαγητά μέσα στις πιατέλες όπως κάνουμε όλοι πια. Εκνευριστικό κι αυτό μέσα στην υπερβολή του.
Αυτό που δεν θα μπορέσετε σίγουρα είναι να δείτε και να νιώσετε αυτά που φέρνει η άμεση επαφή και όσα δεν είναι λόγια καν.
Αλλά εκφράσεις, χαμόγελα, βλέμματα, χειρονομίες, μυρωδιές, αφή.
Φροντίστε να μην τα χάσετε !