Tου Πέτρου Τρουπιώτη
Το ερώτημα του τίτλου, έρχεται και πάλι στην επικαιρότητα μετά την ανακοίνωση των ψηφοδελτίων των κομμάτων για τις Ευρωεκλογές.
Σχεδόν σε όλα τα ψηφοδέλτια υπάρχει όχι απλώς ένας δημοσιογράφος , αλλά δυο και τρεις και τέσσερεις δημοσιογράφοι.(ορισμένοι κατά δήλωσαν τους ,αλλά οκ και αυτό αποδεκτό είναι).
Είναι λοιπόν οι δημοσιογράφοι η «λύση» για τα προβλήματα μας ως χώρας. Είναι οι δημοσιογράφοι ικανοί να λύσουν τα προβλήματα μας στο εσωτερικό και στην..... Ευρώπη.
Και θέτω αυτή την ερώτηση , γιατί ο αριθμός των συναδέλφων μου υποψηφίων στα ψηφοδέλτια των κομμάτων είναι σε πολύ μεγάλη αναντιστοιχία από τον αριθμό των δημοσιογράφων στο σύνολο της κοινωνίας.
Παλαιοτέρα τις θέσεις στην Βουλή μονοπωλούσαν σχεδόν οι δικηγόροι. Τώρα , εμείς, ως δημοσιογράφοι ,έχουμε ξεπεράσει σε αντιστοιχία ποσοστού κατά πολύ όλους.
Φαίνεται λοιπόν πως κάποιοι θεωρούν ότι οι δημοσιογράφοι έχουμε ένα είδος χρυσού ραβδίου , με το οποίο μπορούμε να αλλάξουμε τα δεδομένα.
Και αυτό γίνεται πιο εμφανές, αν κανεις θυμηθεί τι πιστεύουν εδώ και χρόνια συγκεκριμένες κατηγορίες πολιτών. Ότι δηλαδή οι δημοσιογράφοι είναι «η μεγάλη εξουσία», ότι « ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις», ότι «επιβάλλουν τις απόψεις τους και καθορίζουν πράγματα στην κοινωνία».
Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα; Είναι έτσι τα πράγματα.
Όπως συνήθως συμβαίνει, στην Ελλάδα, τα πράγματα έχουν πολύ μεγάλη δόση υπερβολής. Γιατί είναι σαφές ότι οι δημοσιογράφοι δεν καθορίζουμε τα πράγματα στην χώρα, παρότι αυτό το «παραμύθι» αρέσει σε πολλούς και καλλιεργείται από περισσότερους . Και για να είμαστε ειλικρινείς , καλλιεργείται και από αρκετούς συνάδελφους μου μια και τους βολεύει, τους κολακεύει και τους βοηθά «παντοιοτρόπως».
Και από την άλλη, οι δημοσιογράφοι είναι βέβαιο ότι δεν είμαστε κάτι ξεχωριστό από τους άλλους πολίτες. Ούτε σε σχέση με τις ικανότητες , ούτε βεβαίως σε σχέση με τις επιστημονικές γνώσεις ( ιδίως αυτές).
Ίσως είμαστε , μια μειοψηφία είναι η αλήθεια, «κάτι ξεχωριστό» σε σχέση με τις επαφές με «κέντρα εξουσίας» και γνώση δεδομένων , όμως μέχρι εκεί.
Σίγουρα πάντως, ένα μικρό μέρος, είμαστε «κάτι ξεχωριστό» σε σχέσης με την προβολή και την αναγνωσιμότητα.
Όμως αυτό το τελευταίο δεν είναι κάτι που μπορεί δημιουργήσει την αίσθηση πως «όλα θα λυθούν αν αναλάβουν οι δημοσιογράφοι».
Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Πολύ πιο απλά , απ ότι θέλουμε να πιστεύουμε.
Και με αυτό το κριτήριο, το απλό, το γενικό, θα πρέπει να ψηφίσουμε στις ερχόμενες Ευρωεκλογές, μια και από εκεί ξεκινά και η συζήτηση.
Δεν θεωρώ πως κάποιος πρέπει να αλλάξει πολιτική κατεύθυνση και πρέπει να ψηφίσει άλλο κόμμα από αυτό που προσανατολίζεται , επειδή ένα δημοσιογράφος , |γνωστός» είναι σε εκείνο το ψηφοδέλτιο.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και στην σταυροφορία. Οι δημοσιογράφοι υποψήφιοι πρέπει να κριθούν με τα ίδια κριτήρια που θα πρέπει να κριθούν και οι άλλοι δημοσιογράφοι. Δηλαδή με κριτήρια αποτελεσματικότητας και γνώσης για τα θέματα που θα κληθούν να διαχειριστούν στην Ευρώ-βουλή αν εκλεγούν Και όχι βέβαια με κριτήρια αναγνωσιμότητας λογω « τηλεοπτικών εμφανίσεων», ή συγκρούσεων στα τηλεοπτικά πάνελ, ή υπεπ[ροβολείς.
Το ξέρω , ότι αρκετοί συνάδελφοι μου , υποψήφιοι και μη, θα ενοχληθούν με όλα αυτά , μια και υπάρχει και η «κακώς εννοούμενη» συναδελφική αλληλεγγύη.
Αλλά πιστεύω ότι η χωρά χρειάζεται να επιλέξει σε αυτές τις Ευρωεκλογές, ανθρώπους που και πιστεύουν στην ιδέα της Ευρώπης , και γνωρίζουν τι σημαίνει Ευρωβουλευτής και έχουν γνώση και πείρα αλλά και προϋπηρεσία σε αντίστοιχους μηχανισμούς και βεβαίως είναι αποτελεσματική.
Γιατί το επόμενο Ευρωκοινοβούλιο θα έχει πολλές αρμοδιότητες και θα αποφασίσει για πάρα πολλά θέματα σε σχέση με το μέλλον της Ένωσης σε ολους τους τομείς, άρα και των μελών όλων μας, ως ευρωπαίων πολιτών