Του Πέτρου Τρουπιώτη
Όταν, το 1847, ο
Κ Μαρξ έγραφε στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο “‘ένα
φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη- το φάντασμα του κομμουνισμού”, σίγουρα
δεν φανταζόταν ότι 166 χρόνια μετά, σε ένα κόμμα όχι απλώς με κομμουνιστικό παρελθόν
αλλά έχοντας ακόμα και σήμερα κομμουνιστικές ομάδες στα πλαίσια του, το φάντασμα
το οποίο θα πλανιόταν πάνω από το συνέδριο του θα ήταν αυτό της.... κεντροαριστεράς
και της σοσιαλδημοκρατίας.
Γιατί αυτό είναι το « φάντασμα « που πλανιέται από σήμερα στην οροφή του κτιρίου του taekwondo στο Φάληρο, όπου ξεκινά το 1ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.
Όσο και αν τα περισσότερα στελέχη του και μάλιστα αυτά που βρίσκονται , με τον ένα η τον άλλο τρόπο, μέσω της μιας η της άλλης «συνιστώσας», κοντά στον Α Τσίπρα, προσπαθούν να ξορκίσουν τέτοιες σκέψεις και να «αποκλείσουν» από το λεξιλόγιο τους την «κεντροαριστερά» και την «σοσιαλδημοκρατία», είναι σαφές ότι ένα από τα μεγάλα ζητούμενα του συνέδριου είναι και αυτό.
Το αν δηλαδή , το κόμμα αυτό, που αποτελεί ένα συνονθύλευμα ομάδων (ετερόκλητων πολλές φορές) θα ακολουθήσει ( χωρίς βεβαίως να το λέει επίσημα), κεντροαριστερή κατεύθυνση , δηλαδή σοσιαλδημοκρατική πολιτική.
Γιατί , αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί να συνεχίσει να βρίσκεται στο παιχνίδι της εξουσίας και να την διεκδικεί, αν θέλει να μην βρεθεί (συν τω χρόνω) και πάλι στα συνήθη επίπεδα των προηγούμενων δεκαετιών , τότε δεν μπορεί παρά να στρέψει προς τα εκεί την πολιτική και την τακτική του. Έστω και αν την βαφτίζει «επαναστατική», « αντισυστημικη» και οτιδήποτε άλλο.
Αν θέλει να συγκρατήσει τους ψηφοφόρους που «αλίευσε» από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ κυρίως (και όχι μόνον) για συγκυριακούς καθαρά λόγους και για λόγους που έχουν να κάνουν με την καταστροφική τακτική του ίδιου του ΠΑΣΟΚ, δεν έχει άλλη επιλογή από το να κινηθεί σε αυτή την κατεύθυνση. Την σοσιαλδημοκρατική.
Μόνον που θα πρέπει , για να μπορέσει να πείσει και τους ψηφοφόρους του 2012 αλλά και αλλους που κινούνται στον ίδιο χώρο , πως «θέλει και μπορεί» να ακολουθήσει αυτή την πολιτική, θα πρέπει να δηχθεί ορισμένα δεδομένα και να καταρτίσει πρόγραμμα με βάσει σχέδιο που είναι εφικτό και πραγματοποιήσιμο.
Σχέδιο που να έχει σχέση με την διεθνή πραγματικότητα αλλά και την αντικειμενική κατάσταση της χώρας και όχι με ιδεατές θεωρίες και όνειρα από το παρελθόν που πριν δεκαετίες χρεοκόπησαν με πάταγο , αφού κατέστρεψαν γενιές ανθρώπων και κοινωνίες ολόκληρες. Κοινωνίες που ακόμα δεν έχουν συνέλθει και έχουν μέλλον για να συνελθόν…
Προς αυτή την κατεύθυνση σπρώχνει και η «εκ του ΠΑΣΟΚ» συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, Άσχετα, βέβαια, αν σε αυτή την συνιστώσα έχουν συσπειρωθεί τα «χειρότερα» στοιχεία του ΠΑΣΟΚ, αυτά που με την νοοτροπία και την τακτική τους το οδήγησαν στην συρρίκνωση και βοήθησαν ώστε η χώρα να βρεθεί εκεί που είναι τώρα.
Από την άλλη , οποιαδήποτε κίνηση της ηγεσίας του κόμματος γίνει προς αυτή την κατεύθυνση, προκαλεί αυτόματα αρνητικά αντανακλαστικά από ένα μεγάλο μέρος της οργανωμένης βάσης του, αυτής που θέλει να λέγεται κομμουνιστική, αριστεριστική, μαοϊκή ή και επαναστατική. Αυτή που προτιμά ουτοπίες και όνειρα χωρίς μέλλον, αυτή που ονειρεύεται επαναστάσεις και ίσως «δικτατορία του προλεταριάτου». Αυτής που προτίμα τελικά να ασκεί κριτική παρά εξουσία…
Γι αυτό το φάντασμα της «σοσιαλδημοκρατίας» θα πλανάται όχι μόνον πάνω από το συνέδριο του κόμματος αλλά και μετά από αυτό. Με άγνωστες, προς το παρόν, συνέπειες γιας τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο.…
ptroupiotis@yahoo.gr