Με την κυβέρνηση Σημίτη η Ελλάδα έδειξε να προσεγγίζει τα γερμανικά συμφέροντα, ενώ με τον Καραμανλή επιχειρήθηκε να ακολουθηθεί, ίσως με «άτσαλο» τρόπο...
, μια τακτική ίσων αποστάσεων με άνοιγμα και προς την Ρωσία, κάτι που εμπόδισαν με νύχια και με δόντια οι Αμερικανοί.
Αλλά και με τον αμερικανό-θρεμμένο, Γιώργο Παπανδρέου, στο τιμόνι, η Αθήνα δεν δέχτηκε το «κούρεμα», που είχε προτείνει ο Στρος-Καν εκ μέρους των Αμερικανών, λόγω ενδεχομένων πιέσεων από το Βερολίνο, όπως είχε δηλώσει.
Οι Αμερικανοί, όμως, δεν έχουν αιφνιδιαστεί ιδιαίτερα από την στροφή της Ελλάδας προς το Βερολίνο. Αυτό που τους τρομάζει περισσότερο είναι η ρώσο-γερμανική προσέγγιση, γεγονός που σημαίνει δυνατότητα ανάμειξης της Μόσχας στα της Ελλάδας, αφού η Ρωσία επηρεάζει λόγω φυσικού αερίου την Γερμανίδα Καγκελάριο.
Η κυβέρνηση Μέρκελ μπορεί να παρουσιάζεται ακόμα «σκληρή» απέναντι στην Ελλάδα, ενδεχόμενα λόγω των επικείμενων γερμανικών εκλογών. Ωστόσο, στην πραγματικότητα η στάση της, όπως και η στάση των Αμερικανών, έχει επαναπροσδιοριστεί.
Η στροφή αυτή δεν ερμηνεύεται με βάση τον κυρίαρχο ρόλο στην Ευρώπη της Γερμανίας μέσω οικονομίας, όσο και των Η.Π.Α. μέσω του ΝΑΤΟ. Αν ήταν έτσι θα μας είχαν «τελειώσει» και οι δύο. Όλοι βλέπουν την Ελλάδα σαν φιλέτο που πρέπει να το εκμεταλλευτούν. Η Γερμανία επιχειρεί να βάλει πόδι στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, αρχής γενομένης από την Ελλάδα, δημιουργώντας ΕΟΖ. Οι Η.Π.Α. προσβλέπουν στα ελληνικά κοιτάσματα, θέλοντας να προχωρήσουν το σχέδιο «συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου» με την Τουρκία.
Η γνωστή μέθοδος, δηλαδή, του «χωρίζω το καρπούζι στην μέση και μοιράζω τα κουκούτσια, κρατώντας για εμένα την ψίχα». Οι Ρώσοι επιθυμούν το Αιγαίο να παραμείνει σε ελληνικά χέρια, λόγω σημαντικών γεωπολιτικών διαφορών με Άγκυρα και Ουάσινγκτον. Εντοπίζοντας την γερμανό-αμερικανική κόντρα, ο Πούτιν δεν δίστασε, με το βλέμμα στην Ελλάδα, να πλησιάσει την Γερμανία, εκμεταλλευόμενος την εμφανή αδυναμία της: δεν διαθέτει ενεργειακούς πόρους και έτσι είναι εξαρτημένη από εισαγωγές προς κάλυψη των ενεργειακών αναγκών της.
Συμπερασματικά η Γερμανία, με όχημα τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας, στοχεύει στο να ελέγξει την οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας μας καθώς και να μπει γερά στην διαχείριση και εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων και αποθεμάτων μας. Εντούτοις δεν «παίζει» μόνη της «μπάλα». Η Ελλάδα λόγω γεωστρατηγικής θέσης και κοιτασμάτων έχει γίνει το μήλον της έριδος για τις «Μεγάλες Δυνάμεις». Γι’ αυτό και ο Αντώνης Σαμαράς τόνισε πολύ σωστά τις προαναφερθείσες πραγματικότητες στους δανειστές.
Όλοι προσπαθούν να κερδίσουν, τώρα, χρόνο. Οι Αμερικανοί ακτινογραφώντας την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, προσπαθούν να εντοπίσουν νέους εσωτερικούς συμμάχους. Οι Γερμανοί γνωρίζουν τους «δικούς» τους, ενώ οι Ρώσοι, αντιμετωπίζουν «αφ’ υψηλού» και με σχετική σιγουριά τα τεκταινόμενα, γνωρίζοντας τους συνεκτικούς κρίκους που τους συνδέουν με την χώρα μας σε επίπεδο πολιτισμού και ορθοδοξίας. Η Γαλλία απ’ ό,τι φαίνεται έχει προσχωρήσει στην παρούσα φάση στο αμερικανικό στρατόπεδο.
Τέλος η Κίνα, διατηρώντας στάση αναμονής, προβαίνει σε αποσπασματικές και προσεκτικές επενδυτικές κινήσεις, αφορούσες στην χώρα μας.
Εν κατακλείδι η διαφωνία ανάμεσα σε ΔΝΤ και Γερμανία -και στο βάθος Ρωσία- για την βιωσιμότητα-διαχειρισιμότητα του ελληνικού χρέους δεν είναι παρά μόνο η κορυφή ενός παγόβουνου, που θα κρίνει πολλά σε σχέση με το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας και την περαιτέρω πορεία της. Επιπλέον, ίσως δρομολογήσει εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο.
Με λίγα λόγια, όποιος δεν γνωρίζει γεωπολιτική δεν μπορεί να ερμηνεύσει με ακρίβεια τις εξελίξεις εντός και εκτός συνόρων.
Κίμων Γεωργακάκης, Πολιτικός Επιστήμων
ΠΥΓΜΗ.gr