Ο Κ Σημιτης εχει δικηο αλλα κατι λείπει από τα γραφομενα του…

 Του Πέτρου Τρουπιώτη

 

  Όταν ένας πρώην πρωθυπουργός και μάλιστα της πολύ πρόσφατης πολίτικης ιστορίας της χώρας, όπως ο Κ Σημίτης, γράφει βιβλίο που αναφέρεται στην σύγχρονη πολιτική κατάσταση της χωράς , είναι βέβαιο ότι αποτελεί ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα.

 Όταν το βιβλίο αυτό μάλιστα αναφέρεται και σε χρονικές στιγμές που ο ίδιος είχε πρωταγωνιστικό ρολό αλλά και σε πρόσωπα τα οποία προώθησε και μάλιστα στα..... ψηλότερα σκαλοπάτια της πολίτικης εξουσίας της χωράς, το βιβλίο αποκτά ξεχωριστό ενδιαφέρον.

 Όταν τέλος, ο ίδιος ο συγγραφέας, επιγράφει το βιβλίο ως « εκτροχιασμος» και αυτό αφορά την χωρά μας, τότε είναι βέβαιο ότι θα πρέπει να διαβάσεις το βιβλίο.

 Ομολογώ ότι ακόμα δεν κατάφερα να διαβάσω το σύνολο του βιβλίου, είναι και εξακόσιες τόσες σελίδες, απλώς το φυλλομέτρησα, έμεινα σε χαρακτηριστικά κομμάτια ενώ « ρούφηξα « τις προδημοσιεύσεις στις εφημερίδες.

  Το βέβαιο λοιπόν είναι, από τα όσα ως σήμερα έχω διαβάσει, ότι ο πρώην πρωθυπουργός, μιλά (για την ακρίβεια γράφει) , ίσως για πρώτη φορά, αρκετά ανοιχτα και καθαρά για πρόσωπα και καταστάσεις.

 Ίσως όχι όπως θα περίμενε κάποιος, ούτε για περισσότερα γεγονότα , καταστάσεις και πρόσωπα με τα οποία συνεργάστηκε. Ούτε βεβαίως για μεγάλα κομμάτια της δίκης του θητείας ως πρωθυπουργού και τα πρόσωπα που υπήρξαν τότε . Όμως είναι σαφές ότι δίνει ένα στίγμα των απόψεων του για ορισμένα πρόσωπα ποπό κυριάρχησαν στην πολιτική ζωή και στο ΠΑΣΟΚ, με πρώτο τον Γ Παπανδρεου.Το μοιραίο, όπως τον θεωρούν πολλοί, άνθρωπο για το ΠΑΣΟΚ και ελπίζω όχι και για την χωρά.

 

 Για τον Γιώργο Παπανδρέου αναφέρει ότι ως πρωθυπουργός ήταν αμφίθυμος, για καιρό έμοιαζε να αρνείται την πραγματικότητα. Επί μήνες το «κενό πολιτικής επιχειρήθηκε να καλυφθεί με δηλώσεις για τη διαφθορά». Χειρίστηκε την κρίση κυρίως ως «επικοινωνιακό τέχνασμα». Η κυβέρνησή του «απέτυχε να δρομολογήσει την πορεία προς την ανάκαμψη».

Μάλιστα προχωρά και πιο πέρα λέγοντας σε κάποιο σημείο   Η πρόταση για δημοψήφισμα  ήταν «ανεπίτρεπτη επιπολαιότητα»  Και συνεχίζει «Ο Πρωθυπουργός ήθελε να ταυτίσει το θέμα της δικής του αμφισβητούμενης εξουσίας με ένα γενικά αποδεκτό ζήτημα, κατά προτίμηση τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας. Επεδίωκε μέσω της επιδοκιμασίας της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΟΝΕ, να επιδοκιμαστεί και η δική του πολιτική».
  Και ο πρώην πρωθυπουργός δεν μένει μόνον στον ίδιο τον Γ Παπανδρέου, που ο αναγνώστης του βιβλίου βγάζει το συμπέρασμα ότι είναι  τουλάχιστον ανεπαρκής για τον ρόλο του πρωθυπουργού, αλλά προχωρεί και πιο πέρα. Αναφέρεται και στους συνεργάτες του . Γράφει  χαρακτηριστικά  “Η έννοια της ομαδικής δουλειάς και του υπουργικού συντονισμού ήταν άγνωστη στους υπεύθυνους. …..Οι Έλληνες αρμόδιοι, ως νεοφώτιστοι, δεν είχαν ούτε το πνευματικό εύρος ούτε το κύρος που προσδίδει η πείρα για να χειριστούν πειστικά τα θέματα…”

  Μια λεπτομερής μελέτη  του βιβλίου , είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει και σε σκληρότερα συμπεράσματα για τον Γ Παπανδρέου και τους συνεργάτες του.

 Και όλα όσα λέει ο κ Σημίτης, δεν χρειάζονται απόδειξη. Είναι βέβαιο ότι έχει δίκιο. Ίσως μάλιστα και λίγα να λέει.

 Το πρόβλημα είναι άλλο.

  Ο κ Σημίτης ως πρώην πρωθυπουργός, όφειλε να επισημάνει και μάλιστα δυνατά και δημοσίως , όλα αυτά τα ζητήματα, τότε, όταν συνέβαιναν τα γεγονότα. Οι πολιτικοί δεν είναι ιστορικοί , οφείλουν να μιλούν την ώρα που διαδραματίζονται τα γεγονότα , κυρίως για να αποτρέψουν άσχημες εξελίξεις.

  Αυτό λοιπόν είναι ένα μεγάλο πρόβλημα σε σχέση με τον κ Σημίτη. Όπως επίσης και το ότι ποτέ δεν εξήγησε , πειστικά, γιατί έδωσε το 2004, το δαχτυλίδι στον Γ Παπανδρέου για να ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ. Γιατί δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν γνώριζε κάτι που όλοι , εδώ και πολλά χρόνια γνώριζαν στο ΠΑΣΟΚ, άλλα και έξω από αυτό….

 ptroupiotis@yahoo.gr