Γράφει ο Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Ο τίτλος κάνει μια διαπίστωση.
Δεν «προσκαλεί» σε αναζήτηση αποδείξεων αυτής διαπίστωσης.
Το
Μνημόνιο καταστρέφει το πολυτιμότερο «εργαλείο» και ταυτόχρονα τη
πολυτιμότερη « πλουτοπαραγωγική πηγή» για την έξοδο απ’ τη κρίση.
Ποιο είναι αυτό το «πολυτιμότερο εργαλείο» και ποια αυτή η «πολυτιμότερη πλουτοπαραγωγική πηγή»;
ΤΟ
ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΟΜΕΙΣ ΚΑΙ Η ΓΝΗΣΙΑ ΜΙΚΡΗ
ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ –ΠΤΥΧΗ ΚΙ ΑΥΤΗ ΤΟΥ..........
ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ.
Δεν πρόκειται να επιχειρηματολογήσω το ΓΙΑΤΙ αυτό το κεφάλαιο είναι το πολυτιμότερο.
Δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που να έχει αντίρρηση.
Χρειάζεται όμως να πει κανείς πολλά πράγματα γύρω από το ερώτημα :
ΓΙΑΤΙ ΤΟΤΕ Η ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΥΡΙΩΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ «ΕΡΓΑΛΕΙΟΥ» ΚΑΙ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ «ΠΟΡΟΥ» ΣΤΡΕΦΕΤΑΙ;
Τολμώ να πω :
ΟΥΤΕ ΑΥΤΌ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑ.
Διότι
αν και αυτό χρειάζεται «αποδείξεις», πάει να πει, ΟΤΙ ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΜΑΣ
ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΕ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ.
Πάει να πει, ότι γι΄ ακόμα μια φορά, Ό,ΤΙ ΚΟΙΤΑΜΈ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΙ ΟΛΑΣ ΟΤΙ ΤΟ ΒΛΈΠΟΥΜΕ.
Όπως η κρίση που βιώνουμε.
Έπεσαν επάνω μας τα Ιμαλάϊα, και λίγα λεπτά πριν συμβεί τούτο, μακαρίως ακούγαμε και ΕΠΙΚΡΟΤΟΥΣΑΜΕ το «λεφτά υπάρχουν».
Και
το ίδιο μακαρίως κάποιοι, αφού τα Ιμαλάϊα πέσαν επάνω τους και πάνω
μας, αναρωτιούνται αν τούτο το βάρος στο σώμα μας και σώμα τους, τελικά
θα τους, θα μας συνθλίψει ή όχι, έχοντας παραιτηθεί ακόμα και από τις
αντανακλαστικές κινήσεις, που κάνει όποιος έχει ακόμα ζωντανό το αίσθημα
της αυτοσυντήρησης.
Βαθύς διαλογισμός, τη στιγμή που αιωρούμαστε με το σκοινί ήδη περασμένο στο λαιμό μας.
Το
μεγαλύτερο έγκλημα που διαχρονικά διαπράττει το παρηκμασμένο πολιτικό
σύστημα της χώρας και ιδίως αυτό της πολιτικής εξουσίας, είναι ότι πριν
σκοτώσει την οικονομία, σκότωσε τις αξίες, σκότωσε οτιδήποτε εμπεριείχε
αξίες.
Δεν θα πάρω σαν παράδειγμα τον κόσμο της εργασίας.
Θα πάρω σαν παράδειγμα κάτι άλλο.
Αίφνης,
θυμήθηκα εκείνους τους νεαρούς μαθητές λυκείου, που μετέχοντας σε
διάφορες επιστημονικές μαθητικές ολυμπιάδες, μαθηματικών, φυσικής,
αστρονομίας, κ.λπ., γυρίζουν με μετάλλια ολυμπιονικών κρεμασμένα στα
στήθη τους.
Αίφνης
θυμήθηκα διάφορους νεαρούς που από πολύ νωρίς διακρίνονται για την
εξαιρετική τους έφεση προς διάφορους τομείς π.χ. της Τέχνης.
Αίφνης
θυμήθηκα διάφορες πρωτοβουλίες νεαρών παιδιών, στους τομείς των
εφευρέσεων και των καινοτομιών σε διάφορα πρακτικά ζητήματα.
Πού βρίσκονται όλα αυτά τα παιδιά;
ΚΑΙ
ΤΟ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ : ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΙ ΣΥΓΚΕΚΡΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΚΑΙ
ΕΦΑΡΜΟΖΕΙ ΓΙΑ ΤΗ ΤΩΡΙΝΗ ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΝΕΩΝ
ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΤΩΝ ΓΕΜΑΤΩΝ ΟΝΕΙΡΑ, ΜΕΡΑΚΙ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ;
Πολύ
όμως φοβούμαι, πως αν τα παιδιά αυτά, όπως άλλωστε και οι μεγαλύτεροι
με ΑΝΑΛΟΓΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ, δεν πάρουν των ομματιών τους και φύγουν στο
εξωτερικό, σχεδόν είναι βέβαιο, ότι τα όνειρά τους, το μεράκι τους και η
δημιουργικότητά τους, εξόν κι από κάποιες εξαιρέσεις, θα εξανεμιστούν
μέσα στην ελληνική πραγματικότητα, που τόσο πολύ διακρίνεται να κουρεύει
ό,τι εξέχει απ’ τη μετριότητα, ΧΑΡΙ ΣΕ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΟΥ ΥΠΟΘΑΛΠΟΥΝ
ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΤΗ ΜΕΤΡΙΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗ ΧΩΡΑ, ΤΌΣΟ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΌΣΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ
ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ.
Η
λεγόμενη στη χώρα μας «παραγωγική» διαδικασία, σταθερά αγνοεί την
παράμετρο που ονομάζεται ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΠΑΡΑΓΩΝ, γι’ αυτό και οι όποιες
ελληνικές «συναρτήσεις παραγωγής», ΣΤΗ ΠΡΑΞΗ, είναι κατά κανόνα
επιστημονικά και πρακτικά λανθασμένες. Ο «ανθρώπινος παράγων», είναι ο
πιο κακοποιημένος παραγωγικός συντελεστής, και γι’ αυτό λιγότερο
αποδοτικός και παραγωγικός σε σχέση με άλλες χώρες. Ο κάθε παραγωγικός
συντελεστής, αποδίδει ανάλογα με τον «σεβασμό» που εισπράττει. Ακόμα και
τις άψυχες μηχανές αν παραμελήσεις να τις συντηρείς καλά, ούτε αυτές
αποδίδουν. Πόσο μάλλον ένας άνθρωπος.
Έτσι
λοιπόν, τα παραπάνω όνειρα, τα παραπάνω μεράκια, οι παραπάνω
δημιουργικότητες, οι παραπάνω καινοτόμες αντιλήψεις, συχνά υπάγονται
στην «αρμοδιότητα», ανθρώπων χωρίς ίχνος από αυτά τα χαρακτηριστικά. Η
εξέλιξη από εκεί και πέρα είναι αναμενόμενη.
Το
ελληνικό περιβάλλον, το ελληνικό κράτος το ίδιο, αυτούς τους ανθρώπους
τους «ξέρασε», τους απαξίωσε, τους πολέμησε, κι όχι μόνο αυτούς, αλλά
γενικότερα αυτή είναι η τύχη του ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ στην ελληνική
παραγωγική διαδικασία.
Αλλά
δεν θα πρέπει να είμαστε υποκριτές : όταν αναφερόμαστε σε «αγορές» ή
στο «κράτος», ΤΙΠΟΤΑ εδώ δεν είναι ανώνυμο. Όλα έχουν ονοματεπώνυμα, με
διευθύνσεις και τηλέφωνα. Δεν θα λύσεις τα προβλήματα καταγγέλλοντας
ΓΕΝΙΚΩΣ τις «αγορές» ή το «κράτος». Υπάρχουν ΕΞΑΤΟΜΙΚΕΥΜΕΝΕΣ ευθύνες.
Όταν κυνηγάς το έγκλημα αλλά τελικά δεν κυνηγάς τον εγκληματία, απλά τον
καλύπτεις.
Πριν
κάμποσο καιρό, έβλεπα στη τηλεόραση μια συνέντευξη με ένα νεαρό Έλληνα
σκηνοθέτη που διαπρέπει στο εξωτερικό. Ξεκίνησε τη σκηνοθετική του
δραστηριότητα από δώδεκα χρονών εδώ στην Ελλάδα, και πολύ νωρίς άρχισε
να διαπρέπει διεθνώς, όντας ακόμα νεαρός. Στην ερώτηση αν θα μπορούσε
ό,τι έκανε και ό,τι κάνει ΕΞΩ να το κάνει στην Ελλάδα, απάντησε πολύ
απλά ότι η Ελλάδα δεν βοηθά, σου φέρνει εμπόδια, σε καταπιέζει, και όπως
είπε, στις Ηνωμένες Πολιτείες που πήγε, εκεί, αρκεί να θέλεις να κάνεις
κάτι και πολύ απλά το κάνεις. Κι ο ίδιος, «απλά» δημιουργεί. Κάτι που
εδώ «απλά» δεν σου δίνουν το χώρο και το χρόνο να το επιχειρήσεις καν.
Το
δικό μας άθλιο σύστημα, βεβαίως δεν είναι δυνατό να κάνει κάτι καλύτερο
από αυτό που έχει ειδικευτεί να κάνει : το να παράγει αθλιότητες, να
παράγει μετριοκρατία, να αναπαράγει ανικανότητες, να καταπολεμά
ο,τιδήποτε πολεμά αυτές τους τις «επιδόσεις». Όπως έχω ξαναγράψει, όχι
σπάνια, μου έτυχε να ακούω προτροπές προς εργατικότητα (μάλιστα δε,
υπάρχει το συνήθειο σ΄ αυτές τις εκκλήσεις να τπ επαναλαμβάνουν τρις :
δουλειά, δουλειά, δουλειά) από ανθρώπους εγνωσμένης ανικανότητας, ή
εγνωσμένης έφεσης προς την τεμπελιά, ή από ανθρώπους χωρίς ένα ένσημο
στη ζωή τους.
Ο
υπουργός παιδείας, ο υπουργός ανάπτυξης, ο υπουργός οικονομικών, ο
ίδιος ο πρωθυπουργός, ποια είναι η σπουδαιότερη δουλειά τους, αν όχι να
επιλαμβάνονται αμέσως ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ και να εξασφαλίζουν ότι κανένα εμπόδιο
δεν θα υπάρξει σε πρωτοβουλίες και δραστηριότητες σαν τις παραπάνω που
ενδεικτικά ανέφερα, ώστε η όποια ικανότητα ή δεξιότητα να μπορέσει να
αναπτυχθεί, και γενικότερα, σε επίπεδο εθνικής πολιτικής, να
προστατευθεί αυτό που λέμε «ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΠΑΡΑΓΩΝ»;
Πού βρίσκονται τα παιδιά με τις ικανότητες ή δεξιότητες που ανέφερα παραπάνω;
Από πόσο κοντά η Πολιτεία παρακολουθεί τις επιδόσεις τους;
Πόσο τα βοηθά;
Πόσο
εν τέλει επενδύει πάνω τους και με ποιο τρόπο, αλλά και γενικότερο πόσο
επενδύει στο «ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ»; (Για όνομα του Θεού, μην αρχίσετε να
μου μιλάτε αποκλειστικά για «πιστώσεις» και άλλα τέτοια).
Καμία
επένδυση όσο η επένδυση στον «ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΑΡΑΓΩΝΤΑ», δεν είναι πιο
σημαντική. Όλες οι άλλες επενδύσεις, οι προοπτικές και οι αποδόσεις
τους, συναρτώνται ΑΠΟΛΥΤΩΣ από την ποιότητα του ανθρώπινου παράγοντα.
Όλη η προσπάθεια για ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα, συναρτώνται
απολύτως από την ποιότητα του ανθρώπινου παράγοντα. Όλα αυτά τα
δισεκατομμύρια επενδύσεων που επιδιώκονται να γίνουν, όλη αυτή η
προσπάθεια που γίνεται για ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα, είναι όλα
τους πύργοι στην άμμο, όταν έχεις ένα καταστραμμένο και απογοητευμένο
ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ. Υπάρχει ΠΛΗΡΗΣ ΑΣΥΜΒΑΤΟΤΗΤΑ, μεταξύ φιλόδοξων στόχων
και ενός περιβάλλοντος νεκροταφείου. Στο νεκροταφείο, υπάρχουν στόχοι
για άλλου είδους δραστηριότητες.