Σχολιανά 161 Προς ένα νέο γενναίο κόσμο : Γενετικά Τροποποιημένες Πολιτικές Εξουσίες

Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης

Στον πλανήτη μας, πολλά έχουν αλλάξει τα τελευταία εξήντα χρόνια. Βιώνουμε νέες πραγματικότητες, απόρροια νέων επιστημονικών και κοινωνικών εξελίξεων, νέων προόδων ή πρωτόγνωρων (τουλάχιστον για όσους είναι ας πούμε μικρότεροι των 80 ετών) οπισθοδρομήσεων.

Η τελευταία Μεγάλη Παγκόσμια Κρίση, σάρωσε προηγούμενες οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές πραγματικότητες και η ΤΡΕΧΟΝΤΩΣ αδιαφιλονίκητη μοναδική ιδεολογική υπερδύναμη, ο νεοφιλελευθερισμός, επιδιώκει να μπολιάσει τον Νέο Κόσμο, όπως αυτός τον.........

φαντάζεται και τον επιδιώκει.

Η προσπάθεια πάει λίγο πιο πίσω απ’ την εκδήλωση της Μεγάλης Κρίσης.

Ξεκινάει από κάτι «αθώες» διακηρύξεις, περί «παγκοσμιοποίησης», περί «πολυπολιτισμού», περί του «τέλους του εθνικού Κράτους», διακηρύξεις ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΣΧΕΤΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ, που σε μια μεγάλη μερίδα της παγκόσμιας κοινής γνώμης, είναι αλήθεια, βρήκαν ανταπόκριση, χωρίς εν τούτοις να πολυσκεφτούν αν πίσω απ’ το τυρί βρίσκονταν και καμιά φάκα.

Θα μου πείτε : είναι απαραίτητο να είμαστε διαρκώς «υποψιασμένοι», σε κάθε τυρί που μας προσφέρεται;

Η απάντηση είναι –δυστυχώς- «ναι»! Διότι είναι εξίσου αληθές, πως ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΙΣ δεν πρόσφερε κανένα τυρί χωρίς την άμεση απαίτηση μιας εκδούλευσης ή χωρίς την προοπτική μιας μελλοντικής «απόσβεσης» του κόστους του τυριού, με κάποιο τρόπο.

Το συγκεκριμένο «τυρί», παρήχθη μέσα σε πολύ συγκεκριμένους διεθνείς οργανισμούς, όπως π.χ. η Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και όχι μόνο. Δεν είναι διακηρύξεις κάποιων ιδεολόγων : οι περισσότεροι απ’ αυτούς, απλά κατάπιαν το τυρί αμάσητο.

Όλα αυτά, ήταν τα αναγκαία γονιδιώματα, τα οποία αφού εισαχθούν κατάλληλα στα πολιτικά και κοινωνικά σώματα, μπορείς από εκεί και πέρα, να τα «εξειδικεύσεις λειτουργικά», με τρόπο που να κατευθύνουν τα σώματα αυτά πιο αποτελεσματικά ΣΤΟΥΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ, που φυσικά, μικρή σχέση έχουν με ό,τι οι πολλοί ΦΑΝΤΑΖΟΝΤΑΝ  ως το νέο «μήνυμα» που αυτές οι ωραίες διακηρύξεις ενσάρκωναν. Περίπου είχαμε φτάσει σε σημεία φαντασιώσεων : ένας «παγκόσμιο χωριό», όπου μια ολάκερη ανθρωπότητα, όλοι μαζί αντάμα, πλούσιοι και φτωχοί, εργαζόμενοι και άνεργοι, απλοί ταξιδιώτες, επιχειρήσεις, κεφάλαιο, ευτυχισμένοι, θα μπορούν να πηγαίνουν, να εγκαθίστανται και να εργάζονται σε όποιο σημείο θέλουν αυτού του παγκόσμιου χωριού, όντας δημότες του. Τώρα το ποιος θα ήταν ο παγκόσμιος Δήμαρχος αυτού του παγκόσμιου χωριού, ο παγκόσμιος σερίφης και ο παγκόσμιος δικαστής, ποιος θα ήταν ο παγκόσμιος υπουργός οικονομικών, ο παγκόσμιος υπουργός κοινωνικών υπηρεσιών, και τι σόϊ παγκόσμια ΚΟΙΝΗ πολιτική ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΕΣ ΤΟΥ, θα εφάρμοζε αυτό το «παγκόσμιο χωριό», αυτά ήταν «λεπτομέρειες» που θα τις αντιμετωπίζαμε στο μέλλον, με κάποιο τρόπο. Το ότι όλα αυτά θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε  μια άνευ προηγουμένου παγκόσμια κυριαρχία μιας ολιγάριθμης κλίκας ΜΕΓΑΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ σε πλανητική κλίμακα έναντι μιας ανθρωπότητας χωρίς δυνατότητα αποτελεσματικής παγκόσμιας συνεννόησης, οργάνωσης και επικοινωνίας για το σύνολο των απλών ανθρώπων, των απλών εργαζόμενων, επιχειρηματιών και επαγγελματιών, αυτά, ο ενθουσιασμός και η ανοησία, δεν μας επέτρεπαν να τα δούμε καν ως ενδεχόμενα ερωτήματα. Και είναι κανείς να γελά, πως ειδικά εδώ στην Ευρώπη, που δεν μπορούμε εδώ και εξήντα χρόνια, να κατορθώσουμε να κάνουμε πραγματικότητα το «ευρωπαϊκό μας χωριό», υπήρχαν και υπάρχουν άνθρωποι που στα σοβαρά μιλούνε για τη προοπτική ενός «παγκόσμιου χωριού». Άλλωστε όσο μεγαλύτερη η σύγχυση για το τι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ σήμαιναν αυτές οι διακηρύξεις, τόσο το καλύτερο για τους παγκόσμιους σχεδιαστές τους.

Όπως όμως και να έχει το πράγμα, κουτσά στραβά, κι αυτό το «κουτσά – στραβά» είναι ό,τι το χειρότερο. Ο νεοφιλελευθερισμός, ΜΕΣΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ, που ευνοεί την διάρρηξη των κοινωνικών ιστών, την αμφισβήτηση της αποτελεσματικότητας των πολιτικών κοινοβουλευτικών συστημάτων, ακόμα και την δημοκρατική εκτροπή, πράγματι, χρησιμοποιεί τις εκτροπές αυτές, ως τα κατάλληλα γονιδιώματα τα οποία «εισάγει» στα πολιτικά σώματα εξουσίας στα οποία με τον ένα ή τον άλλο έχει πρόσβαση, ώστε να τα «τροποποιήσει» με στόχο να καταστήσει τα συστήματα αυτά «ανθεκτικά» στα κοινωνικά και δημοκρατικά αιτήματα και πιέσεις των κοινωνιών τους, και με αρκούντως ισχυρό βαθμό υπακοής στα λίγα αλλά σημαντικά δόγματα της Νεοφιλελεύθερης Εκκλησίας : το δόγμα του σοκ και δέους, το δόγμα του «μονοδρόμου», το δόγμα της απόλυτης πίστης όχι στην ηθική ανωτερότητα της νέας αυτής θρησκείας, μα της απόλυτης πίστης στην ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΗ δύναμή της, διότι με αυτή και όχι με την ηθική κυβερνά, κ.λπ.

Ήδη, αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά σ’ ολόκληρο τον κόσμο, μπορεί να διαπιστώσει ίσως την παρουσία τέτοιων Γενετικά Τροποποιημένων Πολιτικών Εξουσιών (ΓΤΠΕ).