Ειλικρινά δεν κόβω αζιμούθιο. Ο ένας λέει ότι θέλει αυτοδύναμη Ελλάδα. Εντάξει verba volant, αλλά να ξέρουμε τι λέμε. Αυτοδύναμη Ελλάδα, με δανειακές υποχρεώσεις, τουλάχιστον μέχρι το 2020, και με όρους υποστατικού. Ο έτερος Καππαδόκης διατείνεται ότι πρέπει να του λύσουμε τα χέρια- δεν απαιτούνται αυτό-ακρωτηριασμοί στην........
κάλπη- για να τα αλλάξει όλα.
Τι να αλλάξει; Τους όρους του Μνημονίου που αποδέχθηκε. Προς το παρόν έκανε αλλαγή τον Συμπιλίδη.
Είναι μια αρχή…έπεται, προφανώς, η Λανγκάρντ. Εκτός εάν προλάβει…η Καλλιρόης να την ξαποστείλει. Σε άλλες πολιτικές αγορές, ο ένας θέλει τη Δευτέρα των εκλογών να μπουκάρει στις τράπεζες και να εξαφανίσει μονομιάς, ως άλλος Χουντίνι, τους δανειακούς μας εφιάλτες. Κάποιοι άλλοι ακκίζονται στον αριστερό, κατά φαντασίαν κυβερνοχώρο, καθότι μπήκαν πλέον στον πολιτικό κατάλογο, στην πολιτική διατίμηση. Άλλη λοξή φάλαγγα είναι οι οψίμως ανησυχούντες για τον κίνδυνο εκκολάψεως του αυγού του φιδιού. Πιάσε το αυγό και… κάνε το scrambled.
Προσφάτως, το Εργατικό κόμμα της Βρετανίας ανανέωσε τα πολιτικά του συνθήματα. Είναι γνωστό ότι από την εποχή του Μπλερ διαθέτουν ικανούς spin doctors. Η νέα τους επικοινωνιακή αιχμή είναι… «With you in tough times», όπερ εστί μεθερμηνευόμενο «Μαζί σου σε δύσκολους καιρούς». Ένα σύνθημα που θα ταίριαζε απολύτως στην Ελλάδα.
Αλλά ποιός είναι εκείνος ο πολιτικός σχηματισμός που θα είχε το θάρρος να το υιοθετήσει; Η προσομείωση στερείται, εμφανώς, ευπιστίας.
Η μετεκλογική άλγεβρα λέει, εάν πάρουμε τοις μετρητοίς τις έρευνες κοινής γνώμης, ότι Σαμαράς και Βενιζέλος θα πρέπει να πουν το ΝΑΙ. Ένας «λευκός» πολιτικός γάμος είναι, τουλάχιστον, μια καθαρή συμφωνία, ένα Μνημόνιο, Θου κύριε.
Εάν, μάλιστα, η Κοινοβουλευτική Αντιπροσωπεία απαρτίζεται από οχτώ έως δέκα ομάδες είναι βέβαιο ότι τουλάχιστον δεν θα πλήξουμε. Απλώς θα…πήξουμε, η…Πνύκα θα αποκτήσει συγκοινωνιακό.
Άλλο είναι το πρόβλημα. Εκείνο με τα financial maths. Tον Ιούνιο, λέει, -το Μνημόνιο το λέει, δηλαδή- πρέπει το κράτος να μαζέψει 12 δισ ευρώ. Η προβολή σε πρόσωπα είναι αδιάψευστη.
Ως ιθαγενείς, άλλωστε, καθρεφτάκια έχουμε προμηθευτεί από τους προηγούμενους. Τώρα βρισκόμαστε μπροστά σε ένα κομματικό μωσαϊκό που επιχειρεί να ρυπάνει και τη λογική και το θυμικό μας. Πολλώ δε μάλλον να μας πουλήσει Μεσσιανισμό.
Τη στιγμή μάλιστα που η δημόσια σφαίρα έχει καταληφθεί από έναν ιδιότυπο καλβινισμό και έναν εθνικό ευνουχισμό. Την ώρα που ο λόγος και η πράξη στην πολιτική είναι φυγόκεντρες δυνάμεις. Αψίκοροι βερμπαλιστές και σουλατσαδόροι της τηλοψίας μας δανείζουν έωλα επιχειρήματα. Οι ίδιοι και οι ίδιοι. Αγνοήστε τους. Να εξακολουθήσουμε να πίνουμε καφέ με τους…λάθος ανθρώπους Όταν βρίσκω χρόνο κατεβαίνω στα Εξάρχεια. Πάντα μέσα μου ελλοχεύει η απαντοχή να συναντήσω τις προσωπικές μου αντιφάσεις. Στην πλατεία κάθονται δύο νεαροί, μάλλον καταπονημένοι από τη διαδρομή Μπακούνιν- Κροπότκιν.
Ακολουθεί διάλογος, περίπου καταχρηστικός.
-«Η μάνα σου ρε τι θα ψηφίσει;», ρωτάει ο πρώτος.
-«Τον άλλον», απαντάει ο δεύτερος.
- «Άντε ρε, τον άλλον θα ψηφίσει και η δική μου μάνα», επανέρχεται ο πρώτος.
-«Άρα θα ψηφίσουν τον ίδιο»
-« Όχι σου είπα. Η μάνα μου θα ψηφίσει τον άλλον και η μάνα σου άλλον. Ξέρεις πόσοι είναι…;»
«Φίλε δεν κόβω αζιμούθιο».