Όπως αναφέρουν «η διαχείριση της κρίσης δημοσίου χρέους από την Ευρώπη είναι καταστροφική, καθώς οι ηγέτες της Ευρωζώνης πέτυχαν να μετατρέψουν ένα διαχειρίσιμο οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας σε ένα πολιτικό αίνιγμα, το οποίο βάζει σε κίνδυνο το ενιαίο νόμισμα»....
«Η μεγάλη διαγραφή χρέους είναι απαραίτητη, αλλά κανείς δεν γνωρίζει ακόμη ποιο είναι το ενδεικτικό ύψος που κάνει το χρέος βιώσιμο ή ποιο είναι το πραγματικό ΑΕΠ της Ελλάδας», υπογραμμίζουν οι δύο πρώην κεντρικοί τραπεζίτες. «Στη Λατινική Αμερική, τη δεκαετία του 1990, η ελάφρυνση από το χρέος προχώρησε μόνο όταν η δημοσιονομική προσαρμογή και οι διαρθρωτικές αλλαγές είχαν προχωρήσει αρκετά», τονίζουν. «Κάτι το οποίο σίγουρα δεν ισχύει στην περίπτωση της Ελλάδας», συμπληρώνουν, υπογραμμίζοντας ταυτόχρονα ότι η μεγαλύτερη πληγή της χώρας είναι η βαθιά ύφεση και, ως συνέπεια, τα υψηλά ποσοστά ανεργίας.
«Πολλοί αναλυτές προτείνουν ότι θα ήταν καλύτερα για την Ελλάδα να φύγει από την Ευρωζώνη», αναφέρουν στο βρετανικό περιοδικό οι Μάριο Μλέχερ και Γουιλέρμο Ορτίθ.
«Συχνά, μάλιστα, αναφέρουν την έξοδο της Αργεντινής, από το νομισματικό καθεστώς δεσίματος των ισοτιμιών με το δολάριο, το 2002 ως απόδειξη που ωφέλησε τη χώρα, κάτι που θα μπορούσε να προκύψει και για την Ελλάδα αν επανεισήγαγε το δικό της νόμισμα», σημειώνουν. «Είναι αλήθεια ότι η ακολουθούμενη υποτίμηση του πέσο, και μετά από μία επίπονη περίοδο προσαρμογής, η Αργεντινή απόλαυσε 6 χρόνια ραγδαίας ανάπτυξης. Ωστόσο, η περίπτωση της Αργεντινής δεν ήταν συνηθισμένη. Οι πολύ υψηλές τιμές των εξαγώγιμων προϊόντων οδήγησαν σε ένα βιώσιμο εξωτερικό πλεόνασμα και η συνετή δημοσιονομική διαχείριση διασφάλισε ισοσκελισμένους
προϋπολογισμούς στο εσωτερικό», αναφέρουν οι δύο πρώην κεντρικοί τραπεζίτες. «Η Ελλάδα, από την άλλη, δεν μπορεί να στηριχτεί σε εξωγενείς παράγοντες και είναι ήδη σε μία βαθιά, προερχόμενη από τη δημοσιονομική προσαρμογή ύφεση», τονίζουν.
Οι δύο αναλυτές υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα πρέπει, με οποιοδήποτε κόστος, να παραμείνει στην Ευρωζώνη, γιατί απλούστατα η περίπτωση της ουδεμία σχέση έχει με τις περιπτώσεις των χωρών της Λατινικής Αμερικής. Ταυτόχρονα, οι δύο πρώην κεντρικοί τραπεζίτες τονίζουν την κατάρρευση του τραπεζικού τομέα στην Αργεντινή και αυτά που επακολούθησαν, το γνωστό «Corralito χάος».
«Από τη στιγμή που η υποτίμηση θεωρήθηκε πιθανή, μία διαρκής ανάληψη χρημάτων από τις τράπεζες της Αργεντινής έλαβε χώρα. Διήρκησε περισσότερο από ένα χώρο και καταναλώθηκαν τα 2/3 των αποθεμάτων της χώρας σε ξένα νομίσματα. Προκειμένου να αποφευχθεί η ολική κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού τομέα, η μόνη επιλογή ήταν η επιβολή ορίων στην ανάληψη χρημάτων από τους τραπεζικούς λογαριασμούς», υπενθυμίζουν οι κ.κ. Μπλέχερ και Ορτίθ, υπογραμμίζοντας το υψηλό τίμημα που πλήρωσε ο λαός της Αργεντινής λόγω αυτής της αναγκαιότητας. «Όταν οι αναλήψεις μετρητών ήταν αρκετά περιορισμένες (λόγω του αντιδημοφιλούς μέτρου γνωστό ως Corralito), η παραγωγή κατάρρευσε εξαιτίας της πιστωτικής κρίσης και της έλλειψης ρευστότητας. Το Corralito οδήγησε σε αναταραχές, σε σύγχυση, στο χάος, και, τελικά, στην πτώση της κυβέρνησης», περιγράφουν οι δύο πρώην κεντρικοί τραπεζίτες. «Η προοπτική για την Ελλάδα να εγκαταλείψει το ευρώ, επίσης, θα προκαλούσε μία γενικευμένη εκροή ρευστότητας από τις τράπεζες, αλλά θα ήταν πολύ πιο καταστροφική και ευρύτερη σε σύγκριση με αυτή της Αργεντινής, δεδομένης της ευρωπαϊκής χρηματοοικονομικής σύγκλισης», συμπληρώνουν.
Επίσης, οι δύο πρώην κεντρικοί τραπεζίτες τονίζουν στο βρετανικό περιοδικό ότι αυτοί που θα ευνοηθούν από την επιστροφή στη δραχμή είναι όσοι είναι χρεωμένοι και αυτοί που θα πληγούν θα είναι κυρίως οι μικρό-καταθέτες. «Εάν η Ελλάδα εγκαταλείψει το ευρώ, η μετατροπή των δανείων και των καταθέσεων σε δραχμές - και οι διακυμάνσεις των συναλλαγματικών ισοτιμιών που θα ακολουθήσουν - θα ευνοήσουν αυτούς που χρωστούν στις τράπεζες και θα βλάψει τους αποταμιευτές, κάτι που θα οδηγήσει σε περαιτέρω κοινωνικές αναταραχές», υπογραμμίζουν οι δύο αναλυτές στον Economist.
Τέλος, υπάρχει μία μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην Αργεντινή και την Ελλάδα, που ελάχιστοι αναφέρουν στις αναλύσεις τους. «Η Αργεντινή δεν σταμάτησε ποτέ να χρησιμοποιεί το πέσο, αλλά η Ελλάδα άφησε τη δραχμή. Για να δημιουργήσεις εμπιστοσύνη με τη δραχμή, εν μέσω μίας κρίσης, θα ήταν πολύ μεγάλη πρόκληση. Για να πείσεις εν δυνάμει επενδυτές, προκειμένου να συμμετάσχουν σε διάφορα επενδυτικά εγχειρήματα σε μία χώρα που επανεισαγάγει ένα νόμισμα, είναι σχεδόν ακατόρθωτη αποστολή», αναφέρουν.