Ο Τρόμος πάνω απ' την Πόλη

 Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

Η ιστορία μας είναι μια ιστορία “ασύμμετρων” απειλών. Γενιές και γενιές μεγαλώσαμε με ιδεατές ή πραγματικές απειλές αφανισμού μας. Απ' το Μινώταυρο και τον καταραμένο Δράκο, μέχρι την περσική, τη ρωμαϊκή, την οθωμανική και τη γερμανική, όλες οι απειλές, ιδεατές ή πραγματικές, ήταν πάντοτε συγκεκριμένες και είτε με κάποιους μυθικούς ήρωες (Θησέα, Αϊ Γιώργη, Διγενή) είτε με όπλο την εθνική ομοψυχία κάτω απ' την καθοδήγηση κάποιων χαρισματικών ηγετών, καταφέρναμε να τις αντιμετωπίσουμε.

Σήμερα, την εποχή της παγκοσμιοποιημένης σούπας των ακέφαλων λαών, βιώνουμε μια απειλή, τη χειρότερη ίσως της........
ιστορίας μας, γιατί ο εχθρός είναι αόρατος, για τους περισσότερους τουλάχιστον.

Και το χειρότερο, ο αόρατος εχθρός, σε συνεργασία με ντόπιους Εφιάλτες, προετοιμάζει την καταστροφή του τελευταίου και πιο ισχυρότερου όπλου μας, που ήταν πάντοτε η κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη, η απαραίτητη δηλαδή προϋπόθεση εθνικής ομοψυχίας. Η πρόσφατη δήλωση του Πρωθυπουργού, ότι, “και οι άνεργοι δεν έχουν εισόδημα”, είναι το τελευταίο χτύπημα κατεδάφισης της κοινωνικής μας συνοχής και εθνικής ομοψυχίας. Είναι η συνέχιση του πασοκικού “κοινωνικού αυτοματισμού” που προτρέπει τη μια κοινωνική ομάδα του λαού να δει τον εχθρό της σε μια άλλη κοινωνική ομάδα(ιδιωτικοί υπάλληλοι κατά δημοσίων υπαλλήλων, αγρότες εναντίον λιμενεργατών και φορτηγατζήδων και τανάπαλιν, δημόσιοι υπάλληλοι των ισογείων εναντίον εκείνων των “ρετιρέ”. κ.ο.κ) και όχι στους υπεύθυνους της δυστυχίας της.

Και ενώ ο κος Παπαδήμος γνωρίζει άριστα, ότι η ανεργία δεν είναι αποτέλεσμα θεϊκής βούλησης αλλά συγκεκριμένων πολιτικών που κάνουν τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους, προσπαθεί να καλλιεργήσει ακόμη και το φθόνο των ανέργων ενάντια σ' εκείνους που έχουν εργασία. Προσπαθεί, την οργή των ανέργων κατά της κυβέρνησης και το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην εργασία, να τα μετατρέψει σε όπλα ακόμα μεγαλύτερης μείωσης των αποδοχών των εργαζομένων. Ο άνθρωπος, που κλήθηκε να κατευνάσει την οργή του λαού εναντίον των πρώην, των νυν και των μελλοντικών του αφεντικών, που κρύβονται πίσω από τις απρόσωπες αγορές, προσπάθησε να μας πείσει πως εμείς, ο λαός, και μόνο εμείς φέρουμε την κύρια και αποκλειστική ευθύνη της δυστυχίας μας. τώρα προσπαθεί να μας πείσει να μοιραστούμε όλοι εμείς τη φτώχεια μας για να λάμψει ακόμα περισσότερο ο πλούτος εκείνων των λίγων που υπηρετεί.

Στη δική του πολιτική του τρόμου, ήρθε χθες να προστεθεί και εκείνη η κυνική του Παπανδρέου, που δίχως αιδώ, έθεσε πάλι το ψευδές και νόθο δίλημμα:”Μνημόνιο ή εκατοντάδες χιλιάδες συσσίτια”!

Ακούγοντας, σχεδόν καθημερινά, εδώ και μήνες για την Τρόϊκα και βλέποντας τον τρόμο στα μάτια των ανθρώπων κάθε φορά που προαναγγέλλεται η άφιξή της στην Αθήνα και ακούγονται κάθε τόσο οι νέες ταπεινωτικές και απάνθρωπες απαιτήσεις της, άρχισαν πολλοί να φαντάζονται την Τρόϊκα σαν τον Μινώταυρο.

Κάπως έτσι θα έπρεπε να ένιωθαν οι Αθηναίοι την εποχή του Θησέα. Μόνο που ο Μίνωας απαιτούσε τη θυσία επτά νέων και επτά νεανίδων κάθε εννιά χρόνια και όχι κάθε τρεις μήνες.

Η σύγκριση είναι μάλλον επιεικής για την Τρόϊκα(σύγχρονο Μινώταυρο) και τους Μίνωές της στην Αθήνα. Εδώ και μήνες, οι Άνθρωποι της Τρόϊκα μπαίνουν στη χώρα μας κατά βούληση και όποτε θέλουν, σαν ταύροι-κατακτητές σε υαλοπωλείο, κατεδαφίζοντας ανηλεώς ότι δεν ταιριάζει στο κρεβάτι του Προκρούστη που έχουν στο μυαλό τους. Δεν διστάζουν να κατεδαφίσουν θεσμούς του λεγόμενου ευρωπαϊκού κεκτημένου σμπαραλιάζοντας ακόμα κι αυτό το πολυδιαφημιζόμενο ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο. Εμείς οι σύγχρονοι και αυτοβαφτιζόμενοι «πολιτισμένοι», λησμονούμε πως η βαρβαρότητα και ο θάνατος δεν μετριούνται με όρους μοντέρνας αισθητικής. Ποιο είναι πιο τρομαχτικό; Να θυσιάζονται κάθε εννιά χρόνια εφτά νέοι και εφτά νέες βορά στον Μινόταυρο(Τόσοι θυσιάζονται σήμερα κάθε σαββατοκύριακο στο βωμό του Θεού της Ασφάλτου) ή λόγω μιας απάνθρωπης πολιτικής, γενιές ολόκληρες νέων και νεανίδων να καταδικάζονται στη μιζέρια και στη δυστυχία της ανεργίας και της απόλυτης φτώχειας και δεν μιλάμε για τις δεκάδες ή και τις εκατοντάδες των νέων που αυτοκτονούν ή καταφεύγουν στα ψυχοφάρμακα. Δεν μιλάμε, γιατί δεν μπορούμε πολλοί να αντιληφθούμε, για το τι συμβαίνει πίσω από κλειστά παραθυρόφυλλα και σκοτεινά κρύα δωμάτια δίχως ρεύμα σε πολλά σπίτια, αξιοπρεπών μέχρι χθες, συμπολιτών και γειτόνων μας που βρίσκονται σε απόγνωση. Δεν μιλάμε για τις χιλιάδες παιδικές ψυχές που έχουν μπει ήδη για πάντα στον πάγο! Αυτό που συμβαίνει είναι σίγουρα απείρως πιο τρομαχτικό απ' αυτό που συνέβαινε στην Αθήνα την εποχή του Θησέα.

Ζητείται επειγόντως, όχι ένας Θησέας, αλλά πολλοί-πολλοί, που θα σκοτώσουν το νέο Τέρας που απειλεί την ύπαρξη και την αξιοπρέπειά μας. Από αλχημιστές Μίνωες που μας κυβερνούν εδώ και δεκαετίες, χορτάσαμε , όπως χορτάσαμε κι από λόγια και υποσχέσεις μεταξύ μας. Οι άνθρωποι που μας κυβερνούν έχουν αποξενωθεί εντελώς από την ελληνική κοινωνία κι απ' τον εαυτό τους. Το μόνο πλέον που τους ενώνει μεταξύ τους είναι ο δικαιολογημένος φόβος τους απέναντι στον ελληνικό λαό κι αυτό τους κάνει αληθινούς εχθρούς του λαού κι ακόμα πιο επικίνδυνους. Αν αναγνωρίζαμε τον αληθινό κίνδυνο σε όλη του τη διάσταση, θα έπρεπε να είχαμε βγει όλοι στους δρόμους και να τους παίρναμε “παραμάζωμα”. Ισως περιμένουν οι περισσότεροι σιωπηλοί αλλά πανέτοιμοι την κατάλληλη στιγμή. Ισως περιμένουν έναν νέο Θησέα. Ισως πάλι έχουν καταλάβει πως ο Θησέας δεν πρόκειται να 'ρθει ποτέ και περιμένουν να ωριμάσει η οργή, εκείνη η βαθιά, η φλογερή και μυστική οργή που ανδρώνεται σιγά αλλά σταθερά και σίγουρα μέσα στην αθλιότητα και στης οποίας το ξέσπασμα καμιά δύναμη στον κόσμο δεν θα μπορέσει ν' αντισταθεί, ούτε Μινώταυροι, ούτε Κύκλωπες, ούτε καν Τιτάνες, πόσο μάλλον τα γελοία υπολείμματα των κλώνων του Μίνωα στην Αθήνα.