Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Με ανακούφιση διαβάζω, σήμερα το πρωί, κεντροευρωπαϊκές και βορειοευρωπαϊκές εφημερίδες, που παρουσιάζουν εκτενή ρεπορτάζ από την Ελλάδα. Επιτέλους, σταμάτησε η πλάκα με την Ελλάδα! Τώρα δεν υπάρχει κανείς που να μην αντιλαμβάνεται ότι κάτι λάθος κάνει η διακυβέρνηση της ΕΕ στη χώρα μας, ό,τι το άγριο και άναρχο τσεκούρωμα μιας ευρωπαϊκής κοινωνίας θα οδηγήσει σε καταστροφή ολόκληρου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, που στήθηκε μετά την επανένωση της Ευρώπης. Είναι πλέον σαφές ότι ο Γιώργος είναι η προσωποποίηση της καταστροφής στην Αθήνα. Κανείς δεν αμφιβάλει ότι τα «μαγικά» του Γιώργου Παπανδρέου για την ποδηγέτηση του ελληνικού λαού, στην απορρύθμιση που επιβάλλεται από την τρόικα για την δημοσιονομική εξυγίανση μιας ήδη πτωχευμένης χώρας, δεν πιάνουν πλέον. Η εντόπια διαπλοκή χάνει την δύναμη της, ανασκουμπώνεται σεμνά και ταπεινά και ετοιμάζει την ανασυγκρότησή της, ως συνήθως πρόστυχα και παραπλανητικά, επίσης.
Ή έκρηξη της λαϊκής οργής στη χώρα μας προκαλεί κρύο ιδρώτα στα κέντρα των αποφάσεων και στους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, από τις Βρυξέλλες και το Παρίσι, μέχρι το Βερολίνο και την......
Στοκχόλμη. Ο Le Grec υποχωρεί ως εικόνα στο μυαλό των περισσοτέρων ευρωπαίων, ενώ ο El Greco κάνει ένα αποφασιστικό βήμα για να καταλάβει αυτός τη θέση του.
Ο Le Grec είναι η σύγχρονη καρικατούρα του μεταμοντέρνου άθλιου της Ευρώπης. Ο El Greco η ελληνική συνείδηση της βιομηχανικής εποχής της Ευρώπης - ως κρητοβενετσιάνικο ιδίωμα. Ο πρώτος αναπαριστά την σουρεαλιστική εκδοχή της ισχυρής Ευρώπης που πτώχευσε, ενώ ο δεύτερος αποτελεί εξαιρετικό παράδειγμα εξπρεσιονισμού, όχι απλώς στη τέχνη, αλλά στη ζωή αυτή καθ' εαυτήν. Ο πρώτος είναι το αποτέλεσμα μιας ιστορικής, μικροαστικής φάρσας, που όμως έστησε πρόσφατα Ολυμπιάδα, ενώ ο δεύτερος η επιτομή του Ολυμπισμού, με βυζαντινές όμως αναπαραστάσεις, σε μια σύγχρονη Ευρώπη που ερωτοτροπεί επικίνδυνα με τον κοινωνικό μινιμαλισμό και την αποστέωση, ενώ προωθεί τον ηγεμονικό μαξιμαλισμό σε όλα τα επίπεδα.
O Le Grec, είναι το αντίθετο του El Greco: φουκαράς, συμπλεγματικός, αγανακτισμένος με τον πλησίον του, πελάτης κάποιου κόμματος, οπαδός της αντίδρασης και εχθρός της «απορρύθμισης» που προκαλούν λογής-λογής απεργοί, αλλά ποτέ εκείνης που προκαλεί το καθεστώς σε σύμπραξη με την τρόικα. O Le Grec θέλει αλλαγή, προς το νεοφιλελευθερικότερο και κοινωνικά μαζοχιστικότερο! Θέλει να «αλλάξει» όλα τα κακά του κράτους πατρωνίας για να αναπτυχθεί χώρος και για αυτόν στο κατάστημα Ελλάς. Επιθυμεί ένα κράτος της ελευθέριας αγοράς όπου να μπορεί να αναδειχθεί με τα προσόντα του και όχι με κομματικές πλάτες, αλλά παρόλα αυτά σε κομματάρχες αναζητεί ακόμη την τύχη του και την κομματική λαλιά χρησιμοποιεί, στο «εκσυγχρονιστικό» της όμως ιδίωμα! Όχι, όχι να πεθάνουν τα κόμματα και κυρίως τα αριστερά, διότι αυτά οδήγησαν με ύπουλο τρόπο το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ να επανασυστήσουν σε πιο σταθερά θεμέλια το πελατειακό κράτος, στο οποίο ο Le Grec μας δεν βρήκε ακόμη την θέση που του αξίζει, διότι ο μισητός «δίπλα» είχε καλύτερο ρουσφέτι. Αν δεν υπήρχαν οι αριστερούληδες και οι αριστεριστές ο κόσμος θα λειτουργούσε ρεαλιστικά και το δημόσιο παραγωγικά, σκέφτεται. Βρε, δεν θα υπήρχε καν δημόσιο, όλα θα ήταν ιδιωτικά, ανταγωνιστικά και ο καλύτερος θα κέρδιζε την καλύτερη (θέση ή γκόμενα)! Έτσι θα είμαστε όλοι αφεντικά του εαυτού μας δεν θα χρειαζόταν ο μπαμπάς ή η μαμά μας να πέφτει στα πόδια κάθε κερατά για να μας βολέψει, καταγράφει το εξοργισμένο ασυνείδητο του ρεμπεσκέ Le Grec μας! Και ο μεταμοντέρνος σουρεαλισμός του συνεχίζεται στο βαθμό που οι γονείς του συνεχίζουν να διηγούνται στο παιδί παραμύθια της καθημερινότητας «πιάνοντας» από πίσω του, ή δήθεν από πίσω του τον βουλευτή, τον δάσκαλο, τον δημόσιο κριτή …λυτούς και δεμένους!
Μην ακούτε τον Le Grec μας να ορκίζεται υπέρ της τρόικας και κάποιων σοφών ξένων που ειδυλλιακά θα τον απάλλασσαν από την κακοδαιμονία της σύγχρονης πολιτικής και συνδικαλιστικής έκφρασης στο τόπο μας. Κατά βάθος είναι πατριώτης. Λίγο ιδιόμορφος, αλλά πάντως γνήσιος. Είναι το κακομαθημένο «βρέφος» της μικροαστικής μας αγκαλιάς. Είναι το προϊόν των Hondos Center. Αυτός που έμαθε, ότι δεν χρειάζεται να ψάξει για να μάθει και να κατασκευάσει οτιδήποτε, διότι όλα υπάρχουν έτοιμα στην αγορά, αρκεί να ξέρεις να τα επιλέξεις στον σωστό χρόνο και τόπο. O Le Grec μας είναι ο άνθρωπος των έξυπνων επιλογών! Ψωνίζει πάντα από τα «ψαγμένα» καταστήματα (και κόμματα, εννοείται), διότι έτσι αναδεικνύεται στην αγορά-κοινωνία ο «ψαγμένος χαρακτήρας» του. Η καλλιέργεια και καπατσοσύνη του, βρε αδελφέ! Η ευφυΐα του νικητή της καθημερινότητας, πώς να σας το πω! Έτσι επενδύει το μεταμοντέρνο σούργελο, με το οποίο γελάει ο κόσμος που γνωρίζει πως αυτός θα καταντήσει σε λίγο στη φτωχή και περιφρονημένη Ελλάδα, την οποία ο φίλο μας Le Grec πάντα φανταζόταν σαν κατάστημα προσφορών επωνύμων ειδών. Με τον ίδιο είτε στη θέση πωλητή, είτε στη θέση κάποιου επώνυμου προϊόντος με έκπτωση 70% !
Από την άλλη, ο El Greco βρίσκεται δυστυχώς σε πολύ δύσκολη θέση τη σήμερον. Αν και σε πολύ ενδιαφέρουσα, διεγερτική και προκλητική, επίσης, θα πρόσθετα. Από την μια τρομάζει με την παλιοκουλτούρα του απολιτικού Le Grec, ενώ από την άλλη καταλαβαίνει ότι έφτασε η ώρα που θα πρέπει να δράσει, ώστε ένα νέο Δίκαιο να διαμορφωθεί στην Ελλάδα, πάνω σε μια νέα μεταπολιτευτική αλήθεια που θα είναι το αποτέλεσμα ενός νέου πλαισίου σχέσεων εξουσίας.
Ο El Greco ξέρει από Δίκαιο, όπως ξέρει και ότι η διαπραγματευτική έως συγκρουσιακή σχέση του με τον «Βασιλιά» είναι αυτή που δομεί Δίκαιο και οριοθετεί το δίκιο του, και όχι η άνευ όρων υποταγή του στη βούληση του αυταρχικού μονάρχη ή του άρχοντα ή του ηγεμόνα. Η «τέχνη» του είναι ζωή κατά βούληση και όχι ζωή κατά παραγγελία.
Ο El Greco εναντιώνεται στην επιβολή της αλήθειας με την μορφή μονόδρομου που κατασκευάζεται με υλικά των άπληστων χρηματαγορών και των πολιτικών δυνάμεων που επιδιώκουν την απόλυτη χειραγώγηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών σε ένα πλαίσιο μεταμοντέρνου φεουδαλισμού. Ο El Greco εξεγείρεται εναντίον όλων αυτών που αποφάσισαν για να διασφαλίσουν την υπερσυσσώρευση των περασμένων 20 ετών να μετατρέψουν τις κοινωνίες σε μεσαιωνική φάρσα. Ο εξπρεσιονισμός του, που είναι έκδηλος μπροστά στα μάτια μου - την ώρα που βλέπω φωτογραφίες από τις χθεσινές διαδηλώσεις στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της χώρας και διαβάζω συνεντεύξεις διαδηλωτών - αποτελεί πρόκληση προς όλους του ευρωπαίους για ενσυνείδητη απόρριψη ενός μοντέλου ευημερίας (στη πραγματικότητα διαφορετικών μοντέλων που τείνουν να γίνουν ένα), που αποτελεί την μεγαλύτερη πλάνη όλων των εποχών, τόσο σε ότι αφορά στην κοινωνική πρόοδο, όσο στην οικονομική ισχύ. Οι φωτιές που άναψαν στους δρόμους της Αθήνας είναι η σημειολογική έκφραση της υπερθέρμανσης της οικονομίας της ευρωζώνης, που αν δεν «ψυχθεί» αμέσως, χαλαρώνοντας την σφιχτή αντιπληθωριστική πολιτική, θα οδηγήσει σε «πυρηνική έκρηξη» το ωστικό κύμα της οποίας θα σαρώσει την διεθνή οικονομία και θα πλήξει τις επιμέρους κοινωνίες, με κατάληξη την σύγκρουση στο επίπεδο της διεθνούς πολιτικής.
Ο El Greco δείχνει ακριβώς ότι η ο Le Grec αναπαριστά τον Έλληνα του χθες: την περίπτωση μικροαστού που πρέπει όλοι μας σύντομα να απορρίψουμε από μέσα μας, καθώς εκεί φωλιάζει, σε άλλους περισσότερο σε άλλους λιγότερο. Στον μακρύ δρόμο της εξέγερσης των ταπεινωμένων Ελλήνων από ένα καθεστώς Le Grecων, μια νέα αλήθεια δομείται, για την οποία ο συντάκτης αυτών των γραμμών επιχείρησε να προϊδεάσει την τελευταία 5ετία. Αυτή η μεταμικροαστική αλήθεια μπορεί να μην είναι σοσιαλιστική, προτρέπει όμως για την αναδημιουργία της ελληνικής Πολιτείας σε μια επιτέλους δημοκρατική βάση, με ισότητα και ελευθερία, με αυτοκυβέρνηση και αξιοπρέπεια. Από αυτή τη νέα αλήθεια θα προκύψει η νέα γνώση για αναδιοργάνωση της διοίκησης και νέα ισορροπία στη σχέση Κράτους-Κοινωνίας-Αγοράς. Σε ευχαριστώ συμπατριώτη που με κάνεις πλέον να ελπίζω ότι σύντομα θα καταφέρεις, με τον αγώνα όλων μας, να αφήσεις πίσω σου τον Le Grec! Το έχω ανάγκη εγώ, ο αυτοεξορισμένος Έλληνας, αλλά και όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι στην ήπειρό μας και τον κόσμο…