Γράφει ο ΕυθύλογοςΟ πρόεδρος της Δημοκρατίας εξέφρασε πρόσφατα την ανησυχία του για τα πολιτικά δρώμενα με τη φράση:
«Να μην γίνει η οικονομική κρίση, κρίση Δημοκρατίας»
Ως μη ανιστόρητος, υποθέτω πως γνωρίζει ότι η Δημοκρατία στην Ελλάδα παραπαίει πάντοτε μεταξύ κρίσης και ανυπαρξίας.
Πότε υπήρξε πραγματική Δημοκρατία σε τούτον τον τόπο;
Στη δεκαετία του ’50[1] όταν δούλευαν αράδα τα στρατοδικεία και τα εκτελεστικά αποσπάσματα;
Στη δεκαετία του ’60 με τις εκλογές βίας και νοθείας και τα ξερονήσια γεμάτα υποχρεωτικούς παραθεριστές; Ή μήπως ο έντρομος φυγάς «Τριανταφυλλίδης» δραπέτευσε λόγω υπερβολικής Δημοκρατίας;[2] Ή όταν ο τότε βλάξ βασιλιάς διόριζε τους πρωθυπουργούς όπως ο ......
Καλιγούλας διόριζε τους γαϊδάρους του υπάτους, το έκανε σεβόμενος τη Δημοκρατία; Ή μήπως από το ’67 κι ύστερα, η παπαδοπουλική παράνοια σε συνδυασμό με την φαλακρή ηλιθιότητα συνιστούν Δημοκρατία; «Να μην γίνει η οικονομική κρίση, κρίση Δημοκρατίας»
Ως μη ανιστόρητος, υποθέτω πως γνωρίζει ότι η Δημοκρατία στην Ελλάδα παραπαίει πάντοτε μεταξύ κρίσης και ανυπαρξίας.
Πότε υπήρξε πραγματική Δημοκρατία σε τούτον τον τόπο;
Στη δεκαετία του ’50[1] όταν δούλευαν αράδα τα στρατοδικεία και τα εκτελεστικά αποσπάσματα;
Στη δεκαετία του ’60 με τις εκλογές βίας και νοθείας και τα ξερονήσια γεμάτα υποχρεωτικούς παραθεριστές; Ή μήπως ο έντρομος φυγάς «Τριανταφυλλίδης» δραπέτευσε λόγω υπερβολικής Δημοκρατίας;[2] Ή όταν ο τότε βλάξ βασιλιάς διόριζε τους πρωθυπουργούς όπως ο ......
Στη δεκαετία του ’70 που η μισή πέρασε στο σκοτάδι της χούντας και η άλλη μισή με τους Έλληνες να ψηφίζουν υπό την δαμόκλειο σπάθη του εκβιαστικού διλήμματος «Καραμανλής ή τανκς» και με τον φόβο επανόδου των χουντικών «σταγονιδίων»;
Στη δεκαετία του ’80 με τον πρόεδρο Δημοκρατίας και τον πρωθυπουργό να αλληλοϋποβλέπονται, με τον δεύτερο να εξαπατά τον πρώτο και με τον πρώτο να μιλάει με περιφρόνηση «γι’ αυτό που ονομάζεται δημόσιος βίος» και να αποκαλεί την Ελλάδα «απέραντο φρενοκομείο»;
Ή με την εκλογή του νέου πρόεδρου που εξελέγη με εκείνα τα απίθανα «ομοιόμορφα ψηφοδέλτια»; [3] Κι όμως! Όλος ο τότε πολιτικός κόσμος - προς ντροπήν του - το ανέχτηκε. Ο μόνος που αντέδρασε ήταν ένας βουλευτής καταγόμενος από κτηνοτροφική περιοχή για τούτο και συμπεριφέρθηκε στην κάλπη σαν να έκλεβε κατσίκι. Έριξε την κάλπη στον ώμο του και προσπάθησε να φύγει από την αίθουσα. Μη κοινοβουλευτική αλλά απόλυτα κατανοητή ενέργεια.
Αργότερα ο κ. Σαρτζετάκης δικαιολόγησε την αναγκαιότητα των «ομοιόμορφων» ψηφοδελτίων ως εξής:
« . . . Υπήρχεν ο ορατός κίνδυνος εκμαυλισμού δια δωροδοκίας βουλευτών του ΠΑΣΟΚ προς ματαίωσιν της εκλογής μου. [ . . . . ] Θα επαναλαμβάνετο δηλαδή η κατάπτυστος πρακτική του Ιουλίου 1965 . . .» (εδώ)
Πρόκειται όχι μόνον για αληθοφανή αλλά για την μόνη λογική και ειλικρινή εξήγηση. Τότε όμως προκύπτει το αυτονόητο ερώτημα:
«Τι ποιότητας Δημοκρατία μπορούμε να στήσουμε με βουλευτές που τους θεωρούμε άτομα μειωμένων ηθικών αντιστάσεων δηλ. εν δυνάμει αγύρτες που είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να εξαγοραστούν και για να αποφύγουμε τον εκμαυλισμό τους καταφεύγουμε σε μέτρα που όχι απλά προσβάλλουν αλλά γελοιοποιούν κάθε έννοια Δημοκρατίας;»
Μέρος της απάντησης στο παραπάνω ερώτημα, ίσως να δόθηκε προς το τέλος της δεκαετίας του ’80 με το περίφημο «βρώμικο ‘89»[4] που όχι μόνον έδωσε τη δυνατότητα στην αλήθεια «να λάμψει» (ως συνήθως άλλωστε)[5] αλλά άνοιξε και διάπλατα τις πόρτες για να περάσει η επόμενη «βρώμικη δεκαετία» (ή μήπως εικοσαετία;)
Τα πεπραγμένα της τελευταίας εικοσαετίας δεν χρειάζεται να απαριθμηθούν γιατί είναι γνωστά.
Αρκεί η αναφορά σε λίγες «καραμπινάτες» περιπτώσεις για να χαρακτηριστεί η εικοσαετία αυτή ως «μήτρα σκανδάλων». 1) Σκάνδαλο Χρηματιστηρίου. Υπήρχαν μετοχές που το 1999 είχαν φτάσει την τιμή των 90000 δρχ. (Περίπου 264,00 €) και το 2009 ήταν κάτω από 0,50 €, δηλ. μείωση τιμής τουλάχιστον κατά 99,8%!!! Αν οι αξιότιμοι εκπρόσωποι και της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης διαπίστωναν κάποια παρανομία θα έπρεπε να κινηθούν εναντίον των μεγαλομετόχων που σήμερα ευωχούνται ξεκοκαλίζοντας ασυστόλως τα κλοπιμαία κέρδη χωρίς να τους ενοχλήσει κανένας, προς δόξαν και της «Δημοκρατίας» και της «Δικαιοσύνης».
Αλλά φαίνεται πως κατά τη γνώμη τους αυτό δεν λέγεται οικονομικό έγκλημα αλλά «ελεύθερη οικονομία». Κάπως έτσι αντιλαμβάνονται την έννοια της ελευθερίας.
Κατά τη δική μου γνώμη λέγεται απάτη και νόμιμη κλοπή, χωρία αυτό βέβαια να σημαίνει και ηθική κλοπή όπως ίσως θα ήθελαν κάποιοι πολιτικοί γκαζοντενεκέδες.
Και με την ευκαιρία, ας θυμηθούμε και τη ιστορική φράση «Η πτώση στο Χρηματιστήριο έχει ημερομηνία λήξεως την επομένη των εκλογών».[6] Η φράση αυτή παρέσυρε χιλιάδες μικροεπενδυτές να τοποθετήσουν κυριολεκτικά τις «οικονομίες μιας ζωής» στο Χρηματιστήριο και να καταστραφούν οικονομικά. Κάποιοι από αυτούς αυτοκτόνησαν.
Κι όμως δεν διώχθηκε ποτέ κανένας ως ηθικός αυτουργός αυτοκτονιών και κυκλοφορούν άπαντες ελεύθεροι! 2) Βατοπέδι Πρόκειται για σκάνδαλο που απέδειξε ότι οι συμμετέχοντες ρασοφόροι και πολιτικοί, δεν είναι οι αξιοσέβαστοι αντιπρόσωποι του θεού και της κοινωνίας αλλά βδελυροί μεταπράτες, αισχροί partners off shore εταιρειών και χυδαίοι μεσίτες γης.
Αναρωτιέμαι σε ποια ευνομούμενη Δημοκρατία θα μπορούσε να συμβεί το ευτράπελο και συνάμα τραγικό, να κατηγορούνται οι ταγοί της για τα κακουργήματα της απιστίας, απάτης, ψευδούς βεβαίωσης, νομιμοποίησης εσόδων από παράνομη δραστηριότητα, ηθικής αυτουργίας, άμεσης συνέργειας στις παραπάνω πράξεις σε βάρος του Δημοσίου, καθώς και για τα πλημμελήματα της παράβασης καθήκοντος, παράνομης μεταβίβασης μνημείου και της παράβασης του νόμου περί κτισμάτων (εδώ) και να παραμείνει η κυβέρνηση στη θέση της; Ενώ εδώ;
Με τα χίλια ζόρια κατάφεραν να «παραιτήσουν» έναν - δυο, για τα μάτια του κόσμου.[7] Και κάποιοι αργότερα αναγνώρισαν το «λάθος» τους σαν μετανοούσες πόρνες, και παραδέχτηκαν ότι «εξαπατήθηκαν».
Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης και της πολιτικής συμπεριφοράς αλλά και των αντιλήψεων του εκλογικού σώματος, καλό είναι να θυμηθούμε ότι στη Σουηδία παραιτήθηκε η υπουργός πολιτισμού γιατί δεν πλήρωνε την αντίστοιχη Σουηδική ΕΡΤ. (εδώ) Στον τόπο μας πριν από μερικές δεκαετίες η άρνηση πληρωμής της ΕΡΤ από την ομόλογο υπουργό μας, θεωρήθηκε ένδειξη . . . μαγκιάς και χαιρετίσθηκε δεόντως από τους ημέτερους κάφρους.
Ας μην ανησυχεί λοιπόν ο πρόεδρός μας. Ο «κάλπικος ο παράς δεν χάνεται» λένε στο χωριό μου. Οι πραγματικές αξίες (δηλ. αυτές που μας λείπουν) κινδυνεύουν. Οι κίβδηλες επιβιώνουν. Ειδικά όταν οι πάντες – άρχοντες και αρχόμενοι – ψιλοβολευόμαστε μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Απλά όταν μας λείψει η βόλεψη «επαναστατούμε».
* * * * * * * * * * * *
[1] Για λόγους οικονομίας περιορίζομαι μόνον στα χρόνια μετά τον εμφύλιο. Για τα πριν . . . ας τα αφήσουμε καλλίτερα.
[2] Τότε τέθηκε επί τάπητος για πρώτη φορά και ερώτημα: «Ποιος κυβερνάει αυτή τη χώρα;» Ίσως η απάντηση να δόθηκε αργότερα, όταν συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Συντάγματος καμιά πενηνταριά πορνίδια και άλλοι τόσοι νονοί της νύχτας και ανέτρεψαν το νόμο του Παπαθεμελή που είχε την έγκριση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και σύμφωνα με τον οποίο, τα «πολιτιστικά κέντρα» θα έπρεπε να κλείνουν στις 02.00 π.μ. Τότε φάνηκε καθαρά ποιοι «κάνουν κουμάντο» σ’ αυτόν τον τόπο.
[3] Μου έχει μείνει αξέχαστη μια γελοιογραφία του Μητρόπουλου, όπου κάποιος λέει στη γυναίκα του. «Φέτος γυναίκα τα μισά αυγά θα τα βάψεις πράσινα και τα μισά κόκκινα. Τα θέλω ομοιόμορφα». (Το Πάσχα δεν απείχε πολύ από την εκλογή του κ. Σαρτζετάκη)
[4] Κακώς κατά τη γνώμη μου περιορίσαμε χρονικά τη «βρωμιά» μόνο σε ένα έτος. Η «βρωμιά» είναι διαχρονική αξία της πολιτικής ζωής στην Ελλάδα.
[5] Το πόσο «λαμπερή» μπορεί να είναι η αλήθεια που στηρίζεται στο χουντικό Διάταγμα 802/1971 μπορεί να το κρίνει ο καθένας. Για περισσότερα περί της ποινικής ευθύνης υπουργών (εδώ) όπου ρητά αναφέρεται ότι: «Το νομοθετικό αυτό καθεστώς διατηρήθηκε σε ισχύ για έναν αιώνα μέχρι την έκδοση του ΝΔ 802/1971. Οι ρυθμίσεις του τελευταίου, οι οποίες πάντως επαναλαμβάνουν τις ως τότε ισχύουσες αρχές, διατηρήθηκαν σε ισχύ και από το Σύνταγμα του 1975 με ρητή μεταβατική διάταξη (άρθρο 115 παρ. 1) «ώσπου να εκδοθεί ο από το άρθρο 86 παρ. 1 προβλεπόμενος νόμος». Ο νόμος αυτός εκδόθηκε μόλις τον Ιούλιο του 1997 (N. 2509/1997) μετά τις πολιτικές και νομικές περιπέτειες του τόπου την επαύριον των σκανδάλων του 1989»
[6] Μόνον ηλίθιοι συνδέουν τις χρηματιστηριακές διακυμάνσεις με την πολιτική. Τότε όμως μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων πίστευε ότι οι τύχες τις χώρας καθορίζονται από ευφυείς εγκεφάλους.
[2] Τότε τέθηκε επί τάπητος για πρώτη φορά και ερώτημα: «Ποιος κυβερνάει αυτή τη χώρα;» Ίσως η απάντηση να δόθηκε αργότερα, όταν συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Συντάγματος καμιά πενηνταριά πορνίδια και άλλοι τόσοι νονοί της νύχτας και ανέτρεψαν το νόμο του Παπαθεμελή που είχε την έγκριση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και σύμφωνα με τον οποίο, τα «πολιτιστικά κέντρα» θα έπρεπε να κλείνουν στις 02.00 π.μ. Τότε φάνηκε καθαρά ποιοι «κάνουν κουμάντο» σ’ αυτόν τον τόπο.
[3] Μου έχει μείνει αξέχαστη μια γελοιογραφία του Μητρόπουλου, όπου κάποιος λέει στη γυναίκα του. «Φέτος γυναίκα τα μισά αυγά θα τα βάψεις πράσινα και τα μισά κόκκινα. Τα θέλω ομοιόμορφα». (Το Πάσχα δεν απείχε πολύ από την εκλογή του κ. Σαρτζετάκη)
[4] Κακώς κατά τη γνώμη μου περιορίσαμε χρονικά τη «βρωμιά» μόνο σε ένα έτος. Η «βρωμιά» είναι διαχρονική αξία της πολιτικής ζωής στην Ελλάδα.
[5] Το πόσο «λαμπερή» μπορεί να είναι η αλήθεια που στηρίζεται στο χουντικό Διάταγμα 802/1971 μπορεί να το κρίνει ο καθένας. Για περισσότερα περί της ποινικής ευθύνης υπουργών (εδώ) όπου ρητά αναφέρεται ότι: «Το νομοθετικό αυτό καθεστώς διατηρήθηκε σε ισχύ για έναν αιώνα μέχρι την έκδοση του ΝΔ 802/1971. Οι ρυθμίσεις του τελευταίου, οι οποίες πάντως επαναλαμβάνουν τις ως τότε ισχύουσες αρχές, διατηρήθηκαν σε ισχύ και από το Σύνταγμα του 1975 με ρητή μεταβατική διάταξη (άρθρο 115 παρ. 1) «ώσπου να εκδοθεί ο από το άρθρο 86 παρ. 1 προβλεπόμενος νόμος». Ο νόμος αυτός εκδόθηκε μόλις τον Ιούλιο του 1997 (N. 2509/1997) μετά τις πολιτικές και νομικές περιπέτειες του τόπου την επαύριον των σκανδάλων του 1989»
[6] Μόνον ηλίθιοι συνδέουν τις χρηματιστηριακές διακυμάνσεις με την πολιτική. Τότε όμως μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων πίστευε ότι οι τύχες τις χώρας καθορίζονται από ευφυείς εγκεφάλους.
[7] Η δίκη (για τα μάτια του κόσμου) αναβλήθηκε για το 2012! Τότε που θα έχουν ξεχάσει οι αφελείς.
Ευθύλογος
Ευθύλογος