Διαφορά αντιλήψεων

 Γράφει ο Ευθύλογος

Στις αρχές του 20^ου αιώνα έπρεπε να διεξαχθεί μια δίκη σε μια μικρή πόλη των ΗΠΑ, στο Bridgeton κοντά στον ποταμό Missouri.
Για την διεξαγωγή  της δίκης ήταν απαραίτητη η παρουσία ενός μάρτυρα που διέμενε  σε μια άλλη μικρή πόλη στο Madison. 
Οι πόλεις βρίσκονται εκατέρωθεν του Missouri και μια γέφυρα επιτρέπει την μετάβαση από τη μια στην άλλη.
Έγινε έγκαιρα η κλήτευση του μάρτυρα, αλλά 10 μέρες πριν την ημερομηνία διεξαγωγής της δίκης άρχισε να βρέχει  καταρρακτωδώς με αποτέλεσμα να ανέβει τόσο πολύ η στάθμη του ποταμού, ώστε να είναι αδύνατον να διασχίσει κάποιος τη γέφυρα.
Η βροχή συνεχίστηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα, η δίκη καθυστερούσε και  δεν ήταν δυνατόν να αποδοθεί δικαιοσύνη.
Ενοχλημένος από την κατάσταση αυτή ο δικαστής, εξέδωσε ένα..........

νόμο και απαγόρευσε τη βροχή!
Ως δια μαγείας οι καταρρακτώδεις βροχές σταμάτησαν, ο ουρανός καθάρισε και σιγά - σιγά η στάθμη του ποταμού κατέβηκε σε επίπεδο που να είναι διαβατή η γέφυρα.
Έτσι μπόρεσε να προσέλθει ο μάρτυρας και να διεξαχθεί απρόσκοπτα η δίκη.
Η εφαρμογή του νόμου όμως είχε αποτέλεσμα να επικρατήσει ανομβρία για δυο τουλάχιστον χρόνια με καταστροφικές επιπτώσεις  στη γεωργία της περιοχής.
 Το χειρότερο ήταν ότι δεν υπήρχε καμιά ένδειξη ότι θα βρέξει στο προσεχές μέλλον. 
Όταν οι κάτοικοι έμαθαν την αιτία της ανομβρίας, συγκεντρώθηκαν έξω από το δικαστήριο και απαίτησαν την κατάργηση του νόμου. 
Ο δικαστής αναγκάστηκε να καταργήσει τον νόμο και κατά παράδοξο τρόπο οι βροχές ξανάρχισαν αμέσως!
Έκπληκτοι  οι δημοσιογράφοι επισκέφτηκαν τον δικαστή και τον ρώτησαν πώς ερμηνεύει αυτές τις περίεργες συμπτώσεις.
Ο δικαστής ήρεμα έδωσε την εξής σουρεαλιστική απάντηση. 
- Απλούστατα, στην Αμερική λειτουργούν οι νόμοι.
Ο τελευταίος που δεν έλαβε υπόψη του τα παραπάνω, έκανε mini διακοπές  έγκλειστος [1] στις φυλακές της νήσου Rikers  αντιμετωπίζοντας ποινή κάθειρξης 20 ετών και διεθνή διασυρμό.
Από ότι φαίνεται, ο επίδοξος επιβήτορας διέπραξε πράγματι τα αδικήματα για τα οποία κατηγορείται. Αν είναι έτσι, τότε μάλλον ανήκει σ’ εκείνη την κατηγορία των «ισχυρών» που θεωρούν ότι η κοινωνία είναι ένα απέραντο αιδοίο πάνω στο οποίο έχουν κάθε δικαίωμα να εκτονώνουν τις ορμές τους. Και φυσικά συμπεριφέρονται ανάλογα.
Δυστυχώς τη νοοτροπία αυτή την συμμερίζονται και αρκετοί δικοί μας ταγοί, πάντοτε βέβαια με την ανοχή – αν όχι και την έγκριση – σημαντικού ποσοστού  της κοινής γνώμης.
Από την εποχή του Περικλή οι «γκόμενες» αποτελούν το απαραίτητο συμπλήρωμα κάθε «επιτυχημένου» πολιτικού. Βέβαια το πόσο μπορούν να συγκριθούν με την Ασπασία τα διάφορα πορνίδια είναι κάτι που μάλλον μας αφήνει αδιάφορους (ή μήπως αδυνατούμε να αντιληφθούμε τη διαφορά;)           
Άλλωστε φαίνεται να το έχουμε πάρει απόφαση πως με την ψήφο μας δεν επιλέγουμε εκείνους που θα υπηρετήσουν το δημόσιο συμφέρον, αλλά εκείνους που θα (εξ)απατήσουν και θα βιάσουν ποικιλοτρόπως  τη λαϊκή θέληση.
Γι’ αυτό και θεωρούμε αυτονόητο, όταν κάποιος αποκτήσει όποιας μορφής εξουσία (χρήμα, πολιτική εξουσία, φήμη κλπ), να αποκτάει «πρόσθετα σεξουαλικά δικαιώματα». 
«Επιτυχημένος» κατά την λαϊκή ρήση είναι αυτός που «γαμεί και δέρνει».
Κι αυτό συμβαίνει γιατί στα μάτια αρκετών από μας η επιτυχία συνοψίζεται στις λέξεις «χρήμα», «εξουσία», «σεξ». Τόσο ηλίθιοι είμαστε!
Άλλωστε για τον καταπιεσμένο ανθρωπάκο με την ανύπαρκτη παιδεία και τη μίζερη προσωπική ζωή, αυτού του είδους οι «επιτυχημένοι» αποτελούν το ιδεατό πρότυπο προς το οποίο θέλει αλλά δεν μπορεί να πλησιάσει.
Φαίνεται όμως πως τα «αμερικανάκια» δεν έχουν τη ίδια νοοτροπία ούτε δείχνουν την ίδια βλακώδη υποτέλεια με μας στην όποιας μορφής εξουσία.
Και φυσικά δεν είναι διατεθειμένοι να παραχωρήσουν στους εκπροσώπους της εξουσίας περισσότερα δικαιώματα από όσα είναι αναγκαία για την άσκηση των καθηκόντων τους.
Το απέδειξαν μη διστάζοντας να ταπεινώσουν και να γελοιοποιήσουν έναν από τους πιο δημοφιλείς προέδρους τους, αναγκάζοντάς τον να παραδεχθεί την «ανάρμοστη σχέση» του.
Και το έκαναν γιατί γνωρίζουν ότι σε μια κρυφή «ανάρμοστη σχέση» είναι δυνατόν να στηριχτούν ποικίλοι εκβιασμοί[2] τους οποίους οι πολίτες θα τους ακριβοπληρώνουν για πολλά χρόνια. (Κάτι που εμείς ως λαός ουδέποτε αξιολογήσαμε σοβαρά).
Τα ίδια ισχύουν και για το κρυφό «σφάλμα κρίσεως»  που ομολόγησε ο βεβαρημένου παρελθόντος 62χρονος ερωτύλος.[3]       
Γι αυτό και έχω την άποψη ότι όσοι ασχολούνται με την πολιτική δεν μπορούν να έχουν κρυφή προσωπική ζωή ούτε «προσωπικά δεδομένα». Αυτό είναι το τίμημα της δόξας.
Τα προσωπικά δεδομένα είναι για τον γαλατά και τον φούρναρη της γειτονιάς μου. Για τους ταγούς της πατρίδας μου δεν μπορώ να τα δεχτώ.
Αν θέλουν κρυφή προσωπική ζωή ας ιδιωτεύσουν. Δεν τους παρακαλέσαμε να μας κυβερνήσουν.
Ασφαλώς μπορούν να έχουν ερωμένες ή εραστές, μπορούν να είναι ομοφυλόφιλοι, μπορούν να είναι ναρκομανείς, βιαστές, κλεπτομανείς, φοροφυγάδες[4] κλπ,  μπορούν να έχουν όποιο βίτσιο και όποια ανωμαλία προτιμούν αλλά οι ψηφοφόροι έχουν κάθε δικαίωμα να το γνωρίζουν.
Και αν εγκρίνουν ή έστω αν ανέχονται τα κουσούρια των εκλεκτών τους, τότε ας υποστούν και τις συνέπειες των επιλογών τους. Γιατί η Ιστορία έχει αποδείξει ότι κατά κανόνα, όταν η προσωπική ζωή κάποιου ταγού είναι «βουτηγμένη στα σκατά», αργά ή γρήγορα θα παρασύρει και την κοινωνία της οποίας ηγείται, στον ίδιο βόθρο. Αρκεί να θυμηθούμε τα δεινά των Αθηναίων κάθε φορά που υπέκυπταν στη δημαγωγική γοητεία  του Αλκιβιάδη.
Η σύγχρονη ελληνική ιστορία μπορεί να  μας προσφέρει περισσότερα ανάλογα παραδείγματα αλλά αποφεύγω να τα αναφέρω από φόβο μήπως μου διαφύγουν κάποιοι.
Ίσως οι παραπάνω απόψεις να ακούγονται «συντηρητικές» αλλά εδώ δεν πρόκειται για σύγκρουση «συντηρητικών» ή «προοδευτικών» αντιλήψεων, Πρόκειται για δυο πολύ σοβαρότερα θέματα.
Α)  Για την ελεύθερη βούληση του πολιτικού, η οποία παύει να είναι ελεύθερη όταν υπάρχουν «σκοτεινά σημεία» στην προσωπική ζωή του.
Β) Για τον σεβασμό που οφείλει να δείχνει ο πολιτικός στις αξίες που αποδέχεται η κοινωνία, την οποία  είναι ταγμένος να υπηρετήσει.
Αν ο πολιτικός περιφρονεί αυτές τις αξίες τι μπορούμε να περιμένουμε από τον απλό πολίτη;
Για τούτο και έχω τη γνώμη ότι στα δημόσια πρόσωπα πρέπει να επιβάλλεται για το ίδιο αδίκημα σημαντικά μεγαλύτερη ποινή.
Είναι η μόνη περίπτωση που κατά τη γνώμη μου δεν πρέπει να είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στο νόμο. 

* * * * * * * * * * * *

[1] Υπό συνεχή παρακολούθηση γιατί ενδέχεται να πάσχει κι αυτός από εκείνο το περίεργο «αυτοκτονικό σύνδρομο».
[2] Π.χ. η ψήφιση ενός νόμου, η προτίμηση της πολιτείας σε ένα προϊόν, η προμήθεια για την προσφορά μιας υπηρεσίας,  μπορεί σε τέτοιες περιπτώσεις να είναι αποτέλεσμα εκβιασμού. Δηλαδή μου είναι δύσκολο αν παράγω π.χ. αεροπλάνα και έχω επιβαρυντικά στοιχεία για 5 - 10 βουλευτές, να τους «πείσω» να προτιμήσουν τα αεροπλάνα μου έστω κι αν πετάνε «λίγο στραβά»;
[3]  Το 2008 ο Στρος-Καν είχε ζητήσει συγγνώμη για την ερωτική σχέση που είχε δημιουργήσει με μια γραμματέα του, χαρακτηρίζοντάς την "σφάλμα κρίσεως".
[4] Αλήθεια τι φόρους να πληρώνει στο γαλλικό κράτος κάποιος που έχει την δυνατότητα να καταβάλλει ενοίκιο για το «χρυσό κλουβί του» 60000 (ναι εξήντα χιλιάδες) δολάρια το μήνα; (26.05.2011 ΝΕΤ)

Ευθύλογος
vacon28@gmail.com