"Εχθροπάθεια";;;; Οπως λέμε "δραπετομανία";

 Γράφει ο Βασίλης Νικολόπουλος

Το 1851 ο ιατρος Samuel Cartwright  χρησιμοποίησε  τον όρο «δραπετομανία» προκειμένου να περιγράψει ως ασθένεια τις αλλεπάλληλες απόπειρες δραπέτευσης των μαύρων σκλάβων από τις φυτείες των λευκών στις ΗΠΑ. Ήταν ένας νεολογισμός που ψυχιατρικοποιούσε το πόθο αυτών των ανθρώπων για την ελευθερία προκειμένου  να υπηρετήσει ένα κοινωνικό καθεστώς (εκείνο της δουλοκτησίας).

Σήμερα με τον όρο «εχθροπάθεια» ( που θα πρέπει να νοηθεί ως αναφερόμενος τόσο στην καλλιέργεια όσο και στην εξωτερίκευση αισθημάτων μίσους και αντιπαλότητας, όπως μας λέει ο υπό εκκόλαψη  νόμος Καστανιδη)  ένας άλλος νεολογισμός έρχεται να υπηρετήσει μια πολιτική στόχευση.

Την οικοδόμηση ενός μοντέλου πολυπολιτισμικοτητας για την ελληνική κοινωνία. 

Κάνεις όμως δεν μας εξηγεί ποιο θα είναι αυτό το μοντέλο;

Γιατί βέβαια όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι εκ των πραγμάτων πολυπολιτισμικές, με μεγαλύτερες ή μικρότερες μειονότητες εντός τους,   και καμία μονο-πολιτισμικη κοινωνία δεν έχει καταγράφει ούτε μπόρεσε ποτέ  να υπάρξει (με αποκρουστικότερο και........ παρανοϊκότερο παράδειγμα τη Χιτλερική Γερμανία).

Ως εκτούτου το δίλημμα δεν είναι ανάμεσα στην πολυπολιτισμικοτητα και τη μονοπολιτισμικοτητα αλλά  ποιο μοντέλο πολυπολιτισμικοτητας πρέπει να ακολουθήσουμε.

Θα είναι το οθωμανικό  μοντέλο  με χριστιανικά και μουσουλμανικά  μιλέτια-γκέτο,  αυστηρά περιχαρακωμένα στο δικό τους δίκαιο και τους δικούς τους νόμους,  με θρησκευτικές κοινότητες που θα έχουν τους δικούς τους δικαστές και θα υπακούουν σε ξεχωριστούς  κανόνες;

Θα είναι το μοντέλο του Ταλιμπαν ο όποιος σου παραχωρεί  το « δικαίωμα» της σιωπής και της μη έκφρασης, στο όνομα της μη προσβολής των αξιών του, για να ζήσεις διπλά του;

Η θα είναι το πολυπολιτισμικό μοντέλο του Διαφωτισμού όπου η θρησκεία διαχωρίζεται από τη πολιτική και δίνεται απεριόριστη ελευθερία  έκφρασης  γνώμης και άποψης και θεωρείται σεβαστή  η ανταλλαγή επιχειρημάτων, η έκφραση αντιπαλότητας και διαφωνίας με τις άξιες, τις στάσεις και τις ιδέες του άλλου;

Νομίζω ότι αν με το πρόσχημα της συνύπαρξης, της  πολυπολιτισμικοτητας  και της  ανοχής θεσμοθετήσουμε τη λογοκρισία και υιοθετήσουμε την αυτολογοκρισία κατά το πρότυπο του Ταλιμπαν ( μη μιλάς γιατί "προσβάλεις" τη πιστη, τη θρησκεία ή την ιδεολογία μου) αυτό θα είναι μια τεράστια οπισθοδρόμηση από την βολταιρικη κατάκτηση ( διαφωνώ με αυτό που λες  αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου  το δικαίωμα σου να το λες)  και σίγουρα πλήγμα για τη δημοκρατία.

 Κι είναι η ξεκάθαρη στάση της ελληνικής κοινωνίας υπέρ του κεκτημένου του Διαφωτισμού που θα πρέπει να τίθεται ως όρος συμβίωσης   σε  κάθε  μετανάστη: ότι σε αυτή τη χωρά και οι «θεοί»  κρίνονται (και οι προφητες).

Κι ότι η « ανοχή» δεν είναι άσκηση στη σιωπή και την αυτολογοκρισία  αλλά σεβασμός στην αντίθετη και διαφορετική  άποψη και στο δικαίωμα  του λόγου.   

ΥΓ: Το δυστύχημα είναι ότι με τη ταμπέλα του «προοδευτισμού»  το κατά Ταλιμπαν πρότυπο «πολυπολιτισμικοτητας» κερδίζει έδαφος στις ευρωπαϊκές κοινωνίες σε μια εκ του προχειρου (ή όχι;;) προσπάθεια οικοδόμησης της "πολιτισμικής συνύπαρξης" με  υψηλότατο όμως  κόστος για την δημοκρατία:  την ποινικοποίηση της αντίθετης γνώμης. Κι ισως τελικα η στοχευση παρόμοιων νομοθετηματων  δεν είναι τοσο η καταδίκη ακραίων και άκρως μειοψηφικών  ρατσιστικών απόψεων ( όπως διατεινονται) αλλα η ιδια η ουσια και η εννοια του δημόσιου διαλόγου (μιας και διαλογος, διαφωνια και εξωτερίκευση αισθημάτων  αντιπαλότητας πανε πάντα μαζί) - Νικολόπουλος Βασίλης.