Γράφει ο Βασίλης Νικολόπουλος
Βγήκαν από το Σκαι και μας
πληροφόρησαν ότι η έννοια του «έθνους» είναι ένα
«κατασκεύασμα».
Απ την άλλη δεν πάει πολύς
καιρός που στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο κατατέθηκε ψήφισμα που καταδικάζει τις
θεωρίες της «ταξικής πάλης» και την έννοια της «τάξης» ως ανυπόστατα (μαρξιστικά) «κατασκευάσματα» που
διακινούν το μίσος.
Ο νεοφιλελευθερισμός
προπαγανδίζει το δικό του
«κατασκεύασμα»: το ανταγωνιστικό άτομο που «μονό» του και έξω από κάθε συλλογικότητα παλεύει για το
κέρδος του(στο πάτο, γιατί στη κορυφή μια χαρά στήνονται τα «καρτέλ» και οι
«συγχωνεύσεις»).
Τι σημασία έχουν όλα αυτά τα
«κατασκευάσματα»; Μα καθορίζουν παράλληλα και την έννοια της
ιδιοκτησίας.
Στο ερώτημα σε ποιον ανήκει
αυτός ο κόσμος καθένα απ τα τρία «κατασκευάσματα» δίνει και μια διαφορετική
απάντηση.
Ο 19 αιώνας των εθνικών
επαναστάσεων τον έδωσε στα
έθνη.
Ο 20 αιώνας των
κομμουνιστικών........ κινημάτων (προσπάθησε να τον δώσει) στη τάξη των εργαζομένων που
παράγει τον πλούτο μιας και ο "πλούτος αποτελεί προϊόν
εργασίας".
Κι ο 21ος με τον
νικητή νεοφιλελευθερισμό θριαμβολογεί: στο άτομο που μπορεί να τον
αγοράσει.
Ως εκτουτού έχουμε ξαναπεί
ότι το Μνημόνιο δεν είναι ένας πρόσκαιρος κουμπαράς αποταμίευσης αλλά μια βίαιη
ανατροπή του μοντέλου του κοινωνικού κράτους που επιδιώκει να επιβάλλει μια
άλλη, την νεοφιλελεύθερη αντίληψη περί ιδιοκτησίας του
κόσμου.
Από δω και στο εξής μπορούμε
να έχουμε ( σε γη, νερό, αέρα ,επικοινωνία, ενέργεια, παιδεία, υγεία κλπ) μονό
ότι μπορούμε να «αγοράσουμε».
Καμία επίκληση «εθνικών» ή
«ταξικών» δικαιωμάτων δεν αναγνωρίζεται.
Εξ ου και βλέπουμε εταιρείες
να αγοράζουν πλέον τα δικαιώματα
επί δημοσίων αγαθών και να τα μόνο- και μέτα-πωλούν.
Εταιρείες αγοράζουν τους
δρόμους και το δικαίωμα της επικοινωνίας, εταιρείες αγοράζουν δικαιώματα νερού
ζητώντας την απαγόρευση συλλογής της βροχής ως προσβολή της ιδιοκτησίας τους,
εταιρείες όπως η Μονσάντο αγοράζουν δικαιώματα επί των σπόρων και τη
βιοποικιλότητα επιδιώκοντας την απαγόρευση αποθήκευσης σπόρων από τους
αγρότες.
Στο κόσμο της αγοράς και της
νέο-φεουδαρχίας όλα έχουν «τιμή» και αποκλειστικό ιδιοκτήτη και καμία εθνική ή ταξική
συλλογική ιδιοκτησία δεν νομιμοποιείται( κι η παραλογια των φορων της παλιας
φεουδαρχιας ωχρια μπρος στους "τιτλους ιδιοκτησιας" που προσπαθουν να
κατοχυρώσουν οι νεο-φεουδαρχες)
Γιατί τα λέω όλα αυτά…Γιατί
η αντίληψη ότι η έννοια σήμερα του έθνους αποδομείται από την Αριστερά είναι παντελώς
λανθασμένη.
Η Αριστερά ακόμη κι όταν
απομείωνει το «έθνος» (μεσα από διεθνιστικα συνθηματα τύπου «προλεταριοι ολου
του κοσμου ενωθειτε» κλπ) εξακολουθεί να υπερασπίζεται την έννοια της συλλογικής και δημόσιας
ιδιοκτησίας μέσα από την έννοια της «τάξης» στην οποία εντάσσει το άτομο προς
κατοχύρωση των δικαιωμάτων του.
Όλοι αυτοί που σήμερα ως
«Αριστεροί», «σοσιαλιστές», «σοσιαλδημοκράτες» «αναθεωρητές», «προοδευτικοί»,
«εκσυγχρονιστες» ή ότι άλλο μιλάνε για τα «ιστορικά κατασκευάσματα» του έθνους ή
της τάξης ερμηνεύοντας τις επαναστάσεις ως προϊόντα «συσσωρευμένης κοινωνικής
δυσαρέσκειας αθροισμάτων ατόμων» κι όχι στοχευόμενης δράσης συλλογικοτήτων είναι απλά νεοφιλελεύθεροι που δεν
τολμούν ή δεν τους συμφέρει να το παραδεχτούν (κι όχι βεβαια «αμεροληπτοι» και
«αποιδεολογικοποιημένοι» επιστημονες, αλλά οπαδοι της νεοφιλελεύθερης αντίληψης
περι Ιστοριας).
Εξ ου και το συμπέρασμα του
Σκάι ότι η ελληνική επανάσταση ήταν προϊόν «συγκυριακής κοινωνικής δυσαρέσκειας» (λογω κεφαλικού
φόρου κλπ – ούτε Έλληνες εναντίον Τούρκων, ούτε φτωχοί εναντίον
πλούσιων).
Εξ ου και η σύγχυση είτε
ακούς «σοσιαλιστές» τύπου ΓΑΠ και Πάγκαλου είτε ακούς τη Ντόρα ένα και το
αυτό.
Εξ ου και οι βολές προς κάθε
έννοια ή θεσμό εκφράζει ή υπονοεί
κάποιου είδους «συλλογική ιδιοκτησία»: εθνική κυριαρχία (επί της χωράς), δημόσιο
αγαθό, συνδικαλισμό-απεργία (επί των μέσων παράγωγης), δικαιώματα
κλπ
Γιατί τελικά οι έννοιες του
«έθνους» και της «τάξης» με όλες τις κατά περιόδους αντιθέσεις, τις
ακρότητες και παρά τους πόταμους αίματος που τις χωρίζουν υπερασπίζονται
μια έννοια υπέρτερη, εκείνη: της συλλογικής ιδιοκτησίας επί του κόσμου!
Που δεν πωλείται και δεν
αγοράζεται!- Νικολόπουλος Βασίλης