από τον Αγγελο Αγγελίδη
όταν συμβαίνουν περίεργα τριγύρω,
Παντού
γίνεται λόγος για το περιβάλλον. Και η κουτσή ……… ακόμη στη γειτονιά
μας έμαθε να μιλάει και να κλαίει και να οδύρεται για τη συνεχή
υποβάθμιση και την καταστροφή του περιβάλλοντος. Τηλε-όραση, ραδιόφωνα,
εφημερίδες, επιστήμονες και μη, μικροί και μεγάλοι. Ολοι απ΄ το πρωί
μέχρι το βράδυ ασχολούνται με το περιβάλλον. Με την καταδίκη του και με
την σωτηρία του. Ξέρουν δεν ξέρουν, όλοι ομιλούν. Μιλούν και βγάζουν τη
μόρφωσή τους στον αέρα. Αλλοι σκόπιμα και δικαιολογημένα, γιατί τέλος
πάντων κάτι γνωρίζουν και μπορούν κάτι να πουν. Αλλοι όμως ¨οι
κακόμοιροι¨ μόνο μεσ΄ τη τρελή χαρά τους και στην ασχετοσύνη τους.
Αρκεί να μιλήσουν κι ας φανούν κι ας χαρακτηριστούν κατασυγχυσμένοι και
αδαείς.
Όμως
δεν θα ήθελα να δούμε αυτή την πλευρά, των όσων συμ-πάσχουν για το
περιβάλλον και συμπάσχουμε κι εμείς κοντά τους. Ισως αυτή η πολυλογία
να είναι κάποια μορφή μόδας ή η ισόβια πανδημία της Ελληνικής μας
ιδιομορφίας. Δεν θα μας απασχολήσει το φαινόμενο αυτό, ούτε θα
επιμείνουμε περισσότερο. Στο κάτω-κάτω αυτοί που μόνο ομιλούν και δεν
πράττουν, στο τέλος δεν κάνουν και κάποιο κακό.
Θα
μας απασχολήσει περισσότερο εκείνη η κατηγορία των συμ-πολιτών μας που
έχουν την ευκαιρία να πράξουν αλλά ...... πράττουν αντίθετα στο πρέπον. Εχουν
την ευκαιρία να αποτρέψουν καταστροφικές πράξεις και δεν το
επιχειρούν. Είναι δηλαδή από τη μια, αυτοί που για να πετύχουν κάτι
κυρίως κερδοφόρο μπορεί να κάνουν τα πάντα εις βάρος του περιβάλλοντος
και από την άλλη εκείνοι που ενώ έχουν την δύναμη να νομοθετήσουν σωστά
για τη σωτηρία του περιβάλλοντος, κλείνουν και τα μάτια και τα αυτιά
τους. Νοθεύουν τη λογική τους και πράττουν με πλήρη γνώση και
ενσυνείδητα τα αντίστροφα.
Στις
περισσότερες Δημόσιες Υπηρεσίες, αν βρεθούμε κάποια μέρα του χειμώνα,
σίγουρα θα κολαστούμε. Δεν λέω σε όλες, γιατί φοβάμαι πως θα βρεθεί
κάποιος θερμόαιμος υπάλληλος να εκφράσει αστραπιαία την αντίρρησή του
και θα δεινοπαθήσουμε ώσπου να χάσει το στοίχημα.
Μέρα-μεσημέρι και τα φώτα αναμμένα.
Το καλοριφέρ να καίει και το παράθυρο να είναι ορθάνοιχτο.
Οι
συνήθεις δικαιολογίες, θα ακουστούν. Δήθεν για ανανέωση του αέρα. Δήθεν
γιατί ως τώρα δεν είχε επαρκή φωτισμό. Δήθεν γιατί χάλασε ο
θερμοστάτης, ή γιατί έτσι είναι ρυθμισμένος ο θερμοστάτης του λέβητα
απ΄ τον μηχανικό κλπ…κλπ. Κι έτσι καίγεται το πετρέλαιο, που όχι μόνο
το χρυσοπληρώνουμε όλοι μαζί, αλλά και που εξαφανίζεται σιγά-σιγά από
τις αποθήκες της Γης. Κι έτσι φθείρονται άσκοπα διάφορα μηχανήματα κι
εξαρτήματα που καταντούν αναλώσιμα. Κι έτσι δημιουργούνται
περισ-σότεροι ρύποι και αέρια στην ήδη μολυσμένη ατμόσφαιρα. Κι έτσι
αλυσι-δωτά ευνοούνται κι αναπτύσσονται αναπνευστικές και δερματολογικές
παθήσεις σε ανύποπτους ανθρώπους, σε ζώα, στα φυτά κλπ…κλπ.
Βέβαια
αυτά είναι συνηθισμένα φαινόμενα και ίσως να μην προσθέ-τουν κάτι το
καινούργιο, τέτοιες αναφορές. Ομως τις περισσότερες φορές υποφέρουμε
απ΄ τις συνήθειές μας, που δυστυχώς συνθέτουν τον δεύτερό μας εαυτό.
Εκείνο που άρχισε να γίνεται πραγματικά δυσνόητο και ακατάληπτο είναι η
τεχνολογική καινοτομία που φαίνεται σαν ¨το νέο φρούτο¨ της εποχής
μας. Η θερμοφόρα ανακάλυψη. Οι ¨σόμπες υγραερίου¨ των πεζοδρομίων. Οι
¨θερμαντικές λυχνίες¨ κάτω από τις τέντες. Οι ¨άνωθεν ωμικές
αντιστάσεις¨ που θερμαίνουν τα μοδάτα πλαστικά σαλόνια των πεζο-δρομίων
στο κέντρο της πόλης.
Δεν
μας φτάνει ο εσωτερικός χώρος των καταστημάτων; Ή δεν θέλουμε εμείς να
είμαστε μέσα; Ναι το καταλαβαίνω και συναισθάνομαι πως πολλές φορές δεν
θέλουμε να μείνουμε μέσα, δηλαδή μέσα στο σπίτι μας. Θέλουμε να βγούμε
έξω. Να βρούμε τους φίλους μας και ν΄ αλλάξουμε το συνηθισμένο
περιβάλλον. Κι όταν βγαίνουμε έξω, δεν θέλουμε πάλι μέσα. Μέσα που τώρα
έγινε έξω, μα εμείς θέλουμε και πάλι έξω και όσο γίνεται πιο έξω. Και
βάλαμε τα τραπεζάκια μας στο πεζοδρόμιο. Και φέραμε τα καθίσματα μέσα
στο δρόμο. Και τυλιχθήκαμε στα νάυλον και στα πλαστικά. Κι ανάψαμε και
τις ¨σόμπες¨ τις σόμπες του δρόμου. Για να ζεσταθούμε. Να ζεσταθούμε
έξω στο δρόμο και στο πεζοδρόμιο, γιατί μέσα είχε ζέστη. Αλλά εμείς,
βγήκαμε έξω.
Κι
αντί να χαιρόμαστε τη πόλη μας ¨Κυρία¨, την κάναμε και την καταντήσαμε
¨Καρά…Κυρία¨. Θέαμα με διαχωριστικά και πλαστικοποι-ημένα
περιτυλίγματα. Κι εμείς χωμένοι εκεί μέσα μαζευόμαστε και μένουμε κάτω
από τις τέντες. Εκεί συνωστιζόμαστε, εκεί επικοινωνούμε, εκεί. Κι έτσι
ευδαιμονούμε όσο μπορούμε πιο μακριά, όσο μπορούμε πιο έξω.
Ας
μην ξεφύγω όμως. Το πρόβλημα των ¨εκεί¨, αν υπάρχει πρόβλημα εκεί,
είναι ολότελα δικό τους. Η ελευθερία όλων σεβαστή και απ΄ όλους. Το
πρόβλημα όμως των άλλων; Ποιών; Αυτών που αγωνίζονται και προσπα-θούν
για τη προστασία του περιβάλλοντος. Αραγε πώς νοιώθουν; Πώς θα
δικαιολογήσουν την κατασπατάληση της ενέργειας για τη θέρμανση των
πεζοδρομίων και της ατμόσφαιρας της πόλης; Οι περισσότεροι άνθρωποι,
πώς να συμβιβαστούν με το οξύμωρο αυτό σχήμα της εποχής; από τη μια οι
σύγχρονοι επιστήμονες της Τεχνολογίας να ψάχνουν για καλύτερες μηχανές
με μέγιστη απόδοση και ελάχιστες απώλειες και από την άλλη, ίσως οι
ίδιοι ή και τα παιδιά τους ακόμη, να ζεσταίνουν το αγνό και φυσικό
περιβάλλον στη προσπάθειά τους να ζεστάνουν λίγο την ψυχική ή την
ψυχολογική τους ατμόσφαιρα ;
· Ας παραβλέψουμε αυτούς που πραγματικά ευδαιμονούν εκεί μέσα.
· Ας παραβλέψουμε αυτούς που είναι επαγγελματίες και μοσχοπουλούν αυτά τα παρατραβηγμένα τεχνολογικά τους επιτεύγματα.
· Ας
παραβλέψουμε κι εκείνους που θέλουν να αυγατίσουν τόσο πολύ τα έσοδά
τους μετατρέποντας ακόμη και τα πεζοδρόμια και τους δρόμους σε
επαγγελματικούς μοναδικούς χώρους.
Ολοι
οι υπόλοιποι τί κάνουν; Ολοι εκείνοι που αγωνιούν και αγω-νιούμε για
την σωστή διαχείριση της πολυτιμότατης ενέργειας και για την ουσιαστική
σωτηρία του περιβάλλοντος ; Ολοι εκείνοι που τρέχουν από Συνδιάσκεψη
σε Συνδιάσκεψη και από Ημερίδα σε Ημερίδα; Εκείνοι που έχουν την δύναμη
να Νομοθετήσουν σωστά, ουσιαστικά και εγκαίρως προληπτικά ; Εκείνοι που
μπορούν να απαγορεύσουν την προέλαση των τραπεζοκαθισμάτων μέσα στους
δρόμους; Που μπορούν να απαγορεύσουν την κατάληψη των δρόμων προς
όφελος ορισμένων και μόνο καταστημάτων με άμεση οικονομική συνέπεια
στον κύκλο των επαγγελμάτων αλλά και στον καταναλωτή; Που μπορούν να
σώσουν την όμορφη εικόνα μιας επαρχιακής πόλης; Που μπορούν να
απαγορεύσουν στο εμπόριο όλα αυτά τα συστήματα θέρμανσης ανοιχτού χώρου
στο όνομα της πολυπόθητης προστασίας του περιβάλλοντος και του πλανήτη;
υστερόγραφο: δυστυχώς το φαινόμενο παρατηρείται σε πολλές πόλεις.