Γράφει ο Βασίλης Νικολόπουλος
Γράφει ο σοφός Νικκολο Μακιαβέλι στο διαχρονικό «Ηγεμόνα»
του: « Ο πάπας Ιούλιος Β πορεύτηκε ορμητικά σε όλες τις υποθέσεις του και βρήκε
τους καιρούς και τα πράγματα τόσο ταιριαστά με τον τρόπο που ενεργούσε που στο
τέλος έβγαινε πάντα κερδισμένος…..η βραχύτητα της ζωής του δεν τον άφησε να
δοκιμάσει το αντίθετο, γιατί, αν έφταναν οι καιροί που θα ήταν αναγκασμένος να
πορευτεί με επιφύλαξη, θα ερχόταν κι η καταστροφή του…αν η τύχη αλλάζει και οι
άνθρωποι εμμένουν πεισματικά στις θέσεις τους, είναι ευτυχισμένοι όσο καιρό
συνταιριάζουν με τη τύχη και δυστυχισμένοι όταν δεν
ταιριάζουν.»
Μιας και η κρίση φέρνει πάλι στο προσκήνιο το θέμα των
εθνικών χαρακτηριστικών που φαίνεται ότι καμία επικοινωνιακή επίθεση δεν μπορεί να
εξαφανίσει από τη μια μέρα στην άλλη, δεν μπορούμε να μην σταθούμε στη στάση της
γερμανικής κυβέρνησης και να μην την αναλύσουμε υπό το πρίσμα των παραπάνω (το
ίδιο θα μπορούσε να συμβεί άλλωστε
και με τη δική μας στάση).
Από το 1850 που αναπτύσσουν την δική τους εθνική ιδέα οι
Γερμανοί προσπαθούν να εδραιωθούν στο παγκόσμιο στερέωμα και να αναγνωριστούν ως
ηγέτες.
Παρ όλα αυτά δέσμιοι των χαρακτηριστικών τους καταλήγουν πάντα να περιθωριοποιούνται από
εκείνη ακριβώς τη.......... δύναμη που κατά περιόδους τους
αναδεικνύει.
Την «πειθαρχία», την «προσήλωση στο στόχο», την
«απαρέγκλιτη εφαρμογή των κανόνων» και «κατά γράμμα τήρηση των
νόμων».
Στοιχεία που σε περιόδους ομαλότητας αλλά και σε
διαφόρους τομείς(πχ επιστήμη- μην ξεχνάμε ότι η 2η βιομηχανική
επανάσταση, της χημικής βιομηχανίας, γεννήθηκε στη Γερμανία) αποτελούν τους
κρίκους μιας αλυσίδας επιτυχιών και απερίγραπτης συσσώρευσης δύναμης, απ την
άλλη σε περιόδους κρίσης και σε επίπεδο διεθνών σχέσεων όταν ευελιξία, μακροπρόθεσμος γεωστρατηγικός
σχεδιασμός και διαρκής αναθεώρηση αξιών και στάσεων απαιτούνται, γίνονται
τροχοπέδη ή ακόμη οδηγούν και στη καταστροφή.
Η γερμανική «πειθαρχία» και το «πείσμα» που έφεραν τις
πρώτες νίκες στο Α και Β παγκόσμιο πόλεμο έγιναν «ακαμψία» και «αυτοκαταστροφική
εμμονή» όταν οι συνθήκες άλλαξαν και απαιτούνταν πια «ευελιξία» και
«συμβιβασμοί».
Έτσι και σήμερα η «ψυχαναγκαστική» Γερμανία κοιτάζει τους
δημοσιονομικούς δείκτες, τα δικά της πλεονάσματα και νομίζει ότι η κρίση δεν την
αφορά…
Προσηλωμένη στους «στόχους», κοιτάζει το «δέντρο» των
αριθμών και χάνει το «δάσος» των λαών….
Άλλη μια φορά κινδυνεύει να χάσει το τρένο της Ιστορίας
(και της ευρωπαϊκής ηγεσίας)…
Κι αν νομίζει ότι με το να επιβάλλει οτιδήποτε στις
αδύναμες και πειθήνιες κυβερνήσεις του ευρωπαϊκού Νότου εξασφαλίζει και την
ηγετική της θέση, πολύ γρήγορα οι
λαοί θα της γυρίσουν τη πλάτη,
οπότε θα έχει για άλλη μια φορά
ιστορικά αποτύχει.
Η απάντηση στο γερμανικό δίλημμα ευρωπαϊκή ενοποίηση (
και ηγεσία ) ή κεντροευρωπαϊκή περιχαράκωση ( και απομόνωση) περνάει και από την
ελάχιστη αυτοκριτική
συνειδητοποίηση ότι άλλο είναι η «πειθαρχία» και άλλο η
«ακαμψία».
Αλλά δυστυχώς όπως λέει και ο επίσης πάνσοφος λαός: πρώτα
βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.- Νικολόπουλος
Βασίλης.