Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
«Ο Ζαρατούστρα είναι ευτυχισμένος που τέλειωσε η πάλη των τάξεων και πως, τώρα πια, ήρθε επιτέλους ο καιρός της κυριαρχίας των ατόμων(Α.Ε.)….Αυτοί οι κύριοι της γης οφείλουν τώρα να υποκαταστήσουν το Θεό και να δημιουργήσουν τη βαθιά κι απόλυτη εμπιστοσύνη, έναντι εκείνων που είναι υποταγμένοι» F.Nietzsche
Είναι κοινή διαπίστωση πως στο σημερινό, παγκοσμιοποιημένο και ραγδαία μεταβαλλόμενο κόσμο, οι θεσμοί-πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίχτηκε το σημερινό κράτος-έθνος έχουν διαβρωθεί και μεταβληθεί σε θεσμούς “Ζόμπι”. Μαζί με τους θεσμούς αυτούς αποδυναμώθηκε και η ικανότητα των λειτουργών-θεσμοφυλάκων να καθορίσουν το .........νέο περιεχόμενό τους. Από την άλλη, η απογοήτευση των ανθρώπων από τη διακυβέρνηση των κρατών από τα κόμματα είναι τέτοια, που οι μοναδικοί συνδετικοί κρίκοι των λαών που απέμειναν, είναι τα παραδοσιακά συλλογικά οράματά τους που έχουν να κάνουν με κοινές πολιτιστικές παραδόσεις, κοινή ιστορία και κοινή γλώσσα. Αν αυτά διαβρωθούν, και ήδη διαβρώνονται καθημερινά, τότε, το μόνο πλέον κοινό στοιχείο- συνδετικός κρίκος που απομένει, είναι το κοινό οικονομικό συμφέρον, όπως στους μετόχους μιας ανώνυμης εταιρείας. Στο πλαίσιο της κυρίαρχης πλέον νεοφιλελεύθερης πολιτικής, ιδιωτικοποιούνται τα πάντα. Σε πολλές χώρες μέχρι και ο στρατός, ακόμη και οι φυλακές ιδιωτικοποιούνται. Συζητιέται ήδη στη Γερμανία ακόμη και η δυνατότητα να συμμετάσχουν στο μηχανισμό στήριξης κρατών ιδιώτες επενδυτές, που σιγά-σιγά θα αναλάβουν μεγαλύτερες αρμοδιότητες αφού, όπως λέει και ο λαός «όποιος έχει το χρήμα παραγγέλνει και το χορό»; Σε τι θα διαφέρουν αυτοί από τους προκουράτορες, έπαρχους, πασάδες και φεουδάρχες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, του Βυζαντίου, του Σουλτάνου και των βασιλέων του μεσαίωνα, που εξαγόραζαν από την κεντρική εξουσία το προνόμιο της είσπραξης φόρων;
Στη χώρα μας συζητιέται ήδη η ιδιωτικοποίηση (για λόγους ευμενείας ή παραπλάνησης την ονόμασαν αποκρατικοποίηση) των πάντων. Πιστεύει κανείς ότι με τέτοια κεκτημένη ταχύτητα, μακροπρόθεσμα, θα μείνουν απ έξω οι νομοθετικές, δικαστικές και εκτελεστικές εξουσίες στο σύνολό τους ; Και αν όχι, για ποιο λόγο να αγωνιστεί ένας πολίτης για τη χώρα του όταν κατ’ ουσίαν δεν θα υπάρχει τίποτα δικό του (δημόσιο αγαθό) το οποίο αξίζει να υπερασπιστεί με τη ζωή του;
Και αν, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες βρεθεί μια μεγάλη και επιτυχημένη υπερεθνική εταιρεία με ικανά στελέχη, που ξεπερνώντας νομοθετικά εμπόδια ( σύνταγμα, νόμους, κ.λ.π.), με ένα πολύ καλό Business Plan και εγγύηση για καλύτερη διαχείριση εθνικών υλικών πόρων και ανθρώπων, ζητήσει να κυβερνήσει μια τέτοια χώρα,, πιστεύει κανείς λογικός ότι πέραν μερικών μεμονωμένων ατόμων, που θα χαρακτηριστούν γραφικοί, οι υπόλοιποι θα πουν όχι;
Πολλοί σημερινοί κρατικοδίαιτοι και αποτυχημένοι πολιτικοί ζητούν αποδυνάμωση του κράτους για να μειωθούν λέει οι περιττές δημόσιες δαπάνες. Για τον ίδιο λόγο θα μπορούσαμε κι εμείς να απαιτήσουμε να αναλάβει τα ηνία μια επιτυχημένη Ανώνυμη Εταιρεία, όπου θα είμαστε όλοι μέτοχοι και αντί να πληρώνουμε ανεπάγγελτους και ανίκανους πολιτικούς στη διαχείριση ανθρωπίνων και υλικών πόρων, να εκλέγουμε στην ετήσια γενική συνέλευση (πράγμα εφικτό σήμερα με το διαδίκτυο) και όχι κάθε τέσσερα χρόνια τους καλύτερους μάνατζερ στη διοίκηση, όπως συμβαίνει σε μια Α.Ε.
Εχουν καταλάβει άραγε οι πολιτικοί μας, ότι με τις πολιτικές τους, οδηγούν εμάς και τον εαυτό τους σε έναν φαύλο κύκλο;
Εχουν καταλάβει ότι μια ολοένα και πιο ιδιωτικοποιημένη ζωή τρέφει την αδιαφορία για την πολιτική και η πολιτική, ανεξέλεγκτη, προωθεί την εξασθένηση των θεσμών, επεκτείνοντας ακόμα περισσότερο την ιδιωτικοποίηση, προκαλώντας ακόμα μεγαλύτερη αδιαφορία;
Η κυρία Θάτσερ, ίνδαλμα για πολλούς πολιτικούς, ακόμα και για δήθεν σοσιαλιστές, είχε πει κάποτε «Κοινωνία; Ποια είναι αυτή η κυρία; Δεν την ξέρω. Εγώ ξέρω μόνο την αγορά»!
Εάν αυτό πιστεύουν οι σημερινοί πολιτικοί μας και σίγουρα το πιστεύουν οι περισσότεροι, τότε να μην εκπλαγούν αν σε μερικά χρόνια γίνουν περιττοί. Οι μόνοι πετυχημένοι στην αγορά είναι οι ικανοί μάνατζερς και τότε, τα παιδιά των περισσοτέρων πολιτικών που μεγάλωσαν σε μια γυάλα προστασίας, θα είναι ανίκανα να γίνουν ακόμα και θυρωροί σε πολυκατοικία. Ετσι, μόνο έτσι θα γλυτώσουμε κι απ’ αυτήν τη γάγγραινα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας μας, που είναι η οικογενειοκρατία και ο νεποτισμός.
Αν δεν αλλάξει κάτι ριζικά, αν ο λαός δεν πάρει πρωτοβουλίες για αλλαγή ρότας, όλα δείχνουν πως θα επαληθευτεί ο Νίτσε και καλύτερα να επαληθευτεί αυτός παρά να δούμε κάποιον δικτάτορα να έρχεται από το πουθενά. Με την αηδία των λαών προς τους πολιτικούς, όλα είναι πιθανά.