Ο ΕΝΕΡΓΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Γράφει η Ολγα Γεριτσίδου

Το τι σημαίνει να είναι κάποιος ενεργός Πολίτης είναι κάτι που κατά καιρούς και συστηματικά έχει υποστεί κάθε είδους στρέβλωση ώστε στην ουσία να μην μπορούμε να πούμε άμεσα ποιος είναι ο ενεργός Πολίτης και ποιος όχι.

Στην πραγματικότητα, αν δούμε τα πράγματα αντικειμενικά υπάρχουν δύο κατηγορίες Πολιτών : αυτοί που αρέσουν στην κοινοβουλευτική δικτατορία και αυτοί που δεν αρέσουν.

Αναλόγως με το ποιόν ακούς το τι ορίζει έναν ενεργό Πολίτη αλλάζει με γνώμονα τις δύο αυτές αντικειμενικές κατηγορίες τις οποίες και θα εξετάσουμε ώστε να μπορείς συνειδητά πλέον να επιλέξεις ποια από τις δύο είναι η βιώσιμη.

Μία κοινοβουλευτική δικτατορία χρειάζεται υπακοή και μια γερή δόση κατάθλιψης που οδηγεί στην μοιρολατρία του « όπου φτωχός και η μοίρα του».  Η έννοια της ματαιότητας είναι άκρως χρήσιμη στην κοινοβουλευτική δικτατορία και κάθε είδους δικτατορία / ολιγαρχία διότι κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν επενδύει σε κάτι που το........... θεωρεί μάταιο.  Και θα δούμε ότι η γκαιμπελιστική προπαγάνδα του ολιγαρχισμού έχει φροντίσει να θεωρεί ο Πολίτης μάταια μία σειρά πραγμάτων που εμπίπτουν στην Συνταγματική Λαϊκή Κυριαρχία και που αν δεν τα θεωρούσε μάταια δεν θα επέτρεπε πολλά πράγματα να γίνουν ( και στο προσωπικό και στο Εθνικό  κυριαρχικό επίπεδο ).

Αυτό είναι το βασικό στοιχείο μέσω του οποίου φτάσαμε σε Βατοπέδια, πάμπερς, μιζοθύελλες, siemens / εξοπλιστικά και θέματα διμερών σχέσεων με Τουρκία / Σκόπια / κλπ.  Η έννοια της ματαιότητας της Λαϊκής κίνησης / κινητοποίησης / συμμετοχής στην πολιτική ζωή του τόπου στις μεσο-εκλογικές περιόδους καλλιεργήθηκε κυρίως την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου με την σωρεία διαδηλώσεων και μετά σχολικών καταλήψεων που είτε γινόταν για ψύλλου πήδημα είτε όχι και εν τέλει δεν απέφεραν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα και κατάντησαν γελοίες, άχρηστες και απλά εμπόδια / προβλήματα στην καθημερινότητα του Πολίτη άνευ διακυβεύματος. Αυτό βεβαίως καλλιεργήθηκε πλήρως με κάθε επόμενη κυβέρνηση, μπλέ ή πράσινη, ενώ ταυτόχρονα προβαλλόταν συστηματικά η ‘παντοδυναμία’ της εκάστοτε κυβέρνησης, η αδιαλλαξία της και ο δικτατορισμός της. Αυτά βέβαια σε συνεργασία με τους διάφορους συνδικαλιστές – εργατοπατέρες που τα μόνα προνόμια τα οποία εξασφάλιζαν ήταν για τους κομματικά πιστούς Πολίτες και τους εαυτούς τους μόνο.

Όλα αυτά καλλιεργήθηκαν σε μία εποχή η οποία, αν και δύσκολη στην καθημερινότητα της και σκληρή, δεν έθιγε άμεσα και σε ευρύ φάσμα ζωτικά θέματα επιβίωσης μεγάλων κοινωνικών ομάδων και έτσι με τον φόβο της παντοδύναμης δικτατορικής κυβέρνησης και των πραιτοριανών της ( βλέπε μπλέ- πρασινο-φρουρούς και παντός είδους παρόμοιους κομματικούς είτε εκ Περισσού είτε διακομματικούς ) ο κάθε Πολίτης προτιμούσε να κάνει μικρούς συμβιβασμούς από το να έρθει σε μία σύγκρουση στην οποία δεν διέβλεπε ότι θα είχε υποστήριξη από άλλους Πολίτες.

Στο εξωτερικό λένε ότι για να βράσεις έναν ζωντανό βάτραχο χωρίς αυτός να πηδήξει έξω από το τσουκάλι πρέπει να ζεσταίνεις το νερό πολύ σιγά και μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι το νερό θα τον σκοτώσει θα έχει ήδη βράσει διότι δεν θα προλαβαίνει να αισθανθεί την διαφορά θερμοκρασίας.

Το αυτό συνέβη στην Ελληνική κοινωνία της μεταπολίτευσης : στο όνομα του εκμοντερνισμού / εξευρωπαϊσμού σε συνδυασμό με την γελοιοποίηση ή καλλιέργεια αποστροφής του κόσμου από συγκεκριμένες ενέργειες / διατήρηση δικλείδων ασφαλείας / κεκτημένων ( για μεγάλο χρονικό διάστημα η ιστορία μας της σύγχρονης εποχής και ιδίως μεταπολεμικά είτε δεν διδασκόταν είτε θεωρείτο μπανάλ / ξεπερασμένη σε ιδεολογία ), απεμπολήσαμε πράγματα ζωτικά όπως η δεμένη οικογένεια με συγκεκριμένους οικογενειακούς θεσμούς συνοχής, το οχτάωρο, την προάσπιση της παιδικής και εφηβικής ηλικίας πρίν την εισαγωγή του ατόμου στην ενεργή  ενήλικη ζωή και σεξουαλικότητα, δεχτήκαμε να εξισωθεί προς τα κάτω η παιδεία και όχι προς τα επάνω, κ.ο.κ. Μέσα λοιπόν σε αυτό τον κυκεώνα μίας γκαιμπελιστικής προπαγάνδας ενθουσιασμού και προσπάθειας να προσομοιάσουμε σε μία αόριστη ευρωπαϊκή κουλτούρα άνευ όρων και ορίων απεμπολήσαμε βασικές δικλείδες ασφαλείας που είχαν αναπτυχθεί στην Ελληνική κουλτούρα ώστε να διατηρήσουν μία ταυτότητα και σημείο αναφοράς το οποίο τουλάχιστον από το 1910 όριζε τον σύγχρονο Έλληνα.  Τον σύγχρονο Έλληνα που επιζητούσε το «αιέν αριστεύειν», που ήταν πολιτικοποιημένος και όχι απαραίτητα απλά κομματικοποιημένος και που έβαζε όριο στην υπακοή σε κάθε κομματική γραμμή ακόμα και σε περιόδους δικτατορίας ( π.χ. προπολεμική περίοδος του 1940 ).

Έτσι φτάσαμε λοιπόν στο σημείο που πλέον το νερό γύρω μας ζεματάει και ήδη έχουν αρχίσει κομμάτια μας να βράζουν, δηλαδή ήδη στραγγαλίζονται ζωτικά μεγάλες κατηγορίες του πληθυσμού μας όπως οι συνταξιούχοι, οι χαμηλόμισθοι και οι αυτοαπασχολούμενοι. Δεν θα κάνω εδώ διαχωρισμό ανάμεσα σε ιδιωτικούς και δημοσίους υπαλλήλους διότι όσοι έχουν «βύσμα» χαίρουν ιδιαίτερης μεταχειρίσεως και στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα ενώ όλοι οι υπόλοιποι είναι ακριβώς στην ίδια μοίρα με ελάχιστες διαφορές που παρανόμως ή νομιμοφανώς και αυτές εξαλείφονται ( όπως π.χ.  η μονιμοποίηση ).

Οι κάθετες κατηγοριοποιήσεις με τις οποίες επιχειρούν διαίρει και βασίλευε οι ολιγάρχες της εποχής μας θα πρέπει πλέον στην συνείδηση μας να εκλείψουν και να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μπορούν να μπουν σε μία κατηγορία κάθετη όλοι ανεξαιρέτως οι δημόσιοι υπάλληλοι ( ο μισθωτός των 1.000 ευρώ με τον Γ.Γ. των 8.000 ευρώ ) όπως ούτε ο ιδιωτικός υπάλληλος των 700 καθαρών ευρώ με τον CEO των 10.000 / 20.000 + ευρώ. Οι κατηγοριοποιήσεις πρέπει να είναι οριζόντιες : το ύψος των καθαρών εισοδημάτων είναι αυτό που σε γενικές γραμμές καθορίζει τις κατηγορίες των Πολιτών και μάλιστα αυτό είναι που καταδεικνύει και ποιος είναι το λαμόγιο στις περισσότερες περιπτώσεις.

Προσοχή : γενικώς οι κατηγοριοποιήσεις χωρίς δικλείδες ασφαλείας ώστε να μην κάνουμε λάθη λόγω ειδικών περιπτώσεων οδηγεί πάντα σε φανατισμό, κυνήγι μαγισσών και περισσότερη δύναμη στον ολοκληρωτισμό είτε αυτός λέγεται καπιταλισμός είτε σοβιετία.

Συνεπώς, είδαμε ότι οι Πολίτες που αρέσουν στους ολιγάρχες που και τώρα κυβερνούν είναι αυτοί που επιζητούν να ενταχθούν κάπου διότι είναι μάταιο ο,τιδήποτε άλλο.  Είναι αυτοί πάνω στους οποίους οι ολιγάρχες στηρίζονται αλλά είναι επίσης αυτοί που είναι εκ φύσεως αδύναμοι και σε άμεσες αναμετρήσεις αμελητέα ποσότητα.  Υπάρχουν μόνο όσο οι υπόλοιποι Πολίτες δεν συνειδητοποιούν ούτε την δύναμη τους ούτε ότι δεν είναι μεμονωμένη ομάδα αλλά στην ουσία η έκφραση της κοινής λογικής η οποία ακριβώς επειδή είναι κοινή πάντα έχει την πλειοψηφία.

Οι Πολίτες που δεν αρέσουν στην ολιγαρχική κυβέρνηση είναι αυτοί που στα βασικά τους πιστεύω και σημεία αναφοράς συμπεριφοράς δεν επηρεάζονται από κανενός είδους γκαιμπελιστική προπαγάνδα ( δηλαδή αβάσιμη επιβολή συμπεριφορικών μοντέλων χωρίς άλλη αιτιολόγηση εκτός του «είναι in / ευρωπαϊκό/ διεθνικό/ η θέληση των αγορών / για καλή γειτονία / για εκσυγχρονισμό / για τα μονομερή δικαιώματα κάποιων / για το κέρδος των τραπεζών ή των επιχειρηματιών ή των επενδυτών ή της αγοράς / γιατί αυτό έτσι γίνεται / για σταθερότητα / λόγω απαραίτητων μεταρρυθμίσεων – εξυγιάνσεων / για να μην επέλθει το χάος» ).

Είναι ο Πολίτης ο οποίος θα εφαρμόσει τους Συνταγματικούς νόμους αλλά θα προσβάλλει τους αντισυνταγματικούς, είναι ο Πολίτης που θα σεβαστεί τα Ανθρώπινα Δικαιώματα των μεταναστών αλλά που δεν θα δεχτεί επ’ ουδενί να καταπατηθούν τα δικά του υπέρ αυτών. Είναι ο Πολίτης που θέλει και επιδιώκει την τιμωρία όλων όσων συμμετείχαν σε σκάνδαλα, μίζες, ανταλλαγές, μειοδοσίες, διακύβευση Εθνικών Δικαιωμάτων, υποθήκευση της χώρας του, υποβάθμιση / καταπάτηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ελλήνων  και υπεράνω όλων βάζει το Δίκαιο και στην καθημερινότητα του και γενικά. Είναι ο Πολίτης που δεν θα αφήσει την Πατρίδα του να πεθάνει επειδή θεωρεί ότι είναι μάταιο να παλέψει  για να την καθαρίσει από τα τσιμπούρια που την απομυζούν ξεκινώντας από τα μεγαλύτερα για να φτάσει στα μικρότερα και όχι ανάποδα, επειδή δεν είναι άνανδρος και υποκριτής.

Πρωτίστως, ο πραγματικά ενεργός αυτός Πολίτης δεν πιστεύει στην ματαιότητα όπως επίσης δεν πιστεύει ότι μπορείς να σώσεις μία χώρα εξολοθρεύοντας / εξαθλιώνοντας τους Πολίτες της ενώ ταυτόχρονα προασπίζεις τους επίδοξους κληρονομικώ δικαίω ολιγάρχες της.

Πώς μεταφράζεται αυτό στην καθημερινότητα μας ;

Προσβάλλουμε τους αντισυνταγματικούς νόμους που μας αφορούν και είμαστε προετοιμασμένοι να πάμε στα Ανθρώπινα Δικαιώματα όταν οι όποιοι διεφθαρμένοι δικαστές προστατέψουν το ολιγαρχικό τους σινάφι.

Συμπράττουμε και στηρίζουμε κάθε συμπολίτη μας που το κάνει αυτό χωρίς όμως να γινόμαστε οπαδοί αλλά να παραμένουμε σύμμαχοι και υποστηρικτές στους συγκεκριμένους αγώνες.

Δεν πληρώνουμε άνευ ερωτημάτων, άνευ διαπίστωσης ότι δεν έχουμε χρεωθεί παρανόμως και αντισυνταγματικώς / αντιανθρωπιστικώς ό,τι αυθαιρέτως μας χρεώνει το κράτος και οι συνεργάτες του : δεν θα διευκολύνουμε την κλοπή των χρημάτων μας. Θα την κάνουμε όσο πιο δύσκολη γίνεται, ώστε να μην μπορεί να θεωρηθεί σίγουρη από κανένα αυταρχικό / ολιγαρχικό παράγοντα μέχρι να φτάσουμε να την εξαλείψουμε και να αποζημιωθούμε για αυτήν.

Δεν θα επιτρέψουμε διαφθορά εις βάρος μας και ούτε και εμείς θα την διαπράξουμε διότι ξέρουμε ότι τελικά αυτός που θα ζημιωθεί θα είμαστε εμείς.

Δεν ξεχνούμε την λιτανεία των λαμογιών που πλούτισαν εις βάρος μας με κλεμμένα : για κάθε παραγραφή υπάρχει και ο τρόπος αναίρεσης της. Και για κάθε δικανικό τερτίπι υπάρχει άλλο που το ακυρώνει. Με αντισυνταγματικές κυβερνήσεις και αμφίβολη δημοκρατικότητα δεν μπορεί να επιβληθεί Δίκαιο σε μία κοινωνία και οι όποιες δικαστικές αποφάσεις ακυρώνονται με την επαναφορά πραγματικού Δημοκρατικού Πολιτεύματος.

Για να είμαστε ενεργοί Πολίτες ένας είναι ο βασικός άξονας, ένα είναι το βασικό κριτήριο : να πιστεύουμε ακράδαντα ότι ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΤΑΙΟ και να δρούμε αναλόγως.

Και επι του πρακτέου : υπάρχει σειρά νομικών μαχών από διάφορους παράγοντες και μεμονωμένους Πολίτες εναντίον της κυβέρνησης και όλων των αντισυνταγματικών της πράξεων.  Οφείλουμε να είμαστε εκεί να τις στηρίξουμε και να τις συνεχίσουμε ούτως ή άλλως όσο χρειαστεί μέχρι να νικήσουμε.  Από την προσβολή του μνημονίου στο ΣτΕ με επικεφαλής το ΔΣΑ ( που τώρα βλέποντας την Λαϊκή απαίτηση έχει προσθέσει γενικότερα επιχειρήματα αντισυνταγματικότητας ) μέχρι μεμονωμένες αλλά πολύ σημαντικές κινήσεις, όπως αυτή των ασφαλιστικών μέτρων που έχω καταθέσει κατά του ΓΑΠ και που εκδικάζονται στις 30 Νοεμβρίου 2010 προς επίδειξη εγγράφων που θα αποδείξουν τον δόλο του και ότι ήξερε ΕΠΙΣΗΜΩΣ προεκλογικά το προφίλ της κατάστασης της οικονομίας και της κοινωνίας ( και άρα θα αποδείξουν ότι ανέβηκε στην εξουσία με ψευδή προεκλογική καμπάνια εν γνώσει του με δόλο ), σε κάθε μία τέτοια μάχη πρέπει να είμαστε εκεί προς στήριξη της.

Για κάθε μία παρανομία / κατάλυση θεσμών ή Συντάγματος ή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων θα πρέπει να πέφτει βροχή μηνύσεων, αντίστασης βάσει Νόμων και Συντάγματος και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, εκτός των διαμαρτυριών στον δρόμο που είναι και αυτό Συνταγματικό μας Δικαίωμα.

Εάν έχουμε απορρίψει αυτήν την οικονομική κατάσταση και έχουμε κοινή λογική, είναι η ώρα όλοι  να ενεργούμε και να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον όπως ιστορικά ως Έλληνες ανέκαθεν το κάναμε μπροστά στον κίνδυνο της εξάλειψης μας από κατ’ ουσίαν ένα κοινό εχθρό που απλώς έχει μία συγκεκριμένη σειρά μασκών / προσωπείων.