Γράφει ο Ευγένιος Ανδρικόπουλος
Πάντα διερωτόμουν γιατί.. Ποια η χρεία των δημοσκοπήσεων αλλά απάντηση δεν λάμβανα ούτε από τους κατ’ εξοχήν αρμοδίους. Ποιους άλλους; Τους δημοσκόπους. Ποιοι ή ποια συμφέροντα εξυπηρετούνται από την εξ αντικειμένου αμφιβόλου ευκρίνειας αποτύπωση της κοινωνικής μας φωτογραφίας. Των πολιτικών δηλαδή προθέσεων ενός πληθυσμού ,του δικού μας, η γνώση της άποψης του οποίου δεν χρήζει καν έμμισθων πρακτόρων. Επειδή αν στο Βιετνάμ σιωπούσαν ακόμη και στην περίπτωση που οι εισβολείς Αμερικανοί τους έβγαζαν τα δόντια ένα, ένα, στην Ελλάδα, ό,τι έχουν να πουν, το συλλαβίζουν μόλις βγάλουν τα πρώτα τους δόντια . Πρόκειται για ένα λαό εξωστρεφή (γι αυτό και για τους Ευρωπαίους παρά τα ελαττώματά του είναι ανεξήγητα γοητευτικός) που δεν κρύβει τα συναισθήματά του. Αν μισήσει το ουρλιάζει. Αν αγαπήσει το ψιθυρίζει ηχηρά! Δεν έχεις παρά να επισκεφτείς ένα ......γειτονικό ή ηλεκτρονικό καφενείο για να νιώσεις την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα να σε διαπερνά απ’ άκρου εις άκρον. Ιδού ο λόγος που οι της «βιομηχανικής» ψυχολογίας λειτουργοί (αυτοί οι καλοπληρωμένοι ακροατές) στον τόπο μας είναι μονίμως εγγεγραμμένοι ως άνεργοι στην λίστα του ΟΑΕΔ. Επειδή ο Έλληνας έχει φίλους. Παρέες. Συναναστροφές. Με τους οποίους παρά το ότι φαίνεται να κάνει παράλληλους μονολόγους, κατά μία δυσεξήγητη διαδικασία τους ακούει. Και τον ακούν. Μοναδικό προσόν. Γιατί όταν απέρχεται της συντροφιάς επεξεργάζεται ό,τι δια της δεύτερης ακοής του κατέγραψε. Για να μετατρέψει κατόπιν τον διαλογισμό του σε στυγνή ακροαματική διαδικασία με τον εαυτό του στην θέση του κατηγορουμένου. Αναγνωρίζει έτσι έμμεσα το ορθό όσων ως υπόγειο ρεύμα προσέλαβε, αλλά αρνήθηκε πεισματικά να αποδεχτεί. Αυτό είναι το πρόβλημά του. Το θηριώδες «υπερεγώ» του στην βάση του οποίου θέτει εαυτόν υπεράνω όλων των υπολοίπων. Μικροαστική συμπεριφορά που δυστυχώς εκμεταλλεύεται χρόνια τώρα το καθεστώς. Επειδή κατά τα λοιπά η αντίληψή του λειτουργεί ψηφιακά και προσλαμβάνει τα πάντα με υψηλή ευκρίνεια. Έτσι που του επιτρέπει να κάνει τις προσωπικές του αναγωγές στο σύνολο του πληθυσμού και να καταλήγει σε συμπεράσματα ασφαλή.. Επομένως δεν έχει χρεία ενδιαμέσων.
Εντάξει. Μα οι δημοσκοπήσεις δεν είναι ψυχογραφικές μηχανές. Υποτίθεται και υπό τις παρούσες συνθήκες ότι καταγράφουν ποιος υποψήφιος Καλλικρατάρχης πλειοδοτεί ή μειοδοτεί σε φαιδρότητα υπερασπιζόμενος τον αυτοδιοικητικό (!) χαρακτήρα του νέου θνησιγενούς θεσμού. Η υποκρισία στο απόγειό της! Χρόνια τώρα και υπό την χαλαρότητα μιας εύθραυστης ευημερίας η συντριπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών μας οδηγείτο βαριεστημένη στην κάλπη προκειμένου να ψηφίσει τον «χρισματούχο» της πολιτικής της αρεσκείας μόνο και μόνο για να ξεμπερδεύει δηλώνοντας απλώς το πολιτικό του παρών. Και δικαίως. Έτσι κι αλλιώς στο πρόσωπο του δημάρχου θωρούσε έναν «καλλιτεχνικά» (εξ αιτίας των θερινών αρπαχτών που στήνονταν εν μία νυκτί σαν παράγκες στα θεατράκια των δήμων) ευαισθητοποιημένο σκουπιδιάρη και σε εκείνο τού νομάρχη έναν αδρά αμειβόμενο ανεπάγγελτο. Γιατί τώρα ν’ αλλάξει αυτό; Τι μεσολάβησε που κατά τον Πετέν της Ελλάδας οφείλει ο πυρπολημένος από τα μέτρα του Έλληνας να ψηφίσει αποκλειστικά αυτοδιοικητικά; Θα σας πω εγώ. Επειδή ο ίδιος τρέμει την κοινωνική απαξία που θα αποτυπωθεί στο αποτέλεσμα των εκλογών. Και ζητά απεγνωσμένα το σωσίβιο της αποπολιτικοποίησης τους. Γι αυτό πέταξε στις αρένες των αυτοδιοικητικών μονομάχων και τους «αντάρτες» προκειμένου αν όχι να αναχαιτίσει, τουλάχιστον να εκτρέψει αποπροσανατολιστικά το ποτάμι της οργής. Και κατ’ εντολή του στήνονται δημοσκοπήσεις σύμφωνα με τα ποσοστά των οποίων οι Έλληνες εμφανίζονται αν όχι ηλίθιοι το ελάχιστο μαζόχες. Με τους δημοσκόπους Γκαιμπελιστικά κακέκτυπα των νταβάδων τους. Ειλικρινά θα ήθελα να διασταυρωθώ μ’ εκείνον τον μικρομεσαίο πένητα που δια της ψήφου του θα επικυρώσει στην πράξη την εικονική πραγματικότητα των τηλεοπτικών δημοσκοπήσεων. Για να θέσω τις -την φωτογραφία του κάτωθεν της εμπνευσμένης επωδού από το γνωστό ποίημα του Κώστα Βάρναλη. Άντε θύμα άντε ψώνιο άντε σύμβολο αιώνιο.
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
eandrik@otenet.gr