Γράφει ο Βασίλης Νικολόπουλος
1000 χρόνια η
Εκκλησία μονοπωλούσε το
δημόσιο διάλογο…
Για χίλια χρόνια ο ιερέας και ο «αιρετικός» έπρεπε να
περάσουν από τον άμβωνα - με ότι κι αν αυτό σήμαινε για τον επίδοξο αμφισβητία
των θρησκευτικών δογμάτων, όταν η παρέμβαση του αναγκαστικά γινόταν υπό το
αυστηρό βλέμμα των Αγίων και την υπενθύμιση της Κόλασης.
Και ξαφνικά εκεί
στο 1000 μΧ στη Δυτική Ευρώπη αναπτύχτηκε ο θεσμός των Πανεπιστημίων (ως
μετεξέλιξη των μοναστηριακών σχολών σε συντεχνίες διδασκόντων-διδασκομένων που
γρήγορα από τους κόλπους τους ξεπήδησαν ανεξάρτητες φωνές και κινήματα εναντίον
της κοσμικής και εκκλησιαστικής εξουσίας- Ζακ Λε Γκοφ Οι διανοούμενοι στο μεσαίωνα,
εκδόσεις Κέδρος).
Ένα διαφορετικό βήμα δημοσίου διάλογου στήθηκε διπλά στην
Εκκλησία που ζητούσε επιτακτικά την
χειραφέτηση του( σε μας βέβαια Λατινοκρατία και Τουρκοκρατία ανέκοψαν ανάλογες
εξελίξεις).
Η Εκκλησία «τρελάθηκε»….
Οι σκοτεινότερες, αιματηρότερες, αποκρουστικότερες και
ένιοτε γελοιωδέστερες σελίδες της εκκλησιαστικής ιστορίας (αποκατάσταση
του Κοπέρνικου και του Γαλιλαίου και αναγνώριση των θεωριών τους 500 χρόνια
μετά) γραφτήκαν ακριβώς τη περίοδο
αυτή σε........... μια προσπάθεια ανάκτησης του μονοπωλίου στο δημόσιο διάλογο, λογοκρισίας
και φίμωσης της ανερχόμενης Επιστήμης.
Διωγμοι, ασφυκτικός έλεγχος των
πανεπιστήμιων , ιερά εξεταση,
δογματικές παρεμβάσεις σε επιστημονικά ζητήματα, κάψιμο βιβλίων και άφθονο αίμα λέκιασαν ανεξίτηλα τα
χρυσοποίκιλτα άμφια….
Σήμερα βρισκόμαστε ακριβώς στο ίδιο σημείο….
Ένα μονοπώλιο του δημοσίου διάλογου η τηλεοπτική
αυτοκρατορία φθίνει ως αποτέλεσμα της ανάπτυξης ενός περισσότερο ανεξάρτητου και
δημοκρατικού βήματος, του Διαδικτύου.
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι κατανοούν ότι η υποταγή
στους τηλεοπτικούς τρόπους, χρόνους και τόπους δεν είναι πια απαραίτητος
συμβιβασμός προς εξυπηρέτηση της επικοινωνίας….
Διπλά στο τηλεοπτικό παράθυρο σε κάθε σπίτι, σε κάθε
διαμέρισμα άνοιξε ένα καινούργιο παράθυρο προς χιλιάδες και εκατομμύρια
κατευθύνσεις πραγματικά διαδραστικό, που εξυπηρετεί το δημόσιο διάλογο, την
ανταλλαγή απόψεων και το πλουραλισμό πολύ ουσιαστικότερα από την τηλεοπτική
δικτατορία μιας κάκιστης επικοινωνίας:
-
με την τηλεσκηνοθεσία και διασκευή της
πραγματικότητας
-
τις ηχηρές τυμπανοκρουσίες και τον υποβλητικό φωτισμό
-
την καταστροφική για τον ειρμό της σκέψης εναλλαγή θεμάτων και ρυθμών
-
την ανά τέταρτο διακοπή της νοητικής συνεχείας για
τις «απαραίτητες» διαφημίσεις
-
και φυσικά την αόρατη μπαγκέτα
ιδιοκτητων-επιχειρηματιων και μάγων της επικοινωνίας που αποπροσανατολίζει,
τσουβαλιάζει και στοχοποιει.
Είναι σε πανικό….Το βλέπεις στην αγριότητα των εκφράσεων,
την επιθετικότητα των θέσεων-ερωτήσεων, την αμηχανία μπρος στις αντεπιθέσεις των
θυμάτων (στο γνωστό παιχνίδι του τηλεοπτικού ρινγκ) που αμφισβητούν πια ανοιχτά
την παντοδυναμία και αποκλειστικότητα τους ως βήμα του δημοσίου
διάλογου.
Όλο και περισσότεροι πολίτες, εργαζόμενοι, κόμματα,
πολιτικοί, απεργοί και «θύματα» απεργών, υποψήφιοι και άνθρωποι πνευματικοί
μπορούν και πρέπει να χρησιμοποιούν το διαδίκτυο για μια πληρέστερη και
πραγματικά διαλογική επικοινωνία των θέσεων και των επιχειρημάτων τους, με τον
αναγνώστη-θεατή πια πρωταγωνιστή και σκηνοθέτη της δικής του
αποψης-πραγματικότητας, μέσω της επιλογής και της κριτικής σκέψης, κι όχι με το
στανιό αποβλακωμένο δέκτη μιας κατασκευασμένης τηλεοπτικής.
Ναι μπορεί το Διαδίκτυο να γίνει το βήμα του δημοσίου
διάλογου για τον 21 αιώνα ανάγοντας την οθόνη του υπολογιστή στην πρώτη
τεχνολογική επένδυση μέσα σε κάθε σπίτι και τοποθετώντας το τηλεοπτικό χαζοκούτι
-απαρχαιωμένο κι έξαρχης προβληματικό- στη θέση που «δικαιωματικά» του ανήκει:
στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας (μαζί με το θυμιατήρι και το κνούτο).
Αμήν.- Νικολοπουλος Βασιλης.