Γράφει ο Λυσίας
Το θράσος και η ξεφτίλα, είναι ιστορικά καταγεγραμμένα, ως ιδίωμα των δικτατόρων. Από τους μορφασμούς και τα….. τσαλαπετεινίστικα φουσκώματα του Μουσολίνι, με τις χειμαρρώδεις του ανοησίες, την αρρωστημένη σοβαροφάνεια του Αδόλφου, μέχρι τα αλήστου μνήμης μυστριά του Πατακού και τα καλαματιανά του αρχηγού του, Γεωργίου.
Το θράσος και ο χαβαλές σε διάφορες εκδοχές.
Που τις περισσότερες φορές, προκαλεί στον λαό και ευθυμία….. Αν φυσικά έχει το κουράγιο και τη διάθεση για κάτι τέτοιο.
Εδώ, όμως το θράσος, ενός απόγονου, που εκτός των υλικών αποκτημάτων, προφανώς κληρονομεί και τα γονίδια, ξεπερνάει κάθε έννοια πρόκλησης. Αυτός ο θρασύς κύριος του σλόγκαν : ¨ Μαζί τα φάγαμε ¨. Και θα πρέπει επιτέλους κάποιος να του μιλήσει.
Και να του πει ότι έχει ξεπεράσει τα όρια. Και η υπομονή, με το…..κόκκινο πια αναμμένο, δεν κρατάει για πολύ ακόμα.
Ο αποτυχημένος με τη γκάφα Οτσαλάν κύριος, με τη θέση του, για τα Ίμια και με τόσα άλλα, ¨ ανδραγαθήματα ¨ θα έπρεπε πριν μιλήσει, να σκέπτεται πολύ. Όπως είπαμε και το θράσος, είναι ...........
και αυτό κληρονομούμενο….Και το παράγει, προφανώς για να διασκεδάσει την ανία, που του προκαλεί η χωρίς αντικείμενο παρουσία του στα κοινά, εδώ και χρόνια….
Ρατσιστής δεν είμαι, όταν όμως το πάχος, φθάνει στον εγκέφαλο και του δυσχεραίνει την λειτουργία, τότε φρονώ, πως το άτομο, θα πρέπει να πηγαίνει προς απόσυρση. Είτε υπάρχει το μέτρο εκείνη την περίοδο, είτε όχι.
Άμεση απόσυρση. Χωρίς καν ανταλλαγή….
Όχι φίλε, δεν τα φάγαμε μαζί. Απλά με έπιασες σαν τον ποντικό στη φάκα.
Και με διόρισες, για να έχω την εξάρτησή σου και να σε ψηφίζω συνεχώς.
Για να μπορείς ΕΣΥ να τρως. Και γώ, απλά να ζω.
Να τρως, να τρως….. Να παίρνεις τον ιδρώτα μου και να τον κάνεις δικό σου αγαθό.
Δεν τα φάγαμε μαζί λοιπόν.
Βλάστημε. Που βρίζεις το ξεροκόμματο που μου πέταξες, για να μην χάσεις εσύ το παντεσπάνι σου.
ΛΥΣΙΑΣ