Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Είναι περίεργη η σχέση που έχουν οι άνθρωποι με τα αστέρια. Η συμπεριφορά τους, οι ίδιες τους οι αποφάσεις πολλές φορές εξαρτώνται από τα άστρα. Κοιτώντας τα αστέρια ερωτευόμαστε και υπό το φως των αστεριών έχουμε πολλές φορές περπατήσει.
Τι γίνεται όμως όταν χαθούν τα αστέρια από τον ουρανό; και δεν μιλώ κυριολεκτικά, μεταφορικά. Δεν είναι σαν να χάνετε το ίδιο το φως που μας οδηγεί; Κάπως έτσι δεν θα ένιωθες ένας ρομαντικός παρατηρητής των αστεριών.
Τυχαία έπεσα πάνω σε μία ταινία με τον τίτλο «Τη νύχτα που χάθηκαν τα άστρα». Είναι μία από τις ελάχιστες φορές που η απόδοση του τίτλου στα Ελληνικά, αν και απέχει αρκετά από τον Γαλλικό La Rafle, απεικονίζει τόσο καλά το περιεχόμενο της ταινίας. Δεν αναφέρεται σε μία νύχτα που ο ουρανός έμεινε χωρίς αστέρια, αναφέρεται σε μία νύχτα του Ιούλη του 1942 που οι Γάλλοι με μία μαζική επιχείρηση πογκρόμ μάζεψαν 13.000 Εβραίους από τις γειτονιές του Παρισιού και τους έστειλαν στα στρατόπεδα συγκέντρωση των Ναζί.
Τη νύχτα αυτή δεν χάθηκε το ..........
φως από το νυχτερινό ουρανό. Χάθηκε το φως της ανθρωπιάς. Αυτή η περίοδος της ιστορίας είναι από τις πιο ντροπιαστικές της ανθρώπινης ζωής. Όταν ο άνθρωπος φτάνει στο σημείο να εξολοθρεύει μαζικά εκατομμύρια συνανθρώπους του γιατί γεννήθηκαν σε άλλο έθνος, με άλλο χρώμα δέρματος ή άλλες σεξουαλικές προτιμήσεις δεν μπορεί να λέγεται πια άνθρωπος.
φως από το νυχτερινό ουρανό. Χάθηκε το φως της ανθρωπιάς. Αυτή η περίοδος της ιστορίας είναι από τις πιο ντροπιαστικές της ανθρώπινης ζωής. Όταν ο άνθρωπος φτάνει στο σημείο να εξολοθρεύει μαζικά εκατομμύρια συνανθρώπους του γιατί γεννήθηκαν σε άλλο έθνος, με άλλο χρώμα δέρματος ή άλλες σεξουαλικές προτιμήσεις δεν μπορεί να λέγεται πια άνθρωπος.
Αυτές τις περιόδους της ανθρωπότητας δεν πρέπει να τις θυμόμαστε παρά μόνο για να μην τις ξαναζήσουμε. Δεν πρέπει να ζητήσουμε καν την εκδίκηση, είναι τόσο τρομακτική η σκέψη εκείνης της σκοτεινής και απάνθρωπης περιόδου.
Όπως, το ίδιο σκοτεινή ίσως και περισσότερο, είναι και η περίοδος του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα. Τότε, ο ένας αδερφός έσβηνε το φως της ζωής στον άλλον. Οι νεκροί του εμφυλίου πολέμου είναι προδομένοι από το ίδιο τους τον λαό, δεν μπορούν να ζητούν καν εκδίκηση, δεν θέλουν άλλα αδέρφια τους για συντροφιά στον θάνατο.
Αυτό πρέπει να το σκεφτούν όλοι αυτοί που νοσταλγούν εμφυλίους πολέμους και νέους γύρους. Η Ελλάδα πήγε πολύ πίσω και με τον Εμφύλιο πόλεμο, αλλά και με το μετεμφυλιακό κράτος που τον διαδέχτηκε. Αν δεν μπορούμε να το καταλάβουμε, ας σεβαστούμε τουλάχιστον τους νεκρούς της Ελλάδας.