Ο,τι δεν έπραξε ο σοσιαλιστής Γ. Παπανδρέου, στην Ελλάδα το έκανε ο δεξιός Ορμπαν, στην Ουγγαρία: Όχι μόνο απέρριψε τις αξιώσεις του ΔΝΤ για νέες περικοπές δημοσίων δαπανών, αλλά επέβαλε για τρία χρόνια έκτακτη εισφορά στις τράπεζες, εξοργίζοντας τραπεζίτες και ΔΝΤ, που «έκοψε» την τελευταία δόση του δανείου προς την Ουγγαρία. Ομως η οργή του γνωστού κατεστημένου δεν κράτησε πολύ: η χώρα βγήκε στις αγορές και -όπως σημειώνει στην «Καθημερινή» ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου- «εξασφάλισε εύκολα τον δανεισμό της με λογικά επιτόκια».
Αν οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις της Ελλάδος και της Ισπανίας είχαν αντισταθεί στις ηγεσίες της Ενωσης και του ΔΝΤ «θα απολάμβαναν και αυτές ευρείας λαϊκής στήριξης», έγραψε ένας αρθρογράφος της «Γκάρντιαν»...
Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν είναι να μην χρεοκοπήσει σήμερα και να χρεοκοπήσει αύριο υπό δυσμενέστερους όρους, αλλά να ..........
ξεφύγει οριστικά από την παγίδα του χρέους και να ανακάμψει μία ώρα αρχύτερα.
Ο Κώστας Καλλωνιάτης στην «Αυγή», σημειώνει: «Κάθε μήνας που περνά με το χρέος να αυξάνει λόγω της εξασφαλισμένης "βοήθειας" και την οικονομία να αποδυναμώνεται λόγω των σκληρών αλλά αναποτελεσματικών μέτρων λιτότητας, σημαίνει χειρότερους όρους χρεοκοπίας μεθαύριο και ανάγκη μεγαλύτερης έκτασης διαγραφής χρέους για να ανακάμψει η οικονομία».
Τραγικό το διαπραγματευτικό έλλειμμα της ελληνικής κυβέρνησης: αντί να «εκβιάσει» με την απειλή της πτώχευσης, ζητώντας αναδιάρθρωση του χρέους (χρονική επιμήκυνση κατ' αρχάς) και δάνειο με λογικό επιτόκιο, ο Γ. Παπανδρέου καταβαράθρωνε δημοσία τη χώρα του («είμαστε στο όριο της πτώχευσης»). Και -σα να βγήκε από καουμπόικη ταινία- έβγαζε πιστόλια πάνω στο τραπέζι, την ώρα που τον γάζωναν τα πολυβόλα των αγορών και των εταίρων, υπενθυμίζει ο Γιάν. Τριάντης στην «Ελευθεροτυπία».
Δυνατότητες υπήρχαν: Η απειλή της πτώχευσης θα δημιουργούσε κλυδωνισμούς για το ευρώ και μεγάλες απώλειες για τις τράπεζες της Γαλλίας και της Γερμανίας.