.jpg)
Γράφει ο Γιώργος Σαρρής
Δεν με απογοητεύει η εξέλιξη των λαϊκών αντιδράσεων Καθόλου μάλιστα. Η ζωή έτσι κι αλλιώς -παρά την κακή συνηθεια της λογικής- ποτέ δεν εξελισσόταν γραμμικά και ούτε πρόκειται.
Με απογοητεύει όμως λίγο το ότι απογοητεύονται άνθρωποι που έχουν φάει τα κινηματα με το κουτάλι και δεν θα έπρεπε να απογοητεύονται. (Η ανάγκη βλέπεις για νέο αίμα που δε μασάει στο κίνημα, είναι πάντα εκεί...)
Είναι άλλο να μην είσαι ικανοποιημένος από μια κινητοποίηση και άλλο να λες οτι τέλειωσαν όλα. Γιατί βέβαια τίποτα δεν τέλειωσε. Ούτε για μένα ,ούτε για σένα ούτε βέβαια για αυτούς...
Η Συμφωνία των λαικών κινητοποιήσεων μετά από ένα δυναμικό χειμωνιάτικο intro πέρασε σε ένα δυνατό ανοιξιάτικο κρεσέντο Μαρτίου-Μαΐου που έιχε την γνωστή ματωμένη κορύφωση. Κάπου εκεί άρχισε η πραγματική "πλοκή " του έργου που βέβαια συνεχίζεται με μας πρωταγωνιστές και θεατές μαζί.
Βαδίζουμε ξυπόλυτοι πάνω στην καυτή άσφαλτο των μέτρων. Κάποιοι προσποιούνται πως δεν νοιώθουν κάτι τόσο ενοχλητικό. Κάτι σαν ένα συναισθηματικό πέπλο άρνησης που προσπαθεί να απαλύνει το σοκ. Το δέρμα της .........
.επιβίωσης όμως καίγεται χωρίς να ρωτάει, αφού οι φυσικοί νόμοι δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για προπαγάνδες η συναισθηματικές αντιδράσεις. Σε λίγο βέβαια ο πόνος θα είναι αφόρητος.
Aκόμη κι αν κάποιοι έίναι αποφασισμένοι να μείνουν σιωπηλοί απλά δεν θα τα καταφέρουν.
Η πραγματικότητα του καπιταλισμού είναι μια θάλασσα που διαρκώς φουσκώνει γύρω μας. Σε λίγο η χερσόνησος της ψευδαίσθησης "πάμε καλά" θα έχει γίνει ένα νησί κυκλωμένο με μαύρα νερά από παντού. Οι τηλεγέφυρες με τα ψέματα θα έχουν διαλυθεί και όσο κι αν θέλεις να κρατήσεις την ανάσα σου δεν θα μπορείς να περάσεις απέναντι. Και τότε η θα πρέπει να χτίσεις την κιβωτό της αντίδρασης και της ρήξης η θα πρεπει να παραδοθείς στον απόλυτο πόνο και την απελπισία.
Το θέμα είναι τότε τι κάνουμε.
Θα είμαστε επιτέλους μαζί η ακόμη θα το σκεφτόμαστε με ξεροκεφαλιά και παντογνωσία.Θα στήσουμε αυτί στην απαίτηση των δρόμων ή θα εξακολουθήσουμε να νομίζουμε πως μπορούμε ο καθένας μόνος του;
Υπομονή σύντροφοι όλων των πλευρών.
Η ζωή δεν σωπαίνει. Απλά παίρνει μια βαθιά αναπνοή πριν αρχίσει το ουρλιαχτό της. Το εκκρεμές των αντιδράσεων δεν μπορεί να μεινει για πολύ μετέωρο στην πλευρά της αδράνειας η της σιωπής. Θα διαγράψει μια δεδομένη τροχιά οργής και θα πέσει με ορμή πάνω σε οτι μας σκοτώνει.
Όλα είναι μπροστά μας λοιπόν. Μαζί με το καλοκαίρι...
Και μαζέψτε κανένα ξύλο. Ολόκληρη κιβωτός είναι αυτή.
Y.Γ.Ο πίνακας είναι του Georges Braque: Patience (1942),
Oil on canvas, 57.13" x 44.5" (145 x 113 cm)