«…άιντε θύμα, άιντε ψώνιο,
άιντε σύμβολο αιώνιο,
αν ξυπνήσεις μονομιάς,
θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς…»
(Κυρ-Μέντιος, Κ. Βάρναλης)
Του Μανώλη Κυπραίου
Τρεις άνθρωποι νεκροί. Τρεις συμπολίτες μας, τρεις εργαζόμενοι. Δύο γυναίκες-η μια έγκυος-και ένας άνδρας «θυσιάστηκαν» στο βωμό… της ελευθερίας; της Δημοκρατίας; της κοινωνικής δικαιοσύνης; Σίγουρα σε κανέναν από αυτούς.
Μάλλον θυσιάστηκαν άδικα, χωρίς να το επιλέξουν, στο βωμό της βίας που προωθήθηκε από προβοκάτορες. Το ποια κέντρα αποφάσισαν αυτή την αναταραχή δεν είναι δική μας δουλειά να το βρούμε. Δεν είμαστε ούτε οι διωκτικές, ούτε οι δικαστικές αρχές αυτής της χώρας. Ας το βρουν τα αρμόδια θεσμικά όργανα του κράτους.
Μπορούμε όμως να εκφράσουμε την άποψή μας για αυτό το είδαμε και βιώσαμε σήμερα, το οποίο πιστεύουμε πως αποτελεί «προάγγελο» αυτών που έρχονται.
Με αργά αλλά σταθερά βήματα, κάποιοι πέρα από τη μεγάλη κοινωνική κρίση και αναταραχή, προσπαθούν να βυθίσουν την Ελλάδα και στο χάος της βίας. Να στρέψουν τον πολίτη ενάντια στον πολίτη και τον Έλληνα ενάντια στον Έλληνα, χρησιμοποιώντας την αγανάκτησή του και το μένος του απέναντι στο σαθρό οικοδόμημα που ονομάζεται κράτος και πολιτεία.
Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά το .........πολιτικό σύστημα και τους ταγούς του, τα τελευταία 15 χρόνια οι εκάστοτε κυβερνήσεις με αργά αλλά σταθερά βήματα προετοίμαζαν αυτό που συμβαίνει σήμερα. Με αργά αλλά σταθερά βήματα ετοίμαζαν την «αλλαγή βάρδιας της μεταπολίτευσης» η οποία όμως τελικά βγήκε εκτός ελέγχου και εξελίσσεται στην αυτοκαταστροφή τους, συμπαρασύροντας όμως και τον ελληνικό λαό.
Ο πανικός για αυτή την εξέλιξη είναι έκδηλος, με τους πολιτικούς να καλούν σε «αυτοσυγκράτηση» και «εγρήγορση».
Δεκαετίες τώρα μετέτρεψαν την Ελλάδα σε «χώρα του δημοσίου», δεν έδωσαν κίνητρα στις υγιείς επιχειρήσεις, στέρησαν την ανάπτυξη στον ιδιωτικό τομέα και δισεκατομμύρια ευρώ από «πακέτα στήριξης» αναζητούνται για το ποιος και πότε τα πήρε και τι έργα έκανε. Η ανάπτυξη ήταν «δημοσιοκρατούμενη» με ολυμπιακά και οδικά έργα, όμως κάποια στιγμή τα ταμεία στέρεψαν, το χρέος εκτινάχθηκε στα ύψη και ο «κρατικός δεινόσαυρος» ζητούσε όλο και περισσότερα χρήματα. Εξυγίανση δεν έγινε, το αντίθετο και οι προσλήψεις στο δημόσιο αυξήθηκαν με προκλητικό τρόπο αναγκάζοντας τον ιδιωτικό τομέα να «ταΐζει» το δημόσιο το οποίο όχι μόνο δεν προσέφερε αυτά που έπρεπε αλλά αντίθετα έκανε δύσκολη τη ζωή στον ιδιωτικό τομέα με απίστευτες γραφειοκρατικές διαδικασίες με τη καταβολή πάντα του… περίφημου «γρηγορόσημου».
Παράλληλα οι ίδιοι οι πολιτικοί ταγοί, δημιούργησαν ένα πολιτικό σύστημα οθωμανικού τύπου, όπου αντί «το κράτος να υπηρετεί τον πολίτη, υπηρετεί ο πολίτης το κράτος», αφήνοντας απροστάτευτο τον πολίτη από επιχειρήσεις παντός είδους που προσπαθούσαν από πλούσιες να γίνουν πλουσιότερες μέσα σε ελάχιστα χρόνια, παραβιάζοντας κάθε έννοια δικαίου και ηθικής, υπό τα «χαλαρά» βλέμματα της πολιτικής και εκτελεστικής εξουσίας.
Σταδιακά η οργή του μεγάλωνε και έφτασε στο απροχώρητο, με τη θρυαλλίδα να εκρήγνυται στα τέλη Απριλίου, όταν ο πρωθυπουργός με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο μας ανακοινώνει πως χρεοκοπήσαμε!
Μια χρεοκοπία που οφείλεται στη διαχείριση των δημοσιονομικών και στα πέρα κάθε λογικής έξοδα από δημόσιους οργανισμούς
Μια ματιά στις εξελίξεις και στα δρώμενα εντός του Κοινοβουλίου που διαδραματίστηκαν τις τελευταίες ημέρες, αρκούν για να μας το επιβεβαιώσουν. Πρώην πρωθυπουργοί κρύβονταν, νυν περηφανεύονταν και βουλευτές προσπαθούσαν να ισορροπήσουν ανάμεσα στη ψήφο συνείδησης και την κομματική πειθαρχία. Όλα αυτά όμως στο στενό «οικογενειακό κύκλο» της Βουλής, τη στιγμή που έξω από αυτή τρεις συμπολίτες μας έπεφταν νεκροί και χιλιάδες κόσμου έστελναν τα… «διαπιστευτήριά τους» (μέσω της ανοιχτής παλάμης) εντός του Κοινοβουλίου.
Έτσι ο Έλληνας έβλεπε και βλέπει καθημερινά το πενιχρό εισόδημά του να «εξατμίζεται» και το κράτος να μην παρεμβαίνει για χάρη της… «ελεύθερης οικονομίας». Και το ερώτημα στα χείλια όλων μας ήταν και είναι ένα: «Που είναι το κράτος;»
Για να ήμαστε όμως ακριβοδίκαιοι, μέρος της ευθύνης για αυτό έχουμε κι εμείς ως πολίτες, που επιτρέψαμε και με τις δικές μας πράξεις, να δημιουργηθεί μια «παρασιτικά βιώσα κοινωνία», η οποία εισήγαγε έξι φορές περισσότερα από αυτά που παρήγαγε και δανειστήκαμε για καταναλωτικές μας ανάγκες δέκα φορές περισσότερα από αυτά που είχαμε τη δυνατότητα να ξεπληρώσουμε ως νοικοκυριά.
Κανένας δανειστής δεν είναι «φιλεύσπλαχνος» και κανένα ηθικό κριτήριο δεν μπορεί να του στερήσει το δικαίωμα του «απαιτείν και λάβειν» πλην της «αοράτου χειρ», της κρατικής παρέμβασης δηλαδή η οποία όπως προαναφέραμε ήταν και είναι ανύπαρκτη.
Έτσι εγκλωβιστήκαμε μέσα σε έναν λαβύρινθο, χωρίς όμως να έχουμε τον μίτο για να βγούμε έξω από αυτόν.
Και ξαφνικά βρισκόμαστε απέναντι στον απόλυτο ξεπεσμό στα μάτια εχθρών, φίλων και αντιπάλων.
Εχθροί και αντίπαλοι, μας εξαπέλυσαν όλη τη χολή τους. Άλλες φορές δίκαια, άλλες φορές άδικα. Μερικοί φίλοι «ντράπηκαν» για εμάς και οι περισσότεροι μας «απαρνήθηκαν εις τριπλούν», δίνοντας μας και το «φιλί του Ιούδα». Ελέω όμως να μπει και το δικό τους κεφάλι στη γκιλοτίνα αποφάσισαν να μας βοηθήσουν, βάζοντάς μας όμως σε μια φυλακή «υψίστης ασφαλείας».
Ετσι, ένα νέο «Ναβαρίνο» εμφανίστηκε, αυτή τη φορά όχι για να μας σώσει από τα στρατεύματα του Ιμπραήμ, αλλά από τους ίδιους τους πολιτικούς μας.
Όπως και να ΄χει η Ελλάδα που ξέραμε τελειώνει. Πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά. Ένας νέος κύκλος γεννιέται και πιστεύουμε πως εμείς οι Έλληνες είμαστε ικανοί για το καλύτερο. Πάντα μεγαλουργούσαμε μετά από μια μεγάλη κρίση. Καλώς ή κακώς έτσι είμαστε.
Ο ήλιος θα ανατείλει ξανά είτε κάποιοι το θέλουν, είτε όχι. Σημασία έχει η κατεύθυνση από την οποία θα αποφασίσουμε να έρθει: Από την Ανατολή ή από τη Δύση…