Του Γιώργου Τρούλη*
Zούμε σε μια εποχή, η οποία θα αποτελέσει αντικείμενο μελέτης και έρευνας για τις επόμενες γενιές. Κανείς φυσικά δεν θα προσδίδει, στην εποχή μας, το προσωνύμιο της «χρυσής εποχής». Αφήνω τον χαρακτηρισμό όμως στις επόμενες γενιές (πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών) επιστημόνων, οι οποίοι με την καθαρότητα της οπτικής τους και τη μη συναισθηματική εμπλοκή τους, θα αποδώσουν με μεγαλύτερη ευκρίνεια τον απαιτούμενο χαρακτηρισμό.
Αποδεικνύεται από την καθημερινή επικαιρότητα το μέγεθος της ιστορικότητας των στιγμών που βιώνουμε. Στιγμές που θα χαρακτηρίσουν τη μετέπειτα πορεία της ελληνικής κοινωνίας. Στιγμές που αναδεικνύεται περίτρανα πως η έννοια της δημοκρατίας συγχέεται με αυτή της ασυδοσίας, πως οι αγώνες των εργαζομένων στιγματίζονται από εγκληματικές ενέργειες, πως τα ΜΜΕ εξυπηρετούν τα συμφέροντα της εκάστοτε οικονομικοπολιτικής καθεστηκυίας. Στιγμές που φαίνεται ότι το ελληνικό πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό στερέωμα φτάνει στα όρια της κατάρρευσης. Μια κατάρρευση που προικοδοτήθηκε από την ανευθυνότητα, τη.........
διαφθορά και την απληστία.
Οι κοινωνικοπολιτικές καμπάνες έχουν σημάνει εδώ και καιρό. Δεν υπάρχει δικαιολογία πια. Δεν μπορεί να κωφεύει κανείς υπεύθυνος. Οι ιθύνοντες και συντελεστές του ελληνικού εγκλήματος βρίσκονται περιφερόμενοι, δίχως καμιά ενοχή στο βλέμμα και στα λόγια τους. Το έγκλημα έγινε και κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν χρειάζεται να εξετάσουμε τα πεπραγμένα αλλά μας παρωθούν να επικεντρωθούμε στο τι θα κάνουμε από εδώ και στο εξής. Ο ελληνικός λαός δε συναινεί, ούτε θα συναινέσει ποτέ σε πρακτικές συγκάλυψης του δημόσιου εγκλήματος και των αυτουργών του. Να αναλάβουν όλοι οι υπεύθυνοι τις ευθύνες τους. Δεν είναι αίτημα, είναι απαίτηση ενός λαού που τον δηλητηριάζουν καθημερινά με ψεύδη, ενός λαού που τον ωθούν να αλληλοσπαραχθεί για να μη δει το πραγματικό έγκλημα, ενός λαού που ματώνει στον καθημερινό του βίο.
Φυσικά κανείς δεν μπορεί να αποποιηθεί την ευθύνη που αναλογεί σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Ευθύνη που εντοπίζεται στις πολιτικές της επιλογές, στις μικροαστές νοοτροπίες της και στην ευκολία της λήθης της. Είμαι πεπεισμένος πως κανένας Έλληνας δεν θα πει όχι στην ανάληψη της δικής του ατομικής ευθύνης. Όμως φταίει ο πολίτης για τη νομιμοποίηση των διαπιστωμένων παρανομιών, φταίει για τα αστρονομικά ποσά που διατίθενται για την αγορά πολεμικών εξοπλισμών, φταίει για τις υπέρογκες προμήθειες (μίζες) σε εταιρείες και πρόσωπα, φταίει που πέρασαν τα σύνορά μας οι μεγάλες διεθνείς κερδοσκοπικές εταιρίες και απομυζούν ό,τι μας απέμεινε; Οι συλλογικές (ομαδικές) ευθύνες είθισται να προτάσσονται για τη συγκάλυψη των ατομικών ευθυνών. Η πιο διαδεδομένη τακτική (στην Ελλάδα), σε περιόδους κρίσης, είναι η μετάθεση ευθυνών. Έτσι ζούμε το παράδοξο ο εργοδότης (κράτος) να κατηγορεί τον εργαζόμενο (δημόσιο υπάλληλο), επειδή προσελήφθηκε (δίχως να εξετάσει το πώς) και να τον θεωρεί υπαίτιο για το χρέος που έχει δημιουργήσει ο ίδιος. Δεν είναι ευθύνη του εργαζόμενου, δεν είναι ευθύνη του Έλληνα πολίτη. Δεν φταίει ο πολίτης για την εμπλοκή και παραμονή του ΔΝΤ στη χώρας μας, δεν φταίει που οι θυσίες που τον βιάζουν να κάνει ουσιαστικά δίνουν μόνο πέντε με οχτώ χρόνια ανάσας με προοπτική που οδηγεί σε μεγαλύτερη ύφεση, δεν φταίει για την ανεπαρκή αντιμετώπιση της προσπάθειας κάποιων χωρών να χρησιμοποιήσουν την Ελλάδα για δική τους ωφέλεια, ούτε φταίει που οι ίδιες χώρες (ενδόμυχα) επιθυμούν την αποσταθεροποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ για την υλοποίηση των γεωπολιτικών τους σκοπών. Αυτοί που οφείλουν λοιπόν, να λογοδοτήσουν και να αναλάβουν τις ποινικές και πολιτικές τους ευθύνες είναι οι πολιτικοί ινστρούχτορες-επιχειρηματίες (τράπεζες) και κατόπιν οι συνδικαλιστές (όπου και όσοι βρίσκονται προσκείμενοι στο πολιτικό και οικονομικό κεφάλαιο της χώρας) που εντέχνως ξεπούλησαν και ξεπουλάνε τον εγχώριο πλούτο.
Οι κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις δεν είναι άμοιρες των πολιτικών επιλογών. Η κρίση που βιώνουμε δεν είναι μονάχα οικονομική, είναι πρωτίστως κοινωνική και πολιτική. Βρισκόμαστε προ των πυλών μιας κοινωνικής έκρηξης. Μιας έκρηξης που, αν συμβεί, δεν θα μπορέσει κανείς να διαχειριστεί και να ελέγξει, ούτε ιδεολογικά ούτε πρακτικά. Η περιχαράκωση πίσω από ψευτοϊδεολογικούς σχηματισμούς (για προσωπικούς ή άλλους σκοπούς) με πρόταγμα τη σημαία του ιδεαλισμού, δεν αποτελεί πια λύση.
Οι πολίτες ζητούν καθαρές φωνές και καθαρές πολιτικές με συνείδηση. Πολιτικές που δεν θα λειτουργούν καιροσκοπικά συγκαλύπτοντας οικονομικά και θεσμικά εγκλήματα. Πολιτικές που θα εξαντλούνται σε βαθιές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις και θα εμφορούνται από αίσθημα ευθύνης και προσφοράς προς τον πολίτη και τον άνθρωπο.
Η Ελλάδα, όπως φαίνεται, σε λίγο θα βρεθεί σε «ανακαίνιση», η οποία θα συντελεστεί με νέα δομικά υλικά, διαφορετικά από εκείνα στα οποία στηρίζεται σήμερα. Τα παλιά ιδεολογικοπολιτικά υλικά αποδεικνύονται σάπια και ακατάλληλα για τη διαμόρφωση όχι μιας «κενής» αλλά μιας «καινής» Ελλάδας. Οι διαχειριστές, με την ορθότητα ή μη των κινήσεών τους, θα επιλέξουν τη θέση τους μέσα στην ιστορία. Οφείλουν πάντως να πουν την αλήθεια και να ενεργήσουν με γνώμονα το συμφέρον του ελληνικού λαού. Αν δεν το κάνουν, τότε θα περάσουν σε μόνιμο ιστορικό κοινοβουλευτικό στιγματισμό και η «ανακαίνιση» θα συμβεί μετά από ολέθρια κατάρρευση του οικοδομήματος.
* Ο Γιώργος Τρούλης είναι δάσκαλος
MSc στις επιστήμες της αγωγής