Γράφει η Vicky Zar
Οι άνθρωποι είναι σαν τα δέντρα ταγμένοι σε έναν αέναο αγώνα για επιβίωση ,προσπαθούν να ριζώσουν και να απλώσουν τα φύλλα τους στο φως. Τι γίνεται όμως όταν δε μπορείς να βγάλεις ρίζα πουθενά , όταν παλεύεις με σκιές και αναμνήσεις και κάθε σήμερα προσπαθεί να διαγράψει το χτες ; Τότε ανήκεις παντού και πουθενά πρόσφυγας σε ένα αδιέξοδο που ξέχασαν να σου δείξουν την έξοδο κινδύνου ….
Έλληνας είναι αυτός που μετέχει της ελληνικής παιδείας είπε ο Ισοκράτης και οι αιώνες πέρασαν άλλοι συμφώνησαν κι άλλοι διαφώνησαν ,τα σύνορα γκρεμίστηκαν κι ακόμα οι σοφοί ψάχνουν απαντήσεις …Εμένα μη με ρωτάς είμαι μικρή δε ξέρω , κρίνω μόνο αυτά που βλέπω… και το θέμα καίει… Θυμάμαι στην Πάτρα που περπατούσαμε στο λιμάνι και βλέπαμε τους λαθρομετανάστες να τρέχουν να μπουν στα πλοία και να τους κυνηγάει το λιμενικό μια σκηνή που ακόμα κι αυτή για πολλούς κατάντησε ρουτίνα ….......
σε έναν κόσμο που η ανθρώπινη ζωή δεν κοστίζει πια τίποτα ….Το σύγχρονο δουλεμπόριο δε σταματάει πουθενά… γιατί τα μεγαλύτερα εγκλήματα γίνονται κάτω από το τραπέζι με τις πιο νόμιμες διαδικασίες . Μελετώντας τη νομοθεσία που ισχύει στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες για τη μετανάστευση διαπίστωσα ότι για ακόμα μια φορά η γραφειοκρατία έρχεται να καλύψει τη ζοφερή πραγματικότητα. Η Ολλανδία θεωρείται μια από τις πιο προοδευτικές χώρες σ ’αυτόν τον τομέα όσοι έχουν ζήσει εκεί ξέρουν πολύ καλά όμως ποια είναι η αλήθεια πίσω από την κουρτίνα .Είναι η στρατιά από τους ενοικιαζόμενους εργάτες Έλληνες και Πολωνούς που δουλεύουν στα εργοστάσια , που τους νοικιάζουν με την ώρα , θύματα των μεσιτικών γραφείων που τους φέρνουν από την Ελλάδα…. Ζούνε στοιβαγμένοι σε ένα σπίτι χωρίς να ξέρουν τη γλώσσα του διπλανού τους , αλλάζουν κάθε μήνα πόλη και ελπίζουν σε ένα θαύμα στον πύργο της Βαβέλ με τη φωτογραφία των δικών τους κρεμασμένη στον τοίχο και μια υπόσχεση ότι κάποτε θα γυρίσουν στη δική τους πατρίδα.
Ο νόστος όμως σε μια πατρίδα που είναι πιο ξένοι από τους ξένους πληγώνει πολύ γιατί το δωμάτιο μεγαλώνει και ενώ μιλάς την ίδια γλώσσα πάλι παραμένεις μόνος αφού ο πύργος της Βαβέλ συνεχίζεται κι εδώ όταν στα πενήντα σου είσαι μεγάλος για να βρεις δουλειά και μικρός για να συνταξιοδοτηθείς ….Όταν πρέπει να αγωνίζεσαι για τα κεκτημένα και να παλεύεις για να ζήσεις με αξιοπρέπεια και στην πατρίδα σου πρόσφυγας είσαι πάλι… Γι ‘αυτό σου λέω μη με ρωτάς εμένα γι ’ αυτά είμαι μικρή δε ξέρω…
Υ.Γ Το αφιερώνω στον πατέρα μου….