Γράφει ο Γιάννης Πήλιουρας
«Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» που θα έλεγε κι ο Τρικούπης. Μα στα αλήθεια, πιστεύει κανείς ότι ένα κράτος όπως το δικό μας δεν πτώχευσε; Κι όμως, η πλειοψηφία των Ελλήνων τηλεθεατών ζει στο κόσμο του φανταστικού όπου το Gucci και το αμάνικο Armani πουλάνε σαν τρελά την περίοδο των γιορτών. Αλλά όταν ένα κράτος βαράει διάλυση, τότε τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σε σώσει.
Τι εννοούμε όταν λέμε ότι ένα κράτος χρεοκόπησε; Όταν ένα κράτος αδυνατεί να διαχειριστεί το χρέος που έχει συσσωρεύσει, ήτοι όταν αδυνατεί να εξασφαλίσει νέα δάνεια από το εξωτερικό. Προς το παρόν, η χώρα μας δανείζεται με αρκετά υψηλό για την εποχή της κρίσης επιτόκιο με αποτέλεσμα ο κίνδυνος χρεοκοπίας και τυπικά να είναι αρκετά ορατός καθώς πλέον η πατρίδα μας θα θεωρείται τριτοκοσμική συγγενής της Ευρώπης. Κάτι τέτοιο σημαίνει πως θα πληρώσουμε βαρύ το μάρμαρο και ιδού μερικά παραδείγματα.
Σε περίπτωση χρεοκοπίας, η Ελλάδα θα καταφύγει στις πόρτες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Εκεί θα τις ζητηθούν άγριες δημοσιονομικές περικοπές. Αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, νέοι φόροι, μείωση μισθών Δημοσίου ακόμα και απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων καθώς και μειώσεις στις συντάξεις. Εάν αυτά δεν είναι αρκετά για να θορυβηθούμε, τι θα λέγατε εάν μια .........
ωραία πρωία σας δέσμευαν τις καταθέσεις; Κι όμως, προκειμένου να μην υπάρξουν φαινόμενα αστάθειας στο τραπεζικό σύστημα, η χώρα μας θα κληθεί σε περίοδο χρεοκοπίας να παγώσει τις αναλήψεις, επιτρέποντας αναλήψεις με το σταγονόμετρο. Αυτό συνεπάγεται καταβαράθρωση της κατανάλωσης και της πραγματικής οικονομίας, υψηλή ανεργία και έξοδος των όποιων επενδύσεων.
Τα παραπάνω δικαιολογούν απόλυτα τη φράση του Γιωργάκη Παπανδρέου ότι δηλαδή απειλείται η εθνική μας κυριαρχία. Όταν σε λίγο καιρό θα βρεθούν οι Αρμανσμπεργκ και Χέυδεν του ΔΝΤ να επιβάλλουν τα οικονομικά μέτρα ή όταν οι κυβερνήσεις που μας δάνεισαν θα πατάνε πόδι στις υποθηκευμένες ελληνικές γαίες, τότε θα καταλάβουμε τι θα πει χρεοκοπήσαμε.
Πώς φτάσαμε ή θα φτάσουμε ως εδώ; Αυτό το ερώτημα ξεκινά και τελειώνει από μια διαπίστωση: εάν δεν είχαμε βαρέσει διάλυση σε έναν άλλο τομέα, τον τομέα των ιδεών, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί. Κι όταν λέμε τον κόσμο των ιδεών, δεν εννοούμε φυσικά αυτή την κοσμοπολίτικη αριστερόστροφη παγκοσμιοκουλτούρα. Εννοούμε την ιδεολογία του Έλληνα, αυτή που έχασε μέσα σε λίγες δεκαετίες, με αποτέλεσμα τώρα να αναζητούμε την ταυτότητά μας. Έξω από την υπερκατανάλωση και τον υλιστικό ντορβά της σύγχρονης κοινωνίας, ο Έλληνας ήξερε μέχρι που φτάνει το ζωνάρι του. Είχε τις αξίες και το ιδανικό της εθνικής κατανάλωσης, της στήριξης του ντόπιου παραγωγού και εργάτη. Ένιωθε την επιχείρηση δεύτερο σπίτι του και πάλευε για το ξεροκόμματο. Αλληλεγγύη, φιλότιμο και ντομπροσύνη ήταν μερικά από τα χαρακτηριστικά του.
Αυτός ο ιδεολόγος, κατάντησε πιόνι της υπερεθνικής εξάπλωσης και έφτασε στο βούρκο του αλληλοσπαραγμού για λίγα φράγκα. Καμία αιδώς για το βόλεμα των ημετέρων και την ευημερία των νεοτέρων. Πρότυπο έγινε ο πουκαμισάτος μάγκας στα μπουζούκια και ο Κολωνακιώτης νεαρός με το ακριβό κοστούμι. Γρήγορα αμάξια, γυναίκες και πολλά λεφτά είναι το παραγωγικό μας ατού στη σύγχρονη εποχή. Η Ελλάδα μπορεί να είναι υπερήφανη γιατί έφτιαξε άεργους βολεψάκηδες που αύριο το πρωί θα σταθούν πρώτοι στο συσσίτιο για να ρουφήξουν λίγη παραπάνω σούπα από τον αδελφό τους. Θα είναι αυτοί που θα ψάξουν να χωθούν στην πρώτη πτήση για Παρίσι προκειμένου να ξεφύγουν από την διάλυση της πατρίδας τους.
Είμαστε πολύ κοντά στο να ζήσουμε τραγικές οικονομικά στιγμές. Ας κρατήσουμε όμως το μοναδικό θετικό που θα βγάλουμε από αυτές. Εκεί θα μετρηθούμε πόσο αντέχουμε και πόσο αγαπάμε αυτά τα χώματα που αν και υποθηκευμένα, ανήκουν σε εμάς.