Μορφή πολιτικού μανιφέστου, με βολές κατά της ηγεσίας του ΣΥΝ και ηχηρό «ναι» στον ΣΥΡΙΖΑ των μελών έδωσε στη χθεσινοβραδινή παρέμβασή του ο τέως πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλ. Αλαβάνος κατά την παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της κυρίας Νάντιας Βαλαβάνη «Η μεγάλη εποχή» στη Θεσσαλονίκη. Το κείμενο της ομιλίας του, εν είδει αριστερής πλατφόρμας- είχε σταλεί από χθες το μεσημέρι στα δημοσιογραφικά γραφεία-, δείχνει πως ο κ. Αλαβάνος είναι πλήρως διαφοροποιημένος από τη γραμμή του ΣΥΝ και έτοιμος να «ταράξει τα πολιτικά νερά» ενώ προσφέρει «πάτημα» για εκτιμήσεις που τον θέλουν να ακολουθεί δικό του πολιτικό δρόμο. Αλλωστε η συζήτηση για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ είναι ανοιχτή και οι επόμενες κινήσεις του αναμένονται με ενδιαφέρον, εν όψει της Πανελλαδικής Σύσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ το τριήμερο 27- 29 Νοεμβρίου.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στις «επτά παραινέσεις προς την Αριστερά» που προέταξε στην παρέμβασή του- εκτός από ποιητικές αναφορές, σημειολογία από Μαρξ και Ενγκελς είχε και θρησκευτικό χρώμα (για την Αριστερά των αξιών που «έχει τη δική της κοινωνική “Επί του Ορους ομιλία”» )- περισσεύουν τα πυρά κατά της ηγεσίας του ΣΥΝ, χωρίς να την κατονομάζει, και της πολιτικής ρότας που ακολουθεί.
Ε νδεικτικό της κριτικής προς την Κουμουνδούρου είναι η διατύπωση ότι «ο κίνδυνος για την Αριστερά είναι κυρίως εντός των τειχών» σημείωσε, τονίζοντας ότι ...........
«και παγκόσμια και στην Ελλάδαη Αριστερά στάθηκε απέναντι σε πανίσχυρους αντιπάλους,έπεσε όμως γιατί απαξιώθηκε και αποδομήθηκε μέσα στον πύργο της». Αυτό ακριβώς εκτιμά ο κ. Αλαβάνος ότι συνέβη και κατά τη φάση της τελευταίας διακυβέρνησης της Δεξιάς στην Ελλάδα, «όταν η ενωμένη ριζοσπαστική Αριστερά δυνάμωνε αντί να τραυματίζεται από τον αμείλικτο ολοκληρωτικό πόλεμο του συστήματος.Τελικά όμως για εσωτερικούς λόγους χάνει τους τρεις μεγάλους στόχους:την ακύρωση του δικομματισμού,την αλλαγή των συσχετισμών στην ιστορική Αριστερά, την προσέγγιση της νεανικής πρωτοπορίας που προσχωρεί στον αντιεξουσιαστικό χώρο».
Επιπλέον, η αιχμή κατά της ηγετικής ομάδας του ΣΥΝ και του κ. Τσίπρα προκύπτει εμφανώς από την αναφορά του στην Αριστερά που «δεν υποτάσσεται στην επίκληση της καθημερινότητας όπως οι άλλες πολιτικές δυνάμεις. Αυτή η δύναμη των μεγάλων μετασχηματισμών δεν εκπίπτει σε εφήμερες συντεχνιακές δραστηριότητες.Δεν την εκφράζουν οι φευγαλέες ατάκες δευτερόλεπτων χωρίς ίχνη στα δελτία ειδήσεων των ιδιωτικών καναλιών».
Το πιο χαρακτηριστικό σημείο κριτικής κατά των εσωκομματικών μηχανισμών σε σχέση με το μοντέλο του ΣΥΡΙΖΑ και την ανασυγκρότησή του περικλείεται στη διατύπωση ότι «σήμερα βλέπουμε αυτό το μοναδικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το απλό αίτημα “μέλη” και ό,τι αυτό συνεπάγεταιναεμπλέκεται σε βυζαντινολογίες,σε περιπτώσεις και υποπεριπτώσεις,σε Σχέδιο Αναν,σε μια αργκό ακατανόητη από την κοινωνία, σε κόλπα.Οταν απλά μπορείς να πεις “μέλη”,και μαγικά να ανοίξουν διάπλατα τα παράθυρα στον ήλιο».