Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Όλοι μας, λίγο ή πολύ, έχουμε συνειδητοποιήσει ότι το πολιτικό σύστημα, αλλά και οι πολιτικοί μας, έχουν πλέον ξεπεραστεί από την εποχή μας και από τις απαιτήσεις της ίδιας της πολιτικής.
Το άμεσο αποτέλεσμα αυτής της συνειδητοποίησης είναι το κοινό αίτημα για ανανέωση. Ανανέωση ιδεών, προσώπων, στρατηγικών και τακτικών. Το ζητάμε όλοι, αλλά μοιάζουμε σαν να βγάζουμε μία γενικευμένη και νεφελώδη κραυγή αγωνίας. Η ανανέωση δεν μπορεί να είναι ένα γενικευμένο πρόταγμα, ούτε ένα αδειανό πουκάμισο. Εφόσον έχουμε την κεντρική ιδέα, τι μένει; Να δημιουργήσουμε τον σκελετό με τα χαρακτηριστικά. Το σκίτσο να αρχίζει να παίρνει μορφή, να δείχνει ποια είναι η ανανέωση που θέλουμε, να την προσωποποιήσουμε και φυσικά να την επικροτήσουμε στα πρόσωπα εκείνα που τη βλέπουμε.
Αν μας ζητούσαν να γράψουμε για τον πολιτικό του αύριο θα απαντούσαμε πάνω- κάτω ως εξής: να προέρχεται από την κοινωνία, να έχει γνώσεις και συγκεκριμένο αντικείμενο, πολιτικό αισθητήριο, να είναι απλός, ηθικός, με στοχευμένο, μεστό και κατανοητό λόγο, με ανοιχτούς ορίζοντες, να ασχολείται με την πολιτική και όχι με την μικροπολιτική, να έχει αντίληψη της παγκόσμιας κοινωνίας , να έχει μία ευγενή κουλτούρα για την πολιτική, να την αντιλαμβάνεται ως λειτούργημα και πάνω από όλα να είναι άνθρωπος και να έχει όραμα.
Υπάρχει μία λεπτή κόκκινη γραμμή που κάνει το διαφορετικό να ξεχωρίζει. Αυτή η λεπτή κόκκινη γραμμή είναι η ..........
στάση που κρατά ένα πολιτικό πρόσωπο απέναντι στη δύσκολή στιγμή, στη στιγμή που το αγαπημένο μας σπορ, το πολιτικό σκύλεμα, δεν ενδείκνυται.
Αυτή η στιγμή ήταν οι πρόσφατες μεγάλες πυρκαγιές. Ένας διαφορετικός πολιτικός ξεχώρισε μέσα στον ορυμαγδό των αντιπαραθέσεων, των πεύκων και των δηλώσεων. Ο Σπύρος Κουβέλης.
Ουσιαστικός, μεθοδικός, στοχευμένος, σχετικός με το ζήτημα του περιβάλλοντος, δείχνει ότι πράγματι καταλαβαίνει την έννοια της αειφορίας από τον τρόπο που προσεγγίζει το ζήτημα, από τις επιπτώσεις σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα. Ο Κουβέλης, όπως και ο Γιώργος Παπανδρέου, είναι ο μόνος που βλέπει πραγματικά την έννοια της οικολογικής καταστροφής, είναι ο πολιτικός εκείνος που πραγματικά σκέφτεται και προβληματίζεται για το πώς θα αποφύγουμε ανάλογες περιπτώσεις στο μέλλον, αλλά και πως θα μπορέσουμε να αναπλάσουμε και σε ποιο βαθμό το οικοσύστημα της Αττικής.
Άμεσος, σύγχρονος, απλός, ήπιος, με δομημένο και τεχνοκρατικό λόγο, με όραμα για τον πλανήτη, την κοινωνία μας και την Ελλάδα, με λύσεις και όχι με στείρα κριτική, με προτάσεις που τεκμηριώνει, με το βλέμμα και το αυτί στην κοινωνία, από την οποία προέρχεται, με τις νέες τεχνολογίες σύμμαχο του, ο Σπύρος Κουβέλης δίνει ονοματεπώνυμο στην αλλαγή, στο αίτημα της κοινωνίας για διαφορετικούς και σύγχρονους πολιτικούς.
Είναι ένας καθημερινός άνθρωπος με ευαισθησίες και οικολογική συνείδηση. Αλήθεια χρειαζόμαστε κάτι περισσότερο; Οι πολιτικοί του αύριο πρέπει να ξέρουν να δίνουν λύσεις και όχι να κρύβονται πίσω από αυστηρές πανοπλίες σοβαροφάνειας.
Αυτό που μου αρέσει στο Σπύρο Κουβέλη είναι ότι ξέρει ποιο είναι το μεγάλο στοίχημα της ανθρωπότητας, ο περιορισμός των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής. Ίσως, είναι ένας από τους ελάχιστους πολιτικούς που έχει τη σκέψη του στο Δεκέμβριο και στην Κοπεγχάγη, στη νέα πράσινη Συμφωνία που θα αντικαταστήσει το καθεστώς του Kyoto.
Ο πράσινος κοσμοπολιτισμός του Κουβέλη δείχνει ότι η παγκοσμιοποίηση μπορεί να είναι σύμμαχος μας και όχι εχθρός μας. Όταν κάνεις πράξη τη λογική της περιβαλλοντικής πολιτικής «think globally act locally», δεν μπορεί να μην ξεχωρίσεις, και δεν ξεχωρίζεις κομματικά αλλά πολιτικά.