Γράφει η Αλκμήνη Π.Δεν γράφω.Είναι το πρώτο μου.Μόνο 4 σαχλοποιήματα έχω γράψει,πριν από μερικούς μήνες που βρισκόμουν στο Ναύπλιο για πλάκα με 2 φίλες.Νομίζω ότι αυτό φτάνω στο σημείο να το γράψω γιατί έχω φτάσει στο αμήν, με ανθρώπους,συμπεριφορές,
πράξεις,λέξεις.
Δεν είμαι καλός άνθρωπος,το πιστεύω βαθιά μέσα μου αυτό.Καλός άνθρωπος μπορεί να λεχθεί αυτός που προσπαθεί (τουλάχιστον) να κάνει το καλύτερο για τους γύρω του και τον εαυτό του.Εγώ δεν προσπάθησα ποτέ να κάνω κάτι τέτοιο,όχι μόνο για τους γύρω μου,αλλά ακόμη και για τον εαυτό μου,καθ'ότι (από την πορεία μου,μέχρι σήμερα) έχω αυτοκαταστροφικές τάσεις.
Στις 5 Μαρτίου του 2009 είχα ένα φοβερό αυτοκινητιστικό ατύχημα,πραγματικά νομίζω ότι ζω από θαύμα.Πήγαινα στο Κεφαλλάρι,να συναντήσω έναν φίλο για ποτό,ημέρα Πέμπτη,ώρα 22.30. Δεν είχα πιει,δεν ήμουν μεθυσμένη,δεν μιλούσα στο κινητό,το μόνο μου ατόπημα ήταν η δυνατή μουσική.Ήμουν στην περιφερειακή Υμηττού,ακριβώς πριν βγω Κατεχάκη,στην τελευταία στροφή.Ένα κόκκινο αυτοκίνητο (μάλλον toyota yaris,δεν μπόρεσα να δω περισσότερα),με πλησίασε τόσο που .......
.τρομοκρατήθηκα.Κόρναρα,ξανακόρναρα,γύρισα να κοιτάξω..αναρωτιόμουν,δεν καταλάβαινε τι γινόταν;Με πλησίασε τόσο πολύ που πήρε μαζί του τον καθρέφτη του συνοδηγού.Πάτησα φρένο,τρομοκρατήθηκα,ούρλιαξα.Έχασα τον έλεγχο του αυτοκινήτου.Δεν μπορούσα πλέον να κρατήσω το τιμόνι στην ευθεία,ανεξέλεγκτο πήγαινε μια αριστερά,μια δεξιά.Εκεί κατάλαβα ότι δεν το γλυτώνω,φοβήθηκα τόσο πολύ.Έπρεπε να αποφασίσω όμως που θα πέσω.Στα δεξιά μου ήταν αυτός,στα αριστερά μου το διάζωμα.Δεν ξέρω γιατί προτίμησα να πέσω στο διάζωμα.Αυτός συνέχισε την πορεία του ανενόχλητος,λες και δεν είχε συμβεί τίποτα.Έπεσα στο διάζωμα,νόμιζα ότι όλα τελείωσαν,ότι την γλύτωσα.Χτύπησα όμως με τέτοια δύναμη,που το αυτοκίνητό μου,πετάχτηκε στον αέρα,γύρισε ανάποδα και εκτοξεύτηκε στις λωρίδες της αττικής οδού,από την άλλη μεριά του δρόμου.Όση ώρα ήμουν στον αέρα,είχα απόλυτη συναίσθηση,καταλάβαινα τα πάντα,δεν έκλεισα τα μάτια για ούτε ένα δευτερόλεπτο.Όλα ήταν μαύρα,ήμουν σίγουρη ότι μόλις το αυτοκίνητο προσγειωνόταν πλέον στο έδαφος θα είχα τελειώσει.
Αποχαιρέτησα την οικογένεια μου,τους γονείς μου και τον αδερφό μου.Τους είδα μπροστά μου,να προσπαθούν να με πιάσουν κι εγώ να απομακρύνομαι.Είδα τους φίλους μου,εκείνους που αγαπούσα.Απομακρυνόμουν από όλους.Έκλαιγα...Όλα αυτά όσο ήμουν στον αέρα...
Μετά έσκασα στην γη...Το αυτοκίνητό μου έκανε 10 σβούρες γύρω από τον εαυτό του.Είναι φοβερός ήχος η λαμαρίνα πάνω στην άσφαλτο.Ήμουν ανάποδα,το κεφάλι μου στον ουρανό του αυτοκινήτου...τόσο δυνατός ήχος...
Δεν ξέρω πόσα δευτερόλεπτα διήρκησε όλο αυτό.Εμένα μου φάνηκε αιώνας.Όταν το αυτοκίνητο σταμάτησε να περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του...συνειδητοποίησα ότι ζωωωωωω...ήμουν ζωντανή.Μετά από όλο αυτό κι όμως εγώ ήμουν ζωντανή.Ήμουν ανάποδα όμως και δεν μπορούσα να βγω από το αυτοκίνητο.Φορούσα την ζώνη μου(ο μόνος λόγος που δεν εξφεδονίστηκα) και η πόρτα του οδηγού είχε γίνει ένα με το έδαφος.Αν έβγαζα την ζώνη μου(ήταν το μόνο που με συγκρατούσε),θα έπεφτα με το κεφάλι πάνω στην διαλυμένη οροφή,πάνω στα γυαλιά.Έπρεπε κάποιος να με βοηθήσει.Κάποιος να με τραβήξει.Την ώρα που θα έβγαζα την ζώνη μου να με τραβούσε από το παράθυρο.Για πέντε λέπτα φώναζα βοήθεια κι όμως δεν άκουγα τίποτα...Ούρλιαζα κι έκλαιγα κι όμως κανείς.Είχα φτάσει σε σημείο να πιστεύω ότι δεν πρέπει να είχα και κανένα φοβερό ατύχημα,αφού δεν σταματούσε κανένας για να βόηθήσει.
Είχαν αρχίσει να πλάθονται σενάρια μέσα στο μυαλό μου,ότι το αυτοκίνητο μου θα πάρει φωτιά και θα καώ ζωντανή.Ότι είμαι τόσο άτυχη,που γλύτωσα απ'όλο αυτό,αλλά τελικά θα καιγόμουν.Το μυαλό του ανθρώπου σε τέτοιες στιγμές,δημιουργεί τα πιο φοβερά σενάρια.Προσπαθούσα να σκεφτώ τι να κάνω...Το είχα βρειιιι....Όταν μπαίνω στο αυτοκίνητο,βγάζω πάντα το κινητό από την τσάντα και το βάζω δίπλα μου,ώστε να μπορώ να απαντήσω οποιαδήποτε στιγμή.Που ήταν το κινητό μου;Που;Εγώ ήμουν ανάποδα,το αυτοκίνητο επίσης,άρα και το κινητό θα είχε πεταχτεί κι αυτό κάπου.Άρχισα να ψάχνω.Το είχα βρειιιι...Πετούσα από την χαρά μου.Δεν κάλεσα βοήθεια.Κάλεσα την μαμά μου.Μόνο αυτή ήθελα να ακούσω.Της είπα ότι τράκαρα και να έρθουν με τον μπαμπά μου..Κλείνοντας το τηλέφωνο,την άκουσα που ούρλιαξε.
Δυο-τρία λεπτά αργότερα,άκουσα μια φωνή...Είναι κανείς εκεί μέσα;Είστε καλά;Φώναξα ναι,βοηθήστε με...Ένας νεαρός,ήρθε,με τράβηξε και μ'έβγαλε από το αυτοκίνητο.Έκλαιγα...ξαναέκλαιγα...δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω.
Λίγα λεπτά αργότερα έφτασαν οι γονείς μου(γλυφάδα-κατεχάκη μετά βίας 10 λεπτά πρέπει να το έκαναν)...Η μαμά μου τραβούσε τα μαλλιά της,δόξαζε τον Θεό που εγώ βγήκα ζωντανή από το αυτοκίνητο.Ο πατέρας μου,με άγγιζε και με χάιδευε σαν να μην πίστευε ότι είμαι εγώ.Με άγγιζε για να δει ότι είμαι αληθινή.Πάντα ένιωθα ότι μ'αγαπούσαν οι γονείς μου (νομίζω όλα τα παιδιά,πλην ελαχίστων εξαιρέσεων το νιώθουν),εκείνη όμως την μέρα ήταν άλλα τα συναισθήματα.Ήταν σαν να μου δήλωναν και οι δυο,ότι αν δεν κατάφερνα να βγω από το αυτοκίνητο ζωντανή,θα είχα πάρει μαζί μου και τις δικές τους ζωές.
Εκείνη την μέρα συνειδητοποίησα ότι είμαι η αρχή και το τέλος του κόσμου για δυο ανθρώπους.Ότι έπρεπε να είμαι περισσότερο υπεύθυνη.Ότι πρέπει να μάθω να αγαπώ και να σέβομαι τον εαυτό μου περισσότερο.
Δεν είχα χτυπήσει.Έτσι νόμιζα.Πονούσα σε κάποια σημεία,αλλά ήμουν σίγουρη ότι θα ήταν μόνο μελανιές.Την επόμενη μέρα πέρασα 5 εφιαλτικές ώρες στο Ασκληπιείο της Βούλας (εφημέρευε),για να κάνω τις απαραίτητες εξετάσεις.Ήμουν μια χαρά.'Εφυγα από το Ασκληπιείο με ασήμαντους μώλωπες κι ένα κολάρο...το οποίο έπρεπε να το φοράω για τουλάχιστον 10 μέρες και να το βγάζω μόνο στον ύπνο.
Αουτς και ξανά άουτς...εγώ κολάρο;Η κοκέτα;Πώς θα μπορούσα να χαλάσω έτσι την εικόνα μου;Το φορούσα όσο ήμουν σπίτι.Όταν εβγαινα εννοείται το έβγαζα κι ας πονούσα κι ας υπέφερα...
Έκανα να κοιμηθώ 48 ώρες.Όσο περνούσαν οι ώρες όλο και μελάνιαζα και το σώμα μου πονούσε όλο και περισσότερο.Δεν με πτόησε όμως τίποτα.Ήμουν ζωντανή.Μόνο αυτό κρατούσα.Μόνο αυτό μετρούσε.
Μετά απ'αυτό έμαθα να αγαπώ και να σέβομαι την ζωή περισσότερο.Έμαθα να αγαπώ τους ανθρώπους περισσότερο.Αποφάσισα ότι δεν θα είμαι τόσο σκληρή,κοινώς θα έπαυα να είμαι τόσο σκύλα (νομίζω όλοι αυτό πίστευαν) όσο ήμουν...
Στην αρχή πολύς κόσμος έδειξε φοβερό ενδιαφέρον,για όλο αυτό που μου συνέβη...Την πρώτη και την δεύτερη μέρα...Την τρίτη μάλλον με είχαν ξεχάσει οι περισσότεροι. Λίγοι ήταν αυτοί που εξακολουθούσαν να τηλεφωνούν και να προσφέρονται να βοηθήσουν σε ότι χρειαζόμουν.
Δεν τους αδικώ.Ο καθένας έχει τα δικά του βάσανα και τις δικές του έγνοιες...Άλλωστε η δική μας η πληγή μας πονάει πάντα περισσότερο απ'ότι του άλλου.Το καλό είχε γίνει όμως.Είχα αλλάξει εγώ.Είχα αποφασίσει να ενδιαφέρομαι εγώ περισσότερο για τον εαυτό μου,αλλά και για τους άλλους.Είχα αποφασίσει να είμαι περισσότερο δοτική κι ότι έβγαινε,δεν θα το προκαθόριζα...Αν οι άλλοι καταλάβαιναν,είχε καλώς.Αν όχι,δεν θα έσκαγα,εγώ θα έκανα ότι μπορούσα...
Έχουν περάσει από τότε 4,5 μήνες.Είμαι πολύ απογοητευμένη από τους ανθρώπους.Από ανθρώπους που διατηρούσα φιλικές σχέσεις,ερωτικές σχέσεις,όλων των ειδών.Έφτασα στο σημείο σήμερα να αναρωτιέμαι αν άξιζε τον κόπο,να είμαι τόσο δοτική...Δέχτηκα τόση αχαριστία,τόση αχαριστία όμως...τόση κοροιδία,τόση ψευτιά...ανθρώπους που δεν είχαν καν το κουράγιο να σου πουν ευθέως:"Ρε φίλε δεν ταιριάζουμε.Δεν μπορούμε να κάνουμε παρέα,γι'αυτό σταματάμε".Ανθρώπους που δεν απαντούσαν στα τηλέφωνα,επειδή δεν είχαν το θάρρος της γνώμης τους.Μιλάμε βέβαια για τους ίδιους ανθρώπους,που όταν είχαν προβλήματα σε έπαιρναν κι ας ήταν 5 το πρωί για να τους κάνεις παρέα.Ανθρώπους που για χάρη τους παραμελούσες προσωπικά προβλήματα για να ασχοληθείς με τα δικά τους.
ΤΙ ΠΙΟ ΕΝΤΙΜΟ ΑΠΟ ΤΟ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΕΙΣ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΣΟΥ;;;ΤΙ ΠΙΟ ΕΝΤΙΜΟ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΠΕΙΣ ΕΥΘΕΩΣ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ;;;
Έτσι λοιπόν,σήμερα μετά από 4,5 μήνες που έκανα και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία τον μαλάκα (εντάξει είχα ξεκινήσει να τον παίζω αυτό τον ρόλο,καιρό πριν το ατύχημα-στα συγκεκριμένα άτομα-,αλλά μετά το ατύχημα,του έδωσα και κατάλαβε,όποιον κι αν γνώριζα ήμουν ΚΑΛΗ,ΕΥΓΕΝΙΚΗ,ΠΡΟΣΧΑΡΗ,είτε το άξιζε,είτε όχι),αποφάσισα ότι ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ...Τι εννοώ; Μπορεί πριν να μην είχα συναισθήματα,μπορεί να μην ένιωθα πολλά,ήμουν προφυλαγμένη όμως.Ξαφνικά άνοιξα την καρδιά μου και δέχτηκα να παίξω τον ρόλο του μαλάκα στην ζωή του κάθε αλλοπρόσαλλου και της κάθε αλλοπρόσαλλης...Μέχρι εδώ ήταν όμως το αστείο.
Από'δω και πέρα στην δική μου την ζωή,θέση θα κερδίζει μόνο όποιος κοπιάζει,όπως κι εγώ αντίστοιχα κοπιάζω για όσους αγαπώ.Φτάνουν τα μεγάλα λόγια,φτάνουν οι υποσχέσεις,φτάνουν οι πράξεις που δείχνουν τα ακριβώς αντίθετα...Άλλωστε όπως λέει και ο αγαπημένος μου φίλος Μάνος Αντώναρος:"Mην κοντράρεστε με άνθρωπο που έχει πιει καφέ με τον Χάρο"...κι επειδή τυχαίνει να έχω πιει κι εγώ...και προς Θεού (όπως συνεχίζει να λέει ο προλαλήσας) αυτό δεν είναι απειλή,μόνο φιλική συμβουλή...
Κλείνοντας,θέλω να πω ότι ανεξάρτητα από το γεγονός ότι έχω φάει τα μούτρα μου με κάποιυς ανθρώπους,που δεν τους έκρινα σωστά και τους άφησα να εισβάλλουν στην ζωή μου,είμαι πολύ πιστή φίλη και προστατεύω τους φίλους μου,με νύχια και με δόντια...Είναι πεποίθηση ζωής ότι οι φίλοι των φίλων μου και οι εχθροί των φίλων μου είναι και δικοί μου..Αυτό σε περίπτωση που διανοηθεί να πειράξει κάποιος τους φίλους μου.
Εύχομαι και ελπίζω να με αντέξετε...την παλιά version που επανέρχεται δριμύτερη...Λυπάμαι,αλλά δεν μπορώ άλλο να κάνω τον μαλάκα,όσον κι αν προσπάθησα...Συγχωρήστε με όσοι μ'αγαπάτε....
Αλκμήνη Π.
Y.Γ.Επειδή ήταν μάλλον στενάχωρη η πρώτη μου απόπειρα...πάω ένα θερινό σινεμά (μ'έναν αγαπημένο φίλο)...
Σας ευχαριστώ,που χαραμίσατε τον χρόνο σας για να διαβάσετε τις αμπελοφιλοσφίες μου...