Michael Jackson, ένα παιδί στην κορυφή

14

Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος

Κατάλαβε ποτέ κανείς μας ποιος ή τι ήταν πραγματικά ο Michael Jackson; Το 1987 είχε δηλώσει: «Κανένας δεν ξέρει την αλήθεια. Κανείς δεν ξέρεις ποιος και τι είμαι. Και όσο περισσότερο σας παίρνει να το ανακαλύψετε, τόσο πιο διάσημος γίνομαι». Έχει δίκιο, κανείς μας δεν κατάλαβε πραγματικά τον Jackson, άλλωστε αν τον καταλαβαίναμε απόλυτα θα τον απομυθοποιούσαμε. Η μάσκα που κάλυπτε το πρόσωπό του ήταν ουσιαστικά ένα τοίχος ασφαλείας απέναντι στον κόσμο. Οι μεγαλύτεροι αστέρες, ειδικά του χώρου του θεάματος, είναι οι πλέον αντικοινωνικοί, είναι αυτοί που έχουν εκατομμύρια ανθρώπους γύρω τους, αλλά στην ουσία είναι μόνοι.
Η στρατιωτική στολή, η μάσκα, τα γάντια, η φιάλη οξυγόνου, η Neverland. Ήταν πραγματικά τόσο εκκεντρικός; Αυτός ήταν ο αληθινός Jackson; Νομίζω ότι ήταν τόσο εκκεντρικός όσο θέλαμε εμείς να ήταν. Η βιομηχανία του θεάματος στηρίζεται στη διαχείριση της εικόνας, η εικόνα αυτή όμως τις περισσότερες φορές δεν είναι πραγματική, είναι ψεύτικη, είναι η εικόνα που θέλουν να δουν τα δικά μας μάτια. Άλλοι, συμβιβάζονται με την εικόνα που τους δημιούργησαν, τη βλέπουν ως ένα εργαλείο δουλειάς. Άλλοι, την ερωτεύονται, γοητεύονται από αυτή και την υιοθετούν σαν τον πραγματικό τους εαυτό, απολαμβάνουν αυτόν τον κατασκευασμένο κόσμο. Άλλοι, όπως ο Michael Jackson τη μισούν. Απομονώνονται, γιατί δεν θέλουν να υποστηρίξουν αυτή τη φενάκη, κλείνονται στον εαυτό τους και δεν ζουν πραγματικά, γιατί πιστεύουν ότι αν ζήσουν θα καταστρέψουν το κατοπτρικό είδωλο. Μίσησε τον εαυτό του, μίσησε όμως και τη φυλή του; Όχι απλώς δεν του άρεσε ο εαυτός του, μπήκε στον ίδιο φαύλο κύκλο που οδήγησε τον Cobain στο να μείνει απεριποίητος, να αφήσει τα μαλλιά του, τα γένια του, να μην αλλάζει ρούχα, να μην κάνει μπάνιο και τελικά να αυτοκτονήσει. Ο Jackson, από την πλευρά του προσπαθούσε να αλλάξει τη φύση, να αλλάξει το χρώμα του, να αλλάξει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του.
Αυτό είναι το κόστος της κορυφής, το κόστος της διατήρησης στην κορυφή, να μην ζεις τη ζωή σου, να μην μπορείς να είσαι αυτός που πραγματικά θέλεις να είσαι. Τα .......
σκάνδαλα σε κυνηγούν, σκάνδαλα που προκαλείς εσύ ή πολύ χειρότερα σκάνδαλα που προκαλεί το σύστημα σε σένα, παγιδεύεσαι σε αυτά ή τα αποδέχεσαι, ο στόχος είναι ένας: να μείνεις στην κορυφή.
Η ζωή του Michael Jackson, μετά την κυκλοφορία του “thriller”, ήταν μία σαπουνόπερα, όμως ποτέ κανείς δεν έμαθε το σκηνοθέτη. Ειλικρινά πόσους από εμάς δεν ερέθιζαν οι δηλώσεις ότι ο Jackson χρησιμοποιούσε το make-up της Ross; Πόσους από εμάς δεν διέγειραν οι φήμες ότι ο Jackson ήταν ομοφυλόφιλος; Φήμες ή πραγματικότητα που προέκυψαν από το φιλί που του έδωσε ο Leonard Bernstein σε μία τελετή απονομής στη Νέα Υόρκη, όμως κανείς μας δεν έδωσε σημασία στην αντίδρασή του, τον έσπρωξε πίσω τρομοκρατημένος και ξαφνιασμένος. Ακόμη και στη δικαστική περιπέτεια που από ότι φάνηκε, πέρα από την ψυχική του στοίχησε και τη σωματική του υγεία, ποιος μπορεί να καταλάβει την αλήθεια; Ο κόσμος που στην αρχή διχάστηκε και αποδοκίμαζε τον σταρ ως παιδόφιλο, την ημέρα της αθώωσης του ελευθέρωνε λευκά περιστέρια, αυτός ήταν ο Jackson που θέλαμε, το αινιγματικό, ελευθεριακό φρικιό.
Αλήθεια, αν παρέμενε ο τυπικός νέγρος front man ενός συγκροτήματος μουσικής, ο νεαρός με την αγγελική φωνή που έπεσε στη γη, όπως τον υμνούσαν στο ξεκίνημα της καριέρας του θα είχε κατακτήσει 17 φορές την πρώτη θέση στα charts; Θα είχε κερδίσει 13 βραβεία Grammy; Πολύ φοβάμαι πως όχι; Ποιο είναι το τίμημα της επιτυχίας λοιπόν; Μήπως τελικά, για κάποιον που φαίνεται να είναι λίγο ρομαντικός, είναι δυσβάσταχτο;
Ο Jackson είχε επισκεφτεί, δύο χρόνια μετά, τα studio που γυρίστηκε ο ET, το χώρο όπου βρίσκονταν τα σκηνικά και ο μικρός εξωγήινος, έβαλε τα κλάματα και έγραψε στο ημερολόγιο: «μου λείπει πραγματικά αυτός ο τύπος». Ίσως τώρα που έφυγε για την μακρύτερη βόλτα στο φεγγάρι, μπορεί και να τον συναντήσει, μπορεί και να τον συναντήσει γιατί πίστευε στα παραμύθια. Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν πραγματικά ήταν παιδόφιλος ή όχι, δεν μπορούμε να ξέρουμε αν πραγματικά ήταν φρικιό ή όχι. Έχουμε όμως καταλάβει ότι ήταν ένα μεγάλο παιδί, ένα παιδί που θα μείνει για πάντα στην μουσική ιστορία. Ποιος ξέρει ίσως η επιστροφή στις συναυλίες που ετοίμαζε να οδηγούσε στην απομυθοποίησή του ως καλλιτέχνη, ίσως ο θεός της μουσικής να ήθελε να τον προστατέψει από αυτή τη στιγμή και αποφάσισε να του χαρίσει το πιο έντονο χειροκρότημα, το χειροκρότημα της τελευταίας επίγειας παράστασης. Michael η επιθυμία σου έγινε πραγματικότητα, δεν θα σε μάθουμε ποτέ.

Δημοσίευση σχολίου

14Σχόλια
  1. Παρ' ότι 51 χρόνων ο Τζάκσον ήταν ένα παιδί που είχε μείνει στην δεκαετία του 70 . Λυπάμαι γιατί και εγώ είμαι 51 χρόνων. ΄Εχω προλάβει όμως να δουλέψω να κάνω παιδί και τώρα να περιμένω την σύνταξη μου. Λυπάμε γιατι αυτος δεν εκανε τιποταν απ'ν όλα αυτά. Και τα περίμενε ο καημένος..........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. 2.42 κάνεις λάθος να λες οτι ο MJ δεν έκανε παιδιά. Έχει κάνει 3 παιδιά από 2 γάμους. Απλά όπως και όλα τα παιδιά θαύματα της τέχνης ήταν ένα θύμα του σταρ σύστεμ που δεν γνώρισε παιδική και εφηβική ηλικία και με ένα πατέρα που τον κακοποιούσε σεξουαλικά απ' ότι λέγεται μετ' επιτάσεως. Είναι ένας καλλιτέχνης φαινόμενο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. μαλακιες.ο τζακσον δεν αλλαξε κανενα χρωμα βρε ηλιθιοι.δερματικη λευκη ειχε.αιντε χαιβανια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. μα όλα να τα ξέρει πια ο Έλληνας, ακόμα και την αρρώστια που ήθελε επιμελώς να κρύψει ο Τζάκσον και δήλωνε ότι κάνει πλαστικές και αλλαγή χρώματος. Το φουστάνο γρήγορα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ειλικρινά πόσους από εμάς δεν ερέθιζαν οι δηλώσεις ότι ο Jackson [.....] αυτός ήταν ο Jackson που θέλαμε, το αινιγματικό, ελευθεριακό φρικιό.

    Πάρα πολλούς σε πληροφορώ. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πολύ πιο επιτακτικά θέματα να ασχοληθούν και δεν προλαβαίνουν να μάθουν της λεπτομέρειες της προσωπικής ζωής του κάθε ιδιόρρυθμου διάσημου.
    Και τελικά δεν είναι για λύπηση ούτε ο Michael Jackson, ούτε ο Elvis Presley, ούτε κανένας από τους "μεγάλους" που ξεψυχούν καρφωμένοι στην μυτερή κορυφή της επιτυχίας.
    Υπάρχουν τόσοι άλλοι που έφυγαν χωρίς να "πενηνταρίσουν" αλλά και χωρίς ποτέ να νοιώσουν την ικανοποίηση της απόλυτης "επιτυχίας" που νοιώθουν όσοι κατορθώνουν να διαβούν το δρόμο της δόξας.
    Αν λυπάμαι κάποιους, δεν είναι οι "ένδοξοι νεκροί" της τέχνης, του ποδοσφαίρου, της πολιτικής κλπ. Γνώριζαν το τίμημα της δόξας και συμφώνησαν να το πληρώσουν.
    Λυπάμαι τους άλλους, τα εκατομμύρια των ανόητων ανώνυμων που χρειάζονται τους διάσημους για να "υπάρξουν", γιατί αλλιώς νοιώθουν - και είναι - μόνοι, που αισθάνονται την ανάγκη να στεγαστούν σ’ ένα "fan club" για να δώσουν νόημα στην άχαρη και μίζερη ζωή τους.
    Λυπάμαι αυτούς που φορώντας ένα μπλου τζιν και ένα δερμάτινο με σηκωμένο γιακά, νόμιζαν ότι γίνονται James Dean, λυπάμαι αυτούς που νόμιζαν ότι με λίγη φαβορίτα και λίγο κούνημα θα μοιάσουν τον Elvis, (με το μικρό όνομα για να νοιώθουμε πιο οικείοι) λυπάμαι τις σημερινές Ρουβίτσες που σεληνιάζονται με τον Sakis, λυπάμαι όλους αυτούς που έζησαν τα καλλίτερα χρόνια τους σαν fan και όχι σαν νέοι, χωρίς να είναι ο εαυτός τους αλλά το κακέκτυπο ενός προτύπου που τους πετάει στα μούτρα το Star System.
    Λυπάμαι όλους τους «θαυμαστές» που πληρώνουν πανάκριβα τους φτηνούς θεούς τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ art e-mission. Ακριβώς αυτό το σκοπό είχε το σχόλιο μου ήταν δηκτικό, ειρωνικό. Εμείς βλέπουμε τον κάθε διάσημο έτσι, μέναμε στην κλειδαρότρυπα και χάνουμε την ουσία. Σαφώς και δεν είναι για λύπηση ο Jackson ανήκει στο πάνθεον της μουσικής ιστορίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @ aem, όσο για το ζήτημα της δανεικής ζωής και του ετεροπροσδιορισμού, αυτό είναι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα του ανθρώπου που έχει μάθει να λειτουργεί ως θεατής και καταναλωτής, όπως δεν παράγει σκέψη, έτσι δεν παράγει και όνειρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πολύ σωστή προσέγγιση του φαινομένου (γιατί τέτοιο ήταν) Jackson. Μπράβο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Για να γνωρίζουν κάποιοι με κόμπλεξ κατωτερότητας:

    1. Αναγνωρίζεται από όλους η μουσική ιδιοφυία του
    2. Η σκηνική του παρουσία γαλούχησε γενιές νέων αστέρων
    3. Διώχθηκε δις αλλά δεν καταδικάστηκε. Εξωδικαστικά επιλύθηκε το σκέλος της αγωγής, ενώ στο ποινικό αθωόθηκε.
    4. Demerol και "φαρμακευτικές αγωγές αυτού του τύπου" χορηγούνται σε όλους όσους είναι σε κορυφαίο επίπεδο. Δοκιμάστε να τραγούδάτε και να χορεύετε 5 ώρες και θα καταλάβετε. Φυσικά κάποιοι εθίζονται και περνάν σε άλλο αυτοκαταστροφικό στάδιο.
    5. Το προιόν της "υποκολτούρας" είναι σε κάποιο ράφι και όποιος θέλει δίνει τον οβολόν του και το αγοράζει. Δεν ανάγκασε κανείς να ψωνίσουν 100 εκ άνθρωποι το cd της υποκουλτούρας.
    6.Στις ελεύθερες χώρες ακόμα και ένας μαύρος εάν μπορεί και διαθέτει τους πόρους μπορεί να γίνει άσπρος. θα πρέπει όμως να έχει τους πόρους από τη δουλειά του και όχι να κλαίγεται για το δημόσιο χρέος άλλων χωρών.

    Εν κατακλείδι, το να βγαίνει ένας κομπλεξικός δημοσιογράφος κάθε άλλος κομπλεξικός και να σχολιάζει συλλήβδην τον μεγαλύτερο αστέρα όλων των εποχών, δεν θα τον κάνει διασημότερο από αυτόν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Aki Karatranto,
    το κείμενό σου με άγγιξε και δε σου κρύβω πως με συγκίνησε.
    Διαβάζοντας αργότερα σε σχόλιό σου πως είναι ένα κείμενο ειρωνικό, απογοητεύτηκα.
    Σαφώς και συμφωνώ ότι μερικοί από μας μένουμε στην κλειδαρότρυπα όμως καλό είναι να σταματήσουμε κάποια στιγμή να “τσουβαλιάζουμε”!
    Για μένα, υποθέτω και για πολλούς άλλους, ο Μ.J δεν είναι οι πλαστικές, η αλλαγή χρώματος και όλα τα συναφή
    αλλά ένα ταλέντο μοναδικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @ egoetsitovlepo
    Το ειρωνικό αφορούσε εκείνη την αποστροφή, το πως θέλαμε εμείς να βλέπουμε τον MJ, δεν ήταν ειρωνικό για τον ίδιο, αλλά για τα δικά μας μάτια που δεν ήθελαν να δουν το μεγάλο παιδί, αλλά το σκανδαλώδες τέκνο του συστήματος, δεν ήταν λοιπόν ειρωνικό όλο το άρθρο αλλά το σημείο που αναφέρεται στο πως θέλαμε να βλέπουμε εμείς τον Jackson.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Είναιτραγικά ηλήθιο να βγαείνει ο καθένας και να λέει το μακρύ του και το κοντό του για έναν άνθρωπο που είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι, ειναι παγκόσμιο φαινόμενο. Αυτός ο Πίτερ Παν όπως έλεγε οτι ήταν, έζησε την κακοποίηση και αρνήθηκε να μεγαλώσει γιατί δε μπορούσε να ανεχτεί τον βρώμικο κόσμο τον μεγάλων. Δικαίωμα του. Πόσοι απο μας δεν νιώθουμε έτσι μέσα μας αλλά το κρύβουμε? Σταματήστε να μιλάτε και δείξτε λίγο σεβασμό σ έναν άνθρωπο που δεν ζει πια και που έκανε τόσους ανθρώπους να τον αγαπήσουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ρε παιδιά... μη σεληνιάζεστε.
    Κανένας δεν αμφισβήτησε το ταλέντο του.
    Αλλά ακόμη κι αν ήταν άσχετος από μουσική, σίγουρα είχε το ταλέντο να δημιουργεί παθιασμένους οπαδούς.
    Αυτά τα δυστυχισμένα ζωντανά που είναι κατάλληλα μόνον για οπαδοί, που φανατίζονται με ότι μαλακία τους σερβίρει το Star System, αυτά λυπόμαστε.
    Δεν είναι θέμα κομπλεξικών δημοσιογράφων που γράφει ο φουκαράς παραπάνω.
    Το θέμα είναι η μόνιμη αντίφαση που υπάρχει μεταξύ κοινής λογικής και ψυχολογίας της μάζας.
    Εδώ πρόκειται για ομαδική υστερία αυτών των κακόμοιρων "μαζανθρώπων" που γίνονται "θαυμαστές" για να νοιώθουν "in".
    Πρόκειται για την ίδια ψύχωση που είχαν παλιότερα κάποιοι με τον Πρίσλεϊ, με τους Μπήτλς, με το Ρουβά τα κοριτσάκια τώρα κλπ.
    Άλλωστε η βλακεία είναι διαχρονικό φαινόμενο.

    Όσο για τον 28 Ιούνιος 2009 3:28 πμ
    που γράφει:
    6.Στις ελεύθερες χώρες ακόμα και ένας μαύρος εάν μπορεί και διαθέτει τους πόρους μπορεί να γίνει άσπρος. θα πρέπει όμως να έχει τους πόρους από τη δουλειά του και όχι να κλαίγεται για το δημόσιο χρέος άλλων χωρών.
    τονίζοντας έμμεσα την έννοια της καπιταλιστικής "ελευθερίας", καλό είναι να ξέρει ότι χρώμα μπορεί να αλλάξει με το χρήμα αλλά μυαλό δυστυχώς δεν γίνεται να εξασφαλίσει μέσω του χρήματος.

    Πρέπει να ξέρει ότι εκείνο που δεν μπ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
Δημοσίευση σχολίου