Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Κατάλαβε ποτέ κανείς μας ποιος ή τι ήταν πραγματικά ο Michael Jackson; Το 1987 είχε δηλώσει: «Κανένας δεν ξέρει την αλήθεια. Κανείς δεν ξέρεις ποιος και τι είμαι. Και όσο περισσότερο σας παίρνει να το ανακαλύψετε, τόσο πιο διάσημος γίνομαι». Έχει δίκιο, κανείς μας δεν κατάλαβε πραγματικά τον Jackson, άλλωστε αν τον καταλαβαίναμε απόλυτα θα τον απομυθοποιούσαμε. Η μάσκα που κάλυπτε το πρόσωπό του ήταν ουσιαστικά ένα τοίχος ασφαλείας απέναντι στον κόσμο. Οι μεγαλύτεροι αστέρες, ειδικά του χώρου του θεάματος, είναι οι πλέον αντικοινωνικοί, είναι αυτοί που έχουν εκατομμύρια ανθρώπους γύρω τους, αλλά στην ουσία είναι μόνοι.
Η στρατιωτική στολή, η μάσκα, τα γάντια, η φιάλη οξυγόνου, η Neverland. Ήταν πραγματικά τόσο εκκεντρικός; Αυτός ήταν ο αληθινός Jackson; Νομίζω ότι ήταν τόσο εκκεντρικός όσο θέλαμε εμείς να ήταν. Η βιομηχανία του θεάματος στηρίζεται στη διαχείριση της εικόνας, η εικόνα αυτή όμως τις περισσότερες φορές δεν είναι πραγματική, είναι ψεύτικη, είναι η εικόνα που θέλουν να δουν τα δικά μας μάτια. Άλλοι, συμβιβάζονται με την εικόνα που τους δημιούργησαν, τη βλέπουν ως ένα εργαλείο δουλειάς. Άλλοι, την ερωτεύονται, γοητεύονται από αυτή και την υιοθετούν σαν τον πραγματικό τους εαυτό, απολαμβάνουν αυτόν τον κατασκευασμένο κόσμο. Άλλοι, όπως ο Michael Jackson τη μισούν. Απομονώνονται, γιατί δεν θέλουν να υποστηρίξουν αυτή τη φενάκη, κλείνονται στον εαυτό τους και δεν ζουν πραγματικά, γιατί πιστεύουν ότι αν ζήσουν θα καταστρέψουν το κατοπτρικό είδωλο. Μίσησε τον εαυτό του, μίσησε όμως και τη φυλή του; Όχι απλώς δεν του άρεσε ο εαυτός του, μπήκε στον ίδιο φαύλο κύκλο που οδήγησε τον Cobain στο να μείνει απεριποίητος, να αφήσει τα μαλλιά του, τα γένια του, να μην αλλάζει ρούχα, να μην κάνει μπάνιο και τελικά να αυτοκτονήσει. Ο Jackson, από την πλευρά του προσπαθούσε να αλλάξει τη φύση, να αλλάξει το χρώμα του, να αλλάξει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του.
Αυτό είναι το κόστος της κορυφής, το κόστος της διατήρησης στην κορυφή, να μην ζεις τη ζωή σου, να μην μπορείς να είσαι αυτός που πραγματικά θέλεις να είσαι. Τα .......
σκάνδαλα σε κυνηγούν, σκάνδαλα που προκαλείς εσύ ή πολύ χειρότερα σκάνδαλα που προκαλεί το σύστημα σε σένα, παγιδεύεσαι σε αυτά ή τα αποδέχεσαι, ο στόχος είναι ένας: να μείνεις στην κορυφή.
Η ζωή του Michael Jackson, μετά την κυκλοφορία του “thriller”, ήταν μία σαπουνόπερα, όμως ποτέ κανείς δεν έμαθε το σκηνοθέτη. Ειλικρινά πόσους από εμάς δεν ερέθιζαν οι δηλώσεις ότι ο Jackson χρησιμοποιούσε το make-up της Ross; Πόσους από εμάς δεν διέγειραν οι φήμες ότι ο Jackson ήταν ομοφυλόφιλος; Φήμες ή πραγματικότητα που προέκυψαν από το φιλί που του έδωσε ο Leonard Bernstein σε μία τελετή απονομής στη Νέα Υόρκη, όμως κανείς μας δεν έδωσε σημασία στην αντίδρασή του, τον έσπρωξε πίσω τρομοκρατημένος και ξαφνιασμένος. Ακόμη και στη δικαστική περιπέτεια που από ότι φάνηκε, πέρα από την ψυχική του στοίχησε και τη σωματική του υγεία, ποιος μπορεί να καταλάβει την αλήθεια; Ο κόσμος που στην αρχή διχάστηκε και αποδοκίμαζε τον σταρ ως παιδόφιλο, την ημέρα της αθώωσης του ελευθέρωνε λευκά περιστέρια, αυτός ήταν ο Jackson που θέλαμε, το αινιγματικό, ελευθεριακό φρικιό.
Αλήθεια, αν παρέμενε ο τυπικός νέγρος front man ενός συγκροτήματος μουσικής, ο νεαρός με την αγγελική φωνή που έπεσε στη γη, όπως τον υμνούσαν στο ξεκίνημα της καριέρας του θα είχε κατακτήσει 17 φορές την πρώτη θέση στα charts; Θα είχε κερδίσει 13 βραβεία Grammy; Πολύ φοβάμαι πως όχι; Ποιο είναι το τίμημα της επιτυχίας λοιπόν; Μήπως τελικά, για κάποιον που φαίνεται να είναι λίγο ρομαντικός, είναι δυσβάσταχτο;
Ο Jackson είχε επισκεφτεί, δύο χρόνια μετά, τα studio που γυρίστηκε ο ET, το χώρο όπου βρίσκονταν τα σκηνικά και ο μικρός εξωγήινος, έβαλε τα κλάματα και έγραψε στο ημερολόγιο: «μου λείπει πραγματικά αυτός ο τύπος». Ίσως τώρα που έφυγε για την μακρύτερη βόλτα στο φεγγάρι, μπορεί και να τον συναντήσει, μπορεί και να τον συναντήσει γιατί πίστευε στα παραμύθια. Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν πραγματικά ήταν παιδόφιλος ή όχι, δεν μπορούμε να ξέρουμε αν πραγματικά ήταν φρικιό ή όχι. Έχουμε όμως καταλάβει ότι ήταν ένα μεγάλο παιδί, ένα παιδί που θα μείνει για πάντα στην μουσική ιστορία. Ποιος ξέρει ίσως η επιστροφή στις συναυλίες που ετοίμαζε να οδηγούσε στην απομυθοποίησή του ως καλλιτέχνη, ίσως ο θεός της μουσικής να ήθελε να τον προστατέψει από αυτή τη στιγμή και αποφάσισε να του χαρίσει το πιο έντονο χειροκρότημα, το χειροκρότημα της τελευταίας επίγειας παράστασης. Michael η επιθυμία σου έγινε πραγματικότητα, δεν θα σε μάθουμε ποτέ.