Γράφει ο Αλέξανδρος ΠιστοφίδηςΤο 1859 εκδόθηκε ένα βιβλίο που έμελλε να αλλάξει την εικόνα που έχει η ανθρωπότητα για τη ζωή πάνω στη γη. Ηταν το βιβλίο «On the Origin of Species by Means of Natural Selection», που σε εμάς έγινε γνωστό ως «η καταγωγή των ειδών». Συγγραφέας του ο βρετανός φυσιοδίφης που προοριζόταν να γίνει πάστορας, ο Κάρολος Ροβέρτος Δαρβίνος (Charles Robert Darwin 1809-1882). Λίγες θεωρίες στην ιστορία των επιστημών, θεωρήθηκαν από την εκκλησία τόσο βλάσφημες όσο η θεωρία της εξέλιξης και της φυσικής επιλογής του Δαρβίνου.
Στους συντηρητικούς και θρησκευτικούς κύκλους όλου του κόσμου, η έκδοση του βιβλίου του έσκασε σαν βόμβα, διότι εμμέσως, αμφισβητούσε την ιουδαϊκή-χριστιανική άποψη της θεϊκής δημιουργίας. Όταν δε το 1871 εξέδωσε το έργο του «Η καταγωγή του ανθρώπου», όπου διατύπωνε ανοιχτά τη θέση ότι ο σημερινός άνθρωπος και ο σημερινός πίθηκος έχουν κοινούς προγόνους, οι αντιδράσεις ήταν κάπως πιο ήπιες, διότι η αποδοχή των θέσεών του από τους επιστημονικούς κύκλους ήταν τόσο πλατιά που αναγκάστηκε η εκκλησία να σιωπήσει. Εφτασε μάλιστα στο σημείο να διαδίδει επισήμως πως ο Δαρβινισμός συμφωνεί με τη Βίβλο, κάτι εντελώς ψευδές.
Σήμερα, η εκκλησία προσπαθεί να δώσει επιστημονική τεκμηρίωση στις διατυπώσεις της Βίβλου, και στις ΗΠΑ μάλιστα, σε πολλά σχολεία, έχουν αντικαταστήσει το μάθημα της εξέλιξης των ειδών με τη διδασκαλία της creation science, της λεγόμενης «επιστήμης της δημιουργίας». Δεν υπάρχει κανείς σοβαρός επιστήμονας πλέον, που να αρνείται τις βασικές θέσεις της θεωρίας του Δαρβίνου. Τις τελευταίες δεκαετίες, προκύπτουν κάθε τόσο αποτελέσματα ερευνών, που αποδεικνύουν την ορθότητα των θέσεών του. Αυτό όμως, που σε αντίθεση με τις θεολογικές ερμηνείες της δημιουργίας, κάνει τη θεωρία του ακόμη πιο σημαντική, είναι το γεγονός πως στο Πεκίνο, στην Αθήνα, στο Λονδίνο, στη Λίμα και παντού στον κόσμο, οι θέσεις του είναι αποδεκτές από όλους. Δεν συμβαίνει όμως και με τις θρησκείες, όπου κάθε λαός, έχει σχεδόν το δικό του Θεό. Με αφορμή λοιπόν τα 200 χρόνια από την γέννηση του Δαρβίνου, το επόμενο έτος ανακηρύχτηκε ως «Ετος Δαρβίνου», τιμώντας ένα σπουδαίο σκαπανέα της επιστήμης και εν τέλει και της αλήθειας.